Ebook Nie chcę Cię stracić mobi,epub

do kół­ka ta­necz­ne­go. Po­tra­fi­łam nie­źle tań­czyć - to moja mała słod­ka ta­jem­ni­ca. Kie­dy jesz­cze wa­ży­łam za dużo jak na szkol­ne stan­dar­dy, ni­g­dy nie od­wa­ży­łam się za­tań­czyć na oczach wszyst­kich, ale dużo ćwi­czy­łam w do­mo­wym za­ci­szu. - Ej, ty, nowa! - roz­legł się mę­ski okrzyk. Nie by­łam nową uczen­ni­cą, więc uda­łam, że nie sły­szę, ale zer­k­nę­łam ukrad­kiem w bok, żeby prze­ko­nać się, kto to. Asa Grif­fith. Za­wa­ha­łam się, czy jed­nak nie przy­sta­nąć i z nim nie po­roz­ma­wiać. Asa od za­wsze kum­plo­wał się z Ry­ke­rem i Na­shem Lee. Ry­ker nic mnie nie ob­cho­dził, ale Po­wiedz­my, że to z jego po­wo­du moja ura­żo­na duma i gniew mo­ty­wo­wa­ły mnie do od­chu­dza­nia przez całe lato. Gdy na ze­wnątrz pa­no­wał taki skwar, że wy­da­wa­ło się, że za­raz się roz­pły­nę, nie re­zy­gno­wa­łam z co­dzien­ne­go mar­szu. Kie­dy aż mnie skrę­ca­ło, żeby spa­ła­szo­wać świe­żo upie­czo­ne ciast­ka, za­miast nich się­ga­łam po jabł­ko. Chcia­łam się w ten spo­sób ze­mścić na Na­shu. Ow­szem, to nie był dla mnie po­wód do dumy, ale nic nie mog­łam na to po­ra­dzić. Nie­na­wi­dzi­łam Na­sha Lee i to uczu­cie do­da­wa­ło mi ener­gii do dzia­ła­nia. Nie na­my­śla­jąc się dłu­żej, za­trzy­ma­łam się i od­wró­ci­łam do Asy Grif­fi­tha. Był przy­stoj­ny, bar­dzo lu­bia­ny w szko­le i za­po­wia­dał się na praw­dzi­wą gwiaz­dę fut­bo­lu, od­kąd prze­jął po­zy­cję bie­ga­cza w dru­ży­nie Lwów po We­ście Ash­bym, któ­ry w ze­szłym roku skoń­czył li­ceum. Asa po­słał mi za­lot­ny uśmiech, ja­kie­go nie wi­dzia­łam - jak do­tąd - u żad­ne­go chło­pa­ka. Fa­ce­ci po­kro­ju Asy nie uśmie­cha­li się do ta­kich dziew­czyn jak ja. Przy­naj­mniej kie­dyś. Do­pie­ro te­raz, gdy ze­szczu­pla­łam, do­tar­ło do mnie, jacy oni wszy­scy są po­wierz­chow­ni. Mój plan, żeby się na nich ze­mścić, mógł wy­da­wać się per­fid­ny, ale z dru­giej stro­ny na­le­ża­ło im się za to, jak trak­to­wa­li dziew­czy­ny przy ko­ści. Prze­cież w środ­ku po­zo­sta­łam taką samą oso­bą, jak kie­dyś. Choć może nie do koń­ca. Mia­łam w so­bie te­raz wię­cej zło­ści. Nie wie­dzia­łam, jak flir­to­wać z chło­pa­ka­mi, bo do tej pory kry­łam się po ką­tach szko­ły. Dla­te­go przy­glą­da­łam się Asie bez sło­wa, cze­ka­jąc na to, co ma mi do po­wie­dze­nia. - Asa - przed­sta­wił się i ski­nął gło­wą, kie­dy sta­nął na­prze­ciw­ko mnie. - Prze­nio­słaś się do na­sze­go mia­sta? - Nie. - By­łam przy­go­to­wa­na na to py­ta­nie i przy­ję­łam je ze skry­wa­ną sa­tys­fak­cją. Nie mo­głam się do­cze­kać min szkol­nych ko­le­ża­nek i ko­le­gów, gdy się zo­rien­tu­ją, że zna­my się od lat. Asa nie prze­sta­wał się uśmie­chać, ale wi­dać było, że jest zdez­o­rien­to­wa­ny. - Mia­łaś edu­ka­cję do­mo­wą? - Nie, Asa. W ze­szłym roku cho­dzi­li­śmy ra­zem na za­ję­cia z li­te­ra­tu­ry. A rok wcze­śniej z eko­no­mii. W pią­tej kla­sie pod­sta­wów­ki pod­sta­wi­łeś mi nogę na ko­ry­ta­rzu i wszyst­kie moje książ­ki roz­sy­pa­ły się po pod­ło­dze. To było nie­chcą­cy, a przy­naj­mniej tak mi się wy­da­wa­ło, bo po­mo­głeś mi je po­zbie­rać. Ta sy­tu­acja była o wie­le za­baw­niej­sza, niż się spo­dzie­wa­łam. Asa ga­pił się na mnie kom­plet­nie zba­ra­nia­ły. Cie­ka­we, czy w ogó­le pa­mię­ta moje imię? Na tę myśl znów się we mnie za­go­to­wa­ło i ze­msta wy­da­ła mi się w peł­ni uspra­wie­dli­wio­na. - Asa! - za­wo­łał zna­jo­my głos, po czym umilkł. Od­wró­ci­łam gło­wę w tam­tą stro­nę i spoj­rza­łam pro­sto w oczy pod­cho­dzą­ce­mu do nas chło­pa­ko­wi. To nie był obiekt mo­jej nie­na­wi­ści. Ten z ko­lei ani razu nie zwró­cił na mnie uwa­gi. Nie był chło­pa­kiem, któ­re­go uwa­ża­łam za mą­drzej­sze­go od wszyst­kich. To nie Nash. Ale Ry­ker Lee śmiał się wte­dy przed wa­ka­cja­mi wraz z nim i zło­śli­wie ko­men­to­wał mój wy­gląd. To jego sło­wa spra­wi­ły, że po­sta­no­wi­łam zmie­nić swo­je ży­cie. - Cześć - ode­zwał się Ry­ker Lee, prze­cią­ga­jąc śpiew­nie gło­ski. Kie­dy pod­szedł bli­żej, do­strze­głam w jego oczach za­sko­cze­nie prze­ra­dza­ją­ce się wol­no w błysk roz­po­zna­nia. A więc już wie­dział, kim je­stem. - O, kur­de - wy­mam­ro­tał. Cze­ka­łam cier­pli­wie, pod­czas gdy on chło­nął wzro­kiem moją me­ta­mor­fo­zę. Wresz­cie gwizd­ną