Ebook Nauki o kulturze fizycznej epub

ga rola pedagoga jako humanisty nauk o kulturze fizycznej. W rozdziale 5. przedstawiam bliżej pedagogikę i jej zróżnicowane racjonalności. Oczywiście, każdy może zajrzeć z zewnątrz do swego matecznika nauk o kulturze fizycznej. Zadać sobie ważne pytania - o ich pochodzenie, umocowanie metafizyczne, połączenia z innymi zbiorami nauk, wreszcie pozanaukowe przeznaczenie. Może dowiedzieć się o sobie więcej, zapewniam, niż gdyby tylko przesiadywał we wnętrzu własnej historii i wpatrywał się w wyjęty zawsze z jakiejś całości przedmiot lokalnego poznania. Nie chciałem czekać dłużej na kolejną odpowiedź z zewnątrz. Byłaby na pewno tak samo ważna jak wszystkie poprzednie, o których dalej wspominam. Chodzi o to, że żadna z nich nie zaspokajała mojej potrzeby afiliacji i w żadnej z nich nie odnajdowałem prawdy o swoim naukowym przeznaczeniu. Przedstawiam w tej książce doniesienie we własnej sprawie, sporządzone w stylu pedagogicznej narracji. Przy okazji określam, jak rozumiem naukowość pedagogiki, a to na wypadek gdyby ktoś znowu podważył jej rację stanu. Że pedagogika jest nauką o kulturze, pozostaje oczywistym pleonazmem, co bierze się stąd, że w systemie każdego wychowania tkwi jakaś treść kulturowa. Na takiej samej zasadzie opiera się stwierdzenie, że w naturze człowieka tkwi jego genetyczna przyrodzoność. Nie trzeba dowodu teoretycznego, bo tak po prostu jest: wychowanie jest rzeczywistością kulturową. Kto twierdzi, że nie jest, albo nie pojął metafizycznego złożenia kultury w samym bycie wychowania (wypowiada zatem sąd fałszywy), albo musi mieć na myśli jakiś inny byt. Wychowanie dokonać się może przez kulturę, podobnie jak samostanowienie naturalne człowieka zachodzi za przyczyną jego genomu. W obydwu zawarte są zbiory pamięci, dzięki którym jednostka staje się osobą społeczną i osobnikiem swego gatunku. Kultura o osobowości, a natura o przyrodzoności, wspólnie przesądzają o społecznym wymiarze ontycznym człowieka. Indywidualnie jest on zawsze zróżnicowany, co bierze się stąd, że kultury są różne, zakresy ich indywidualnej internalizacji nigdy nie są takie same, genomowe eksternalizacje przyrodzoności zaś, mimo uniwersalizmu chromosomowego, nigdy nie są identyczne. Nawet w pedagogikach głoszących kulturowy negatywizm: naturalistycznej, zwanej romantyczną czy neoliberalnej, zwanej postnowoczesną - że poprzestanę na tych dwóch skrajnych odmianach - w wychowanie, jako relację pajdocentryczną, w której czynności didasco zostają zredukowane do ,,sztuki" nic-nie-robienia z uczniem lub - w najlepszym razie - niesienia pomocy będącemu w potrzebie uczniowi przez jego facilitatora albo widza podziwiającego jego swawolne ekspresje, jest ,,wplątany" kulturowy przekaz. Nie mówiąc, że sam fakt zachodzenia jakiejś relacji międzypodmiotowej dowodzić może, że jest ona regulowana ,,odgórnie" przez kulturę jako pole samomyślenia, ukazujące sens i sposób działania. Obie pedagogiki ,,słynące" z udzielania uczniowi wolności dla jego samorozwoju, co znajduje uzasadnienie w ich naturalistycznych antropologiach, pomijają kulturowość otoczenia naturalnego, w jakim uczeń uobecnia się jedynymi i niepowtarzalnymi aktami ekspresji niekontrolowanej. Jeżeli obie pedagogiki wychwalają ideał ucznia zmieniającego wolność w dowolność ekspresji własnej, to tym samym afirmują kulturę wyobcowanego ze społeczności indywiduum. Tym samym obie są pedagogikami kultury. Wynika z tego, że pytanie, czy pedagogika jest nauką o kulturze, jest pozbawione sensu metafizycznego. Wiadomo, że jest. Nie wiadomo jednak - gdyż z metafizyki żaden przepis na naukowe uprawianie pedagogicznej kulturologii wynikać nie może - jakim typem nauki o kulturze fizycznej pedagogika musi pozostać. W tym rozstrzygnięciu wątpliwości łatwo zostają rozwiane na drodze rozpoznania pedagogiki jako normatywnej nauki humanistycznej, a ściślej: interpretatywnej, postulatywnej i projektującej. Pedagogika jest przy tym nauką społeczną jedynie w tym sensie, że jej kulturowy przedmiot aksjologicznego szacowania jest zakorzeniony w realiach społecznych jako czynnościach, stosunkach, rolach i grupach uczestników środowiska wychowawczego. Rozpoznanie wychowania jako systemu społecznego do pedagogiki już nie należy, gdyż nie mieści się w teoretycznym typie naukowych wyjaśnień jego przyczynowości. Zadanie to przysługuje socjologii wychowania fizycznego oraz nauk z nią spowinowaconych, a zwłaszcza psychologii społecznej i wychowawczej. Więcej piszę o pedagogice różnych systemów społecznych kultury fizycznej w rozdziałach 5., 8., 10. i 11. Spoglądam więc na macierz nauk o kulturze fizycznej oczami dorosłego już od dawna syna, który wybrał pedagogiczną drogę poznania, ani lepszą, ani gorszą, a tylko inną i zgoła nieodzowną w dziejowej perspektywie utrzymywania systemu społecznego