Narodziny Fundacji - Audiobook mp3

­lo­wać Cle­onem. Póź­niej sam obej­mie tron i to on sta­nie się ludem. Sam mi mówi­łeś, że w dzie­jach Impe­rium było wiele takich epi­zo­dów, a ostat­nio Impe­rium jest słab­sze i mniej sta­bilne niż kie­dyś. Cios, który w poprzed­nich stu­le­ciach spo­wo­do­wałby jedy­nie nie­wiel­kie zachwia­nie, teraz mógłby je znisz­czyć. Impe­rium pogrą­ży­łoby się w woj­nie domo­wej i ni­gdy już nie odzy­ska­łoby daw­nej formy, a my nie mamy psy­cho­hi­sto­rii, która pod­po­wie­dzia­łaby nam, co powin­ni­śmy zro­bić. - Rozu­miem twój punkt widze­nia, ale z pew­no­ścią nie będzie tak łatwo pozbyć się Deme­rzela. - Nie zda­jesz sobie sprawy, jak silny staje się Jora­num. - To bez zna­cze­nia. - Nie­mal widać było kłę­biące się myśli Sel­dona. - Zasta­na­wia mnie nato­miast, że rodzice nazwali go Jo-Jo. W tym imie­niu jest coś mło­dzień­czego. - Jego rodzice nie mieli z tym nic wspól­nego. Naprawdę ma na imię Laskin, to bar­dzo popu­larne imię na Nishaya. Sam wybrał imię Jo-Jo, praw­do­po­dob­nie od pierw­szej sylaby swego nazwi­ska. - Nie sądzisz, że głu­pio zro­bił? - Nie. Jego zwo­len­nicy skan­dują: Jo. Działa to hip­no­tycz­nie. - No cóż - powie­dział Sel­don, odwra­ca­jąc się do swego trój­kom­pu­tera i porząd­ku­jąc wie­lo­wy­mia­rową symu­la­cję, którą stwo­rzył za jego pomocą - zoba­czymy, co się będzie działo. - Jak możesz pod­cho­dzić do tego tak obo­jęt­nie? Mówię ci, że zawi­sło nad nami nie­bez­pie­czeń­stwo. - Wcale tak nie jest - rzekł Sel­don, a jego głos i wyraz oczu zdra­dzały sta­now­czość. - Nie znasz wszyst­kich fak­tów. - A jakich to fak­tów nie znam? - Poroz­ma­wiamy o tym innym razem, Yugo. Wolał­bym, żebyś zajął się teraz swoją pracą i pozwo­lił, bym to ja zajął się Deme­rze­lem i sta­nem Impe­rium. Ama­ryl zaci­snął usta, ale nawyk posłu­szeń­stwa wobec Sel­dona był tak silny, że powie­dział jedy­nie: - Tak, Hari. Mimo to już w drzwiach odwró­cił się i dodał: - Popeł­niasz błąd, Hari. Sel­don uśmiech­nął się lekko. - Nie sądzę, ale przy­ją­łem twoje ostrze­że­nie i będę o nim pamię­tał. Powta­rzam ci jed­nak, że wszystko będzie dobrze. Kiedy Ama­ryl wyszedł, Sel­don prze­stał się uśmie­chać. - Czy naprawdę wszystko będzie dobrze? 2 Choć Sel­don pamię­tał o prze­stro­gach Ama­ryla, nie przy­kła­dał do nich więk­szej wagi. Nade­szły i minęły jego czter­dzie­ste uro­dziny, co dla wielu bywa psy­cho­lo­gicz­nym cio­sem. Czter­dziestka! Minęła już mło­dość. Życie nie roz­po­ście­rało się już przed nim jak olbrzy­mie pole, któ­rego hory­zont ginie gdzieś w oddali. Prze­by­wał na Tran­to­rze od ośmiu lat, a czas ten upły­nął bar­dzo szybko. Następne osiem lat i dobie­gnie nie­mal pięć­dzie­siątki. Będzie się zbli­żała sta­rość. Co gor­sza, nie opra­co­wał jesz­cze nawet solid­nych pod­staw psy­cho­hi­sto­rii! Yugo Ama­ryl tak mądrze mówił o pra­wach i pra­co­wał nad swo­imi rów­na­niami, posłu­gu­jąc się śmia­łymi zało­że­niami opar­tymi na intu­icji. Ale jak można by prze­te­sto­wać takie zało­że­nia? Psy­cho­hi­sto­ria nie jest jesz­cze nauką eks­pe­ry­men­talną. Pełne bada­nie wyma­ga­łoby doświad­czeń, a te zaan­ga­żo­wa­nia całych świa­tów, mnó­stwa czasu cał­ko­wi­tego braku odpo­wie­dzial­no­ści etycz­nej. Posta­wiony pro­blem wyda­wał się nie­moż­liwy do roz­wią­za­nia, toteż Sel­don, nie­chęt­nie spę­dza­jący czas na zaję­ciach admi­ni­stra­cyj­nych, udał się pod koniec dnia do domu w ponu­rym nastroju. Zazwy­czaj spa­cer przez mia­steczko uni­wer­sy­tec­kie wpra­wiał go w lep­szy nastrój. Nad Uni­wer­sy­te­tem Stre­elinga wzno­siła się tak gigan­tyczna kopuła, że prze­by­wa­jąc w mia­steczku uni­wer­sy­tec­kim, miało się wra­że­nie, iż widzi się otwartą prze­strzeń. Nie trzeba też było zno­sić takich warun­ków mete­oro­lo­gicz­nych, jakich Sel­don doświad­czył pod­czas wizyty w Pałacu Impe­rial­nym. Rosły tu drzewa, roz­po­ście­rały się traw­niki i alejki, co spra­wiało, że czuł się jak w mia­steczku uni­wer­sy­tec­kim swo­jego sta­rego col­legeu, na rodzin­nym Heli­ko­nie. Złu­dze­nie zachmu­rze­nia zapla­no­wa­nego na ten dzień dawało sztuczne świa­tło sło­neczne poja­wia­jące się i zni­ka­jące w dość dziw­nych odstę­pach czasu. Było też nieco chłodno. Sel­do­nowi wyda­wało się, że ostat­nio zimne dni poja­wiają się jakoś czę­ściej niż zazwy­czaj. Czyżby na Tran­to­rze oszczę­dzano ener­gię? A może pogłę­biał się jej nie­do­bór? A może to on (tu a�