Ebook Na wysokim niebie mobi,epub

­tych­miast po­pły­nę­ły mi łzy. - A dla­cze­go to zro­bi­łaś? - Koź­miń­ska by­ła nie­wzru­szo­na. - - Szu­ka­łam w gło­wie po­my­słu. To był po­czą­tek grud­nia, więc szyb­ko zna­la­złam roz­wią­za­nie. - Bo chcia­łam coś ma­mie ku­pić na świę­ta. - Aniu, tak się nie ro­bi. Niech się ma­ma sta­wi ju­tro w szko­le. Ko­niecz­nie! A te­raz marsz do kla­sy. - Wy­cho­waw­czy­ni otwo­rzy­ła drzwi i tym sa­mym za­koń­czy­ła swo­je ge­nial­ne wy­stą­pie­nie, zwień­czo­ne nie­wąt­pli­wie suk­ce­sem. o Od te­go mo­men­tu sta­łam się kla­so­wą zło­dziej­ką. Za ple­ca­mi sły­sza­łam wy­zwi­ska jesz­cze gor­sze od tych, któ­ry­mi ra­czo­no mnie wcze­śniej. W szkol­nej szat­ni z kie­sze­ni kur­tek zni­ka­ły drob­nia­ki i in­ne dro­bia­zgi. Tak więc udrę­ka nie mia­ła koń­ca, choć tym ra­zem nikt nie zgło­sił ofi­cjal­nie mo­jej kan­dy­da­tu­ry do za­szczyt­ne­go mia­na zło­dzie­ja z szat­ni. o Mo­ja ma­ma oczy­wi­ście nie zja­wi­ła się w szko­le. Na­uczy­ciel­ka z ko­lei szyb­ko zre­zy­gno­wa­ła z ko­lej­nych prób zre­so­cja­li­zo­wa­nia mnie, ka­żąc mi jed­nak od­dać pie­nią­dze. Nie­co in­ną dro­gę wy­brał Ro­bert Mi­kul­ski, któ­re­go pod­łość i bez­czel­ność nie zna­ły gra­nic. Pew­ne­go dnia, kie­dy pró­bo­wa­łam w do­mu od­ra­biać lek­cje (ni­g­dy nie uda­ła mi się ta sztu­ka), usły­sza­łam dzwo­nek. W drzwiach stał nie kto in­ny jak wła­śnie Ro­bert wraz z kla­so­wą ko­le­żan­ką Ża­ne­tą, któ­ra ży­wi­ła do mnie wy­jąt­ko­wo za­ja­dłą nie­na­wiść. Sło­wem: dwie ja­śnie­ją­ce gwiaz­dy szko­ły w mo­ich skrom­nych pro­gach. - Kie­dy od­dasz mi ka­sę? - za­py­tał bun­tow­ni­czo, uno­sząc wy­so­ko gło­wę. - Na ra­zie nie mam. Od­wal się ode mnie. - Bar­dzo się sta­ra­łam, aby mo­je sło­wa za­brzmia­ły dziar­sko. - Tak? A ma­mu­sia już wie? - uniósł drwią­co głos. - Hej! Psze pa­aaaani! Pa­ni cór­ka ukra­dła mi ka­sę, kie­dy od­da?! - wrza­snął w prze­strzeń po­grą­żo­ne­go w mro­ku ko­ry­ta­rza. - Ania, co tam się dzie­je? - usły­sza­łam stłu­mio­ny głos mat­ki. - Spier­da­laj stąd i nie wra­caj! - wark­nę­łam i za­mknę­łam tej prze­dziw­nej pa­rze drzwi przed no­sem. Dy­sza­łam cięż­ko, bo tak po­waż­ne na­ru­sze­nie mo­jej ,,pry­wat­no­ści" by­ło dla mnie szo­kiem. Zro­zu­mia­łam wte­dy, że szkol­ne prze­śla­do­wa­nia mo­gą się­gnąć o wie­le da­lej, niż po­cząt­ko­wo my­śla­łam. Mo­gły zbu­rzyć na­wet ta­jem­ny świat, któ­ry pie­czo­ło­wi­cie zbu­do­wa­łam we wła­snej gło­wie. <> Rozdział 3 Moja mat­ka by­ła oty­łą ko­bie­tą, o sła­bym ser­cu, po dwóch za­wa­łach. Otrzy­my­wa­ła że­nu­ją­co ma­łą ren­tę. Ży­ła tro­chę we wła­snym świe­cie. Na­wet nie tro­chę: bar­dzo. Pew­ne rze­czy ro­bi­ła me­cha­nicz­nie. Jej uwa­ga sku­pia­ła się na mo­ich dwóch bra­ciach, któ­rzy cho­dzi­li do przed­szko­la. Mu­sia­ła ich tam za­pro­wa­dzić, ode­brać, dać im coś do je­dze­nia. Wszyst­kie te czyn­no­ści wy­ko­ny­wa­ła z pew­nym ocią­ga­niem, za­nie­dbu­jąc więk­szą część obo­wiąz­ków do­mo­wych. Mnie na­to­miast zo­sta­wia­ła zu­peł­nie wol­ną rę­kę. Mo­głam się nie myć (co też czy­ni­łam), nie cho­dzić do szko­ły, a mo­że na­wet wpaść w złe to­wa­rzy­stwo. Sa­ma mu­sia­łam trzy­mać się w ry­zach, choć wy­cho­dzi­ło mi to kiep­sko. Mat­ka po­za wy­ko­ny­wa­niem pod­sta­wo­wych czyn­no­ści spę­dza­ła więk­szość cza­su, ga­piąc się w nasz sta­ry, okrop­ny te­le­wi­zor, któ­ry nie miał na­wet pi­lo­ta. Ka­na­ły trze­ba by­ło zmie­niać ręcz­nie. Cud, że w ogó­le dzia­łał. o Kie­dy sta­łam się do­ro­słą ko­bie­tą, świa­do­mą swo­jej prze­szło­ści, za­pra­gnę­łam do­wie­dzieć się cze­goś wię­cej na te­mat mat­ki, któ­ra - tak jak ca­ła mo­ja ro­dzi­na - po­zo­sta­wa­ła dla mnie ra­czej ob­cym czło­wie­kiem. Do­py­ty­wa­łam, gdzie mo­głam, ale i tak są to ra­czej strzęp­ki in­for­ma­cji. Mat­ka po­cho­dzi­ła z ubo­giej ro­dzi­ny - my­ślę, że bar­dzo po­dob­nej do na­szej. Bab­cia, któ­rej nie zna­łam, by­ła oso­bą do­syć chłod­ną, zdy­stan­so­wa­ną. Zna­la­zła pra­cę w skle­pie spo­żyw­czym za mar­ną pen­sję. Dzia­dek z ko­lei pra­co­wał cięż­ko w fa­bry­ce, na li­nii pro­duk­cyj­nej, nie mam jed­nak po­ję­cia, co kon­kret­nie ro­bił. Co cie­ka­we - był po stu­diach. Ukoń­czył bo­daj­że fi­lo­zo­fię, ale w ma