Ebook Na ratunek Rufiemu! mobi,epub

nie i zmie­rzał w ich stro­nę, a mama sta­ła na kocu z za­nie­po­ko­jo­ną miną, jed­nak żad­ne z nich nie spra­wia­ło wra­że­nia, jak­by mia­ło za­miar wejść do mo­rza. - Tato, mogę po­pły­nąć po kro­ko­dy­la? - spy­tał chło­piec bła­gal­nym to­nem. Lecz oj­ciec po­krę­cił gło­wą. - Bar­dzo mi przy­kro. Od­pły­nął za da­le­ko. Obie­cy­wa­łeś, że nie bę­dziesz wy­pły­wał na głę­bo­ką wodę, pa­mię­tasz? Może przy­pły­nie ktoś w łód­ce i nam go odda. Adam i Go­sia z na­dzie­ją po­pa­trzy­li na mo­rze, lecz w za­się­gu wzro­ku nie było żad­nych łó­dek, któ­re mo­gły­by wy­ru­szyć na łowy na kro­ko­dy­la, a na­dmu­chi­wa­na za­baw­ka ko­ły­sa­ła się na fa­lach co­raz da­lej i da­lej. Wtem Adam zła­pał Go­się za rękę i coś jej po­ka­zał. W ciem­no­zie­lo­nej wo­dzie wi­dać było zło­ci­sty łe­bek. Ru­fus wi­dział kro­ko­dy­la i wie­dział, że Adam chce go od­zy­skać. Nie do koń­ca ro­zu­miał, cze­mu chło­piec sam po nie­go nie po­pły­nie, ale uznał, że może po­móc. - Ru­fus, nie! - wy­krzyk­nę­ła Go­sia. Pie­sek jed­nak był już w spo­rej od­le­gło­ści od brze­gu i we­so­ło pły­nął przed sie­bie. - Jest za da­le­ko - mruk­nę­ła dziew­czyn­ka z nie­po­ko­jem. - A je­śli po­rwie go ja­kiś prąd i po­nie­sie na peł­ne mo­rze? Adam po­ki­wał gło­wą. - Wy­płyń­my naj­da­lej, jak mo­że­my. Bę­dzie­my mu mo­gli po­móc, jak bę­dzie wra­cał. Po­pły­nę­li naj­szyb­ciej, jak po­tra­fi­li, do miej­sca, gdzie le­d­wie do­ty­ka­li dna pal­ca­mi u stóp. Mama i tata cały czas ob­ser­wo­wa­li ich z brze­gu. Cho­ciaż dzie­ci obie­ca­ły pły­wać tyl­ko tam, gdzie będą czu­ły grunt pod no­ga­mi, Go­sia w du­chu wie­dzia­ła, że gdy­by szcze­niak za­czął to­nąć, ru­szy­ła­by za nim na głęb­szą wodę. Mia­ła zresz­tą pew­ność, że Adam zro­bił­by to samo. Nie mu­sie­li jed­nak ro­bić nic po­dob­ne­go. Po­wo­li kro­ko­dyl wra­cał w ich stro­nę, a ostre ząb­ki Ru­fu­sa za­ci­ska­ły się na bia­łym sznur­ku. - Bra­wo, Rufi! Ura­to­wa­łeś mo­je­go kro­ko­dy­la! - Adam chwy­cił za sznu­rek, a Go­sia chwy­ci­ła pie­ska, któ­ry, wy­raź­nie wy­czer­pa­ny, wtu­lił się w jej ra­mię. Pły­nął bar­dzo dłu­go i zmę­czy­ły mu się łap­ki. Ale uda­ło mu się! Wi­dział, że dzie­ci są bar­dzo szczę­śli­we. - Go­siu, wejdź z nim na kro­ko­dy­la, a ja was po­cią­gnę - za­pro­po­no­wał Adam. Po­ki­wa­ła gło­wą i wgra­mo­li­ła się na za­baw­kę, uwa­ża­jąc, by pa­zur­ki szcze­nia­ka nie wbi­ły się w pla­stik. Adam po­cią­gnął ich z po­wro­tem do brze­gu, a Go­sia z dumą trzy­ma­ła Ru­fu­sa przed sobą. Ro­dzi­ce cze­ka­li na nich na pla­ży i uśmie­cha­li się z za­do­wo­le­niem. - Nie do wia­ry, jaki do­bry z nie­go pły­wak! - po­wie­dzia­ła mama, głasz­cząc ocie­ka­ją­ce wodą uszy psia­ka. - Praw­dzi­wy mistrz - po­twier­dził z dumą Adam. - Gdy­by nie on, na pew­no stra­ci­li­by­śmy kro­ko­dy­la. Go­sia prze­wró­ci­ła się w łóż­ku i ziew­nę­ła, a po­tem za­chi­cho­ta­ła, gdy wil­got­ny no­sek przy­ci­snął jej się do ucha. - Cześć, Rufi! Pora wsta­wać? - pod­nio sła się na łóż­ku i roz­su­nę­ła za­sło­ny, by wyj­rzeć przez okien­ko, umiej­sco­wio­ne tuż przy pię­tro­wym łóż­ku. - Oj! - Z roz­cza­ro­wa­niem zmarsz­czy­ła nos. Po­ły­sku­ją­ce błę­kit­ne mo­rze z po­przed­nie­go dnia znik­nę­ło. Nie­bo za­snu­ło się ciem­ny­mi chmu­ra­mi, a woda przy­bra­ła po­nu­rą sza­ra­wo-brą­zo­wą bar­wę. Wy­glą­da­ło na to, że dzień w ogó­le nie na­da­je się na opa­la­nie ani pły­wa­nie. - No trud­no - mruk­nę­ła. - Nie­waż­ne, Rufi. Może za­miast tego pój­dzie­my na klif. Wsta­ła z łóż­ka i wło­ży­ła dżin­sy oraz ko­szul­kę. Na dole usły­sza­ła gło­sy ro­dzi­ców i mia­ła wra­że­nie, że czu­je za­pach to­stów. Na mo­gła jed­nak pójść do kuch­ni, bo Ru­fus na pew­no mu­siał wyjść do ogród­ka za dom­kiem, żeby zro­bić siu­siu. - Adam, obudź się - za­wo­ła­ła, ła­sko­cząc jego nogę, któ­ra zwie­sza­ła się z gór­ne­go łóż­ka. Chło­piec tyl­ko coś mruk­nął, ale jego koł­dra unio­sła się, su­ge­ru­jąc, że przy­najm­niej czę­ścio­wo się obu­dził. - Chodź­my dziś rano po­spa­ce­ro­wać po kli­fie - za­pro­po­no­wa­ła parę mi­nut póź­niej Go­sia, sia­da­jąc przy sto­le do śnia­da­nia. Ru­fus już sie­dział przy jej no­gach, li­cząc na okru­chy to­stów. Adam jed­nak krę­