Ebook Muzyka duszy mobi,epub

o­wo. - Po­ten­cjal­ni ako­li­ci mi­nę­li za­kręt na gór­skiej ścież­ce. Świę­ty mąż szyb­ko się­gnął po że­bra­czą mi­secz­kę. - Wy­obraź so­bie, że ta mi­secz­ka to two­ja pa­mięć. - Za­ko­ły­sał nią. - Może po­mie­ścić tyle i nie wię­cej. Ro­zu­miesz? Nowe rze­czy się zja­wia­ją, sta­re mu­szą się prze­lać. NIE. JA PA­MIĘ­TAM WSZYST­KO. KLAM­KI W DRZWIACH. GRĘ ŚWIA­TŁA WE WŁO­SACH. ŚMIECH. KRO­KI. WSZYST­KIE DROB­NE SZCZE­GÓ­ŁY. JAK­BY TO BYŁO LE­D­WIE WCZO­RAJ. JAK­BY ZDA­RZY­ŁO SIĘ LE­D­WIE JU­TRO. WSZYST­KO. RO­ZU­MIESZ? Świę­ty mąż po­dra­pał się po swej lśnią­cej ły­si­nie. - Tra­dy­cyj­nie - rzekł - wśród spo­so­bów za­po­mi­na­nia wy­mie­nia się wstą­pie­nie do Klat­chiań­skiej Le­gii Cu­dzo­ziem­skiej, na­pi­cie się wody z ja­kiejś ma­gicz­nej rze­ki, nikt nie wie, któ­rę­dy pły­nie, oraz po­chła­nia­nie du­żych ilo­ści al­ko­ho­lu. ACH - Jed­nak al­ko­hol nisz­czy cia­ło i za­tru­wa du­szę. BRZMI OBIE­CU­JĄ­CO. - Mi­ Świę­ty mąż obej­rzał się z iry­ta­cją. Przy­by­li ako­li­ci. - Chwi­lecz­kę. Roz­ma­wiam Obcy znik­nął. - Mi­strzu, po­ko­na­li­śmy wie­le mil - za­czął ako­li­ta. - Za­mknij się na mo­ment, do­brze? Świę­ty mąż pod­niósł rękę, uło­żył dłoń pio­no­wo i mach­nął nią kil­ka razy. Wy­mru­czał coś pod no­sem. Ako­li­ci wy­mie­ni­li spoj­rze­nia. Nie tego się spo­dzie­wa­li. W koń­cu ich przy­wód­ca zna­lazł w so­bie dro­bi­nę od­wa­gi. - Mi­ Świę­ty mąż od­wró­cił się i przy­ło­żył mu w ucho. Dźwięk, jaki za­brzmiał, był wy­raź­nie sły­szal­ny: klask! - Zła­pa­łem! - ucie­szył się świę­ty mąż. - A te­raz, co mogę dla Urwał, gdy mózg na­dą­żył wresz­cie za usza­mi. - Co miał na my­śli, mó­wiąc: ludz­kie isto­ty? Śmierć prze­szedł w za­du­mie po zbo­czu do miej­sca, gdzie wiel­ki bia­ły koń spo­koj­nie ob­ser­wo­wał oko­li­cę. IDŹ SO­BIE, po­wie­dział. Koń spoj­rzał na nie­go nie­uf­nie. Był o wie­le bar­dziej in­te­li­gent­ny od więk­szo­ści koni, choć nie jest to trud­ne do osią­gnię­cia. Zda­wał się świa­do­my, że nie wszyst­ko jest w po­rząd­ku z jego pa­nem. TO MOŻE CHWI­LĘ PO­TRWAĆ, uprze­dził Śmierć. I ru­szył przed sie­bie. W Ankh-Mor­pork nie pa­dał deszcz. Impa bar­dzo to za­sko­czy­ło. Za­sko­czy­ło go rów­nież, jak szyb­ko skoń­czy­ły się pie­nią­dze. Jak do­tąd stra­cił trzy do­la­ry i dwa­dzie­ścia sie­dem pen­sów. Stra­cił, po­nie­waż wrzu­cił je do mi­ski, jaką usta­wił przed sobą, kie­dy grał - tak jak my­śli­wy wy­sta­wia wa­bi­ki, żeby ścią­gnąć kacz­ki. Kie­dy spoj­rzał po chwi­li, już ich nie było. Lu­dzie przy­by­wa­li do Ankh-Mor­pork, by zdo­być for­tu­nę. Nie­ste­ty, inni lu­dzie też chcie­li ją zdo­być. W do­dat­ku tu­tej­si miesz­kań­cy nie chcie­li chy­ba słu­chać bar­dów, na­wet ta­kich, któ­rzy zdo­by­li na­gro­dę je­mio­ły i har­fę stu­le­cia na wiel­kim Eisted­d­fod w Lla­me­dos. Imp zna­lazł so­bie miej­sce na jed­nym z głów­nych pla­ców, na­stro­ił har­fę i za­grał. Nikt nie zwra­cał na nie­go uwa­gi, naj­wy­żej po to, żeby ode­pchnąć go z dro­gi albo też - naj­wy­raź­niej - żeby okraść jego mi­skę. W koń­cu, kie­dy wła­śnie za­czął wąt­pić, czy przy­by­wa­jąc tu­taj, pod­jął słusz­ną de­cy­zję, na­de­szło dwóch straż­ni­ków. Przez chwi­lę przy­glą­da­li się Im­po­wi. - To jest har­fa. To coś, na czym on gra, Nob­by - stwier­dził je­den z nich. - Cym­bał. - Nie, prze­cież cym­bał... - Gru­by straż­nik spoj­rzał gniew­nie. - Całe ży­cie cze­ka­łeś, żeby mnie tak na­zwać, co, Nob­by? Za­ło­żę się, że uro­dzi­łeś się z na­dzie­ją, że ktoś po­wie coś o in­stru­men­tach, a ty na­zwiesz go cym­ba­łem i bę­dziesz uda­wał, że to tyl­ko dys­ku­sja! Wstydź się! Imp prze­stał grać. W tych oko­licz­no­ściach było to nie­moż­li­we. - To har­fa, na­tu­rall­l­nie - za­pew­nił. - Wy­gra­łem ją... - A, je­steś z Lla­me­dos, co? - do­my­ślił się gru­by straż­nik. - Po­zna­łem po ak­cen­cie. Bar­dzo mu­zy­kal­ni lu­dzie żyją w tym Lla­me­dos. - Dla mnie brzmi to jak bul­got ze żwi­rem - od­parł chud­szy, iden­ty­fi­ko­wa­ny jako Nob­by. - Masz li­cen­cję, ko­le­go? - Lli­cen­cję? - zdzi­wił się Imp. - Bar­dzo pil­nu­ją li­cen­cji ci z Gil­dii Mu­zy­kan­tów - oświad­czył Nob­by. - Przy­ła­pią cię na gra­niu mu­zy­ki bez li­cen­cji, to bio­rą twój in­stru­ment i wpy�