Morderców tropimy w czwartki

Z racji tego, że jest czwartek postanowiłam dziś przyjść do Was z recenzją książki Richarda Osmana ?Morderców tropimy w czwartki? (w tłumaczeniu Anna Racja ? Salata).

Czwórka emerytów: Joyce, Elizabeth, Ron i Ibrahim, mieszkających w Coopers Chase - ekskluzywnym ośrodku dla seniorów rozwiązuje niewyjaśnione kryminalne zagadki sprzed lat. Z racji ogromnej żyłki detektywistycznej zakładają Czwartkowy Klub Zbrodni. Gdy dochodzi do zabójstwa lokalnego przedsiębiorcy budowlanego ? Tony?ego Currana, mają okazję przeprowadzić śledztwo tu i teraz oraz jak się później okazuje rozwiązać nie tylko jedną zagadkę kryminalną?

Mam ogromny problem z tą książką. Ma ona 446 stron, a ja czytałam ją dobry tydzień (jak na mnie to naprawdę długo). Pomimo świetnego pomysłu ? czwórka emerytów na tropie mordercy, książka była trochę nudna? Bardzo przeszkadzał mi fakt namnożenia ilości rozdziałów, których było aż 115. Zanim jakaś sytuacja, scenka zdążyła się dobrze rozwinąć, nagle zostawałam od niej odciągnięta i rzucona w inną. Rozumiem, że autor w ten sposób mógł chcieć nadać pewnego rodzaju dynamizmu, ale mnie ten fakt akurat bardzo irytował.

Całkowicie nie mogłam wciągnąć się w całą historię. Nie zżyłam się z żadnym bohaterem. Troszkę nie pasowało mi, że czwórka staruszków miała tak dobre kontakty (skąd, jak?). Książka jest komedią kryminalną, a ja zaśmiałam się raz (chodzi mi o fragment z ciasteczkami nasączonymi wódką). Żadna publikacja nie ma tylko minusów, bo jest to niemożliwe. Także na plus to oczywiście zakończenie, którego się nie domyślałam, na pewno zaskakujące. Wydaje mi się, że jest to ten jeden przypadek na milion, że gdyby ukazała się ekranizacja powieści to byłaby ona znacznie lepsza od papierowego oryginału?