Ebook Mitologia bałtyjska mobi,epub

i, tak zwani Starołotysze, łot. senlatvieši2 , to jest Łatgalowie (letga?i), Selowie (s??i) Zemgalowie (zemga?i), i częściowo Kurowie3 (kurši) liczące w sumie około 150 tysięcy ludzi, zajmowały obszar około 58 tysięcy km2. Litwini wraz ze Żmudzinami - obliczani na 170 tysięcy głów - zamieszkiwali obszar zbliżony do powyższego, zaś plemiona Pruskie - też szacowane na około 170 tysięcy osób - obejmowały swym zasięgiem około 42 tysięcy km2. Był to znaczący regres, gdyż francuski badacz przedmiotu Jean Meuvert utrzymuje iż plemiona bałtyjskie przed ekspansją Słowian - VI-VII wiek po Chrystusie zasiedlały obszar 430 000 km2. Współcześni Bałtowie, a zwłaszcza Litwini, są bardzo dumni ze swych języków, słusznie utrzymując, że są bardzo starożytne, skomplikowane, dźwięczne, starsze od eposów Homera, i bardzo bliskie sanskrytowi. Ta duma i chęć odpowiedzi na polską arogancję zrodziły bałamutną wiarę w rzymskie, czyli bardzo starożytne pochodzenie Litwinów. Jan Długosz ochoczo i bardzo twórczo rozwinął informację znajdują się w kronice Piotra z Duisburga o Romowe - Romuva, miejscu kultowym plemion bałtyjskich na obrzeżach Sambii. Etnogenezę, nie wyjaśnioną do dziś, tego sanktuarium, na pierwszy rzut oka kojarzącą się z Rzymem-Romą - zdecydował się wyprowadzić wywód o rzymskim pochodzeniu Litwinów. Być może Długosz usłyszał tę tezę od studentów z Litwy, którzy wówczas studiowali na Akademii Krakowskiej. Główny trzon owej legendy zasadza się na twierdzeniu o rzymskich księciu Willi (łac. Villa), który po przegranej wojnie Pompejusza z Cezarem wraz ze swoimi stronnikami przybył na Litwę i tutaj założył miasto Wilno. Inny mit, z około roku 1413, podjęty przez późniejszych, opowiada o protoplaście Wielkich Książąt Litewskich - krewnym cesarza Nerona Palemonie - który z trzema synami: Sperą, Kuną, i Borkiem osiadł na Litwie na 14 pokoleń przed objęciem władzy przez Wielkiego Księcia Giedymina. Wraz z Palemonem i jego synami na Litwę miało przybyć 500 szlachetnych Rzymian. Kolejny wariant mitu opowiada o trzech braciach - Rzymianach, którzy nosili imiona: Zerśl, Kern, Wilk. Każdy z nich założył jedno miasto. Odpowiednio; Ześlę, Kernave, Wiłkomierz, wszystkie trzy nad rzeką Świętą. W okresie baroku ta tak krzepiąca teza o ,,rzymskości" Litwinów nabrała mocy i stała się sprawą polityczną oraz coraz bardziej bałamutną. Pierwszy historyk, autor Historii Litwy, jezuita Wojciech Wijuk-Kojałowicz wystąpił z własną bardzo oryginalną koncepcją wyprowadzając pochodzenie Litwinów od gockich Herulów, oczywiście nie przedstawiając żadnych poważnych dowodów. Podobnych rojeń było wówczas więcej, przy czym w tym bałamuctwie szczególnie zaznaczyli się Ksawery Bohusz (1746-1820) literat i uczony oraz Teodor Narbutt (1784-1864) twórca pseudo mitologii bałtyjskiej. Całkiem poważnie, traktując język jako rozróżnienie, do Bałtów zaliczamy współczesnych Litwinów i Łotyszy, a także wybitych lub zniemczonych ostatecznie na początku XVIII wieku Prusów. W przeszłości do Prusów zaliczano plemiona: Galindów, Nadrowów, Skaldów, Warmiów, Pogezanów, Natangów, Bartów, Sambów, Sasinów, Pomezanów. Język pruski miał dwa dialekty. Przyjmuje się, że ostatni człowiek posługujący się językiem pruskim, jako rodzimym, zmarł w Hamburgu w roku 1627. Podobno na Mierzei Kurońskiej w roku 1677 zmarł staruszek, który znał ów język, zaś 1710 rok stanowi cezurę, po której następuje ostateczne zniknięcie Prusów, w wyniku zgermanizowania albo wyniszczenia. Podkreślę: tak czy inaczej rok 1710 stanowi cezurę, po której następuje ostateczne zniknięcie Prusów, w wyniku zgermanizowania albo fizycznego wyniszczenia. Do plemion bałtyjskich zaliczamy następnie złotewszczonych bądź zlitewszczonych w XIV wieku Selów, podobnie jak Kurów i Zemgalów w wieku XVI, oraz Jadźwingów, którzy zostali definitywnie albo wybici albo spolszczeni albo zlitewszczeni w drugiej połowie XIII wieku. Co do Jadźwingów (lub Jaćwingów) to nawet przypuszczalnych danych dotyczących obszaru i liczby ludności nie posiadamy, choć w drugiej połowie XIII wieku ludność jadźwingska być może liczyła około 50 tysięcy głów. Przyjmuje się, że to właśnie Jaćwież w XIII wieku była na najlepszej drodze ku utworzeniu własnej państwowości. Jadźwingów4 zmasakrowały kolejne najazdy polskie, ruskie, litewskie i krzyżackie. Przyjmuje się rok 1283 jako ostateczną datę, po której Jadźwingowie schodzą z areny dziejów. Sami Jadźwingowie swój kraj nazywali J?tv?. Języki zemgalski i kuroński wymarły w XVI wieku. Język seloński był jeszcze na początku XIX używany jako język domowy przez około 1-tysięczną populację. Obecnie zna go zaledwie kilka osób. Zachowała się szczątkowa grupa narodowościowa: kuršininkai - po litewsku, a po ło