Ebook Miłość czyni cuda mobi,epub

tego, że zrobiło się w odpowiedniej chwili przelew własnych środków. To, że później pozwał ich za wszystko, nie mieściło się Javierowi w głowie. Zresztą Benjamin nie przyjął do wiadomości, że sąd oddalił pozew jako bezzasadny i w akcie zemsty ,,wykradł" mu narzeczoną, co było już podłością. A świat uznał, że ,,tym złym" jest jednak Javier, nie Stado zaślepionych, uprzedzonych idiotów! I tak doskonale wiadomo, co myślą. Ludzie patrzą na Javiera i widzą w nim jego mordercę. - A dlaczego miałbym zrobić to celowo? - Na ten temat niech się wypowie twoje sumienie. Ja wiem tylko tyle, że Benjamin był kiedyś naszym przyjacielem. Dotąd broniłem ciebie i twojej - ...naszej sprawy! - A zatem bliźniak kwestionuje jego motywy! Co się stało z lojalnością, która zawsze trzymała ich razem? - Zakładam, że wybuch twoich wyrzutów sumienia jest związany z tą przeklętą kobietą... Gdy wieczorem na widowni zauważył Chloe Guillem, siostrę Benjamina, miał uczucie, jakby go ktoś znokautował. Chloe zdradziła ich, podobnie jak jej brat. Uczestniczyła w ,,wykradzeniu" Freyi i niewątpliwie stała za całym tym zamieszaniem i napięciem, które towarzyszyły braciom od powrotu Luisa z Karaibó Twarz Luisa pociemniała, co zdarzało się niezwykle rzadko, po czym bliźniak błyskawicznie złapał brata za kołnierz od koszuli. - Jeśli jeszcze kiedykolwiek w ten sposób nazwiesz Chloe, z nami koniec! Słyszysz?! Koniec! - Jeżeli próbujesz jej przede mną bronić, to z nami już koniec, bracie! To ostatnie słowo niemalże wypluł Luisowi w twarz. Co takiego zaszło między Luisem i Chloe? Bliźniak zawsze oglądał się za kobietami, ale dotąd nigdy nie miały one wpływu na więź między braćmi. Jeżeli teraz naprawdę chce być z tą suką, niech się wynosi z życia Javiera. Lojalność to najważniejsza sprawa; jeśli ona mu ją przesłoniła, nie są już braćmi. Wydawało się, że między mężczyznami nastąpi jakaś eksplozja lub rozleje się trujący jednak po chwili Luis puścił Javiera i cofnął się. Javier wpatrywał się nieruchomo w człowieka, z którym kiedyś dzielił łono matki, a potem pokój, o którego walczył, z którym nawzajem starali się chronić i przeżyć jakoś swój trudny los. Byli jak dwie strony tej samej monety. Teraz widział, jak odwraca się doń plecami i odchodzi. W całej ich trzydziestopięcioletniej historii żaden nigdy jeszcze tego nie zrobił. Javier bezwiednie zacisnął pięści. Luis, odchodząc w pośpiechu, niechcący zderzył się z drobną, niepozorną blondynką, o wielkich, przestraszonych oczach, zmierzającą w stronę Javiera, który zauważył ją dopiero, gdy przystanęła tuż obok. Ostatnim razem widzieli się dwa miesiące temu i miał nadzieję, że nigdy więcej się nie zobaczą. Niewyobrażalne, ale Javier zagotował się jeszcze bardziej! - Co tu robisz? Powinnaś być na przyjęciu! - warknął. Sophie Johnson należała do Compania de Ballet de Casillas i miała obowiązek, co przewidywał kontrakt, uczestniczyć w tego typu wydarzeniach. Ładna twarz dziewczyny pokryła się rumieńcem. - Przecież dwa miesiące temu odeszłam z pracy - powiedziała. Zadrżał odrobinę, słysząc jej niespodziewanie głęboki, namiętny głos, niepasujący do niewinnego wyglądu. - To co tu, u diabła, robisz? Zapytał, lecz nie chciał wcale usłyszeć odpowiedzi, bo się jej domyślał. - Przyszłam porozmawiać. - Wybrałaś najgorszy moment - ,,Nie jeszcze ty, nie nie wtedy, kiedy wszystko wokół mi się " - Przepraszam, muszę iść. - Starał się ją wyminąć. - To ważne. Wspomnienia z ich krótkiej znajomości stanęły mu przed oczami jak żywe. Wspomnienia, które wyparł. - Nie. Teraz nie czas na tę rozmowę. Idź do domu. - - Powiedziałem ,,nie". Zacietrzewienie w głosie Javiera sprawiło, że Sophie się cofnęła i pozwoliła mu odejść. Zacisnęła tylko usta tak mocno, żeby się nie rozpłakać. Już dość się napłakała przez ostatnie dwa miesiące. Kompletnie zrezygnowana, powlokła się do najbliższego wolnego krzesła. Po chwili minęła ją rozpromieniona, trzymająca się za ręce para. Dziewczyna nie potrafiła normalnie spojrzeć w ich stronę. Jeszcze tak niedawno sama myślała, że jest zakochana w Javierze. Idiotka! Tymczasem potwierdziły się wszelkie opowieści o tym, że jest on człowiekiem bez serca, które tak usilnie starała się ignorować w przekonaniu, że ma do czynienia z ,,udręczoną duszą". Po raz pierwszy zobaczyła go rok temu, kiedy przyjechał odwiedzić towarzystwo baletowe, i zareagowała na niego tak, jak nigdy przedtem na nikogo. W przeciwieństwie do delikatnych baletmistrzów prezentował się jak siłacz, dodatkowo niebywale wysoki. Nie był przystojny w tradycyjnym tego słowa znaczeniu, miał płaski, skrzywiony nos i opadające powieki. Jednak charyzma, którą emanował, sprawiała, że jego t