Ebook Miesięcznik Znak nr 768: Święty Houellebecq mobi,epub,pdf

filozofii czy eseju dokonał czegoś znaczącego. Napisałem niewiele tekstów, a najdłuższy z nich ma ok. 20 stron. Można by więc nawet postawić pytanie, czy zasługuję na Nagrodę Spenglera. Pierwsza odpowiedź, jaka się narzuca, to raczej: nie. Ktoś taki jak Éric Zemmour, który pisał ważne i znakomicie udokumentowane eseje historyczne, w pewnym sensie o wiele bardziej na nią zasługuje. Kiedy się jednak głębiej nad tym zastanowiłem, doszedłem do wniosku, że odpowiedź powinna brzmieć: tak. Chodzi o to, że w powieści tkwi naprawdę jakaś tajemnica. Choć wydałem tych powieści już wiele, nadal mam to poczucie tajemniczości i ciągle nie wiem, jak to właściwie jest z tym pisaniem, mimo że sam piszę. Faktem jest jednak, że więcej dowiemy się o Francji z 1830 r., czytając powieści Balzaka niż czytając 10 prac historycznych, choćby były poważne, kompetentne i dobrze udokumentowane. I jeśli za 100 lat ktoś napisze: ,,Pisarstwo Houellebecqa jest ważnym świadectwem schyłku, jaki przeżywał Zachód końca XX i początku XXI w.", będzie to komplement, który z góry przyjmuję. W takim więc sensie uważam, że mam prawo przyjąć Nagrodę Spenglera. Samobójstwo Zachodu POWIEDZIAŁBYM JESZCZE, ŻE SŁOWO ,,SCHYŁEK" W ODNIESIENIU DO TEGO, o czym piszę, jest wręcz zbyt łagodne. Stacja BBC nakręciła na mój temat film dokumentalny, który twórczyni chciała zatytułować Suicide of the West. Ostatecznie tytuł został zmieniony, bo BBC widocznie uznała, że jest zbyt brutalny, ale ja tego żałowałem. Uważałem, że określenie ,,suicide of the West" jest dobrym podsumowaniem moich książek. Mimo to, co mnie samego zaskoczyło, tytuł przedostatniej książki Érica Zemmoura, Le suicide français, nie wydał mi się trafny. Bowiem to, z czym mamy do czynienia w najnowszej historii Francji, nie jest samobójstwem, lecz tak naprawdę morderstwem. Sprawcę tego morderstwa nietrudno wykryć: to Unia Europejska. Jej wspólników we Francji jest wielu. Reasumując: to pewne, że zachodnia cywilizacja, traktowana jako całość, popełnia właśnie samobójstwo. Cały ten zachodni świat zresztą dokładnie tak rozumie moje książki. Wewnątrz zachodniej cywilizacji Europa wybrała jednak szczególny sposób, żeby odebrać sobie życie - zabija ona narody, które ją tworzą. Odpowiedziałem więc częściowo na pytanie o wpływy - w takim zakresie, jaki wydaje mi się najistotniejszy, gdyż postacie występujące w powieści i sposób, w jaki jest napisana, są według mnie o wiele ważniejsze niż idee, które ona zawiera. Nie chcę uchylać się od odpowiedzi na drugą część pytania, gdyż pod pojęciem ,,wpływ" rozumie się często coś o węższym zakresie: czy podzielam wnioski Spenglera? Czy zgadzam się z jego sposobem rozumowania? Odpowiedziałbym krótko: podzielam jego konkluzje, ale nie jego sposób rozumowania. Zanim to rozwinę, muszę otworzyć drugi nawias. To smutne, ale prawdziwe - schyłek przeżywają nie tylko cywilizacje, lecz także, w sposób bardziej oczywisty, poszczególni ludzie. Nasz mózg staje się stopniowo coraz mniej ,,plastyczny", mniej gotowy na przyjmowanie nowych idei. By jakaś myśl wywarła na nas wpływ, nie wystarczy, że będzie ważna - musimy zetknąć się z nią w odpowiednio młodym wieku. Dlatego też przedstawię teraz krótki zarys mojej biografii intelektualnej. Walka o reprodukcję STUDIOWAŁEM INŻYNIERIĘ ROLNICZĄ. W mojej uczelni nie było luminarzy nauki oprócz jednego: prof. Valdeyrona. Był nie tylko znanym naukowcem, ale też znakomitym pedagogiem. Wykładał genetykę populacyjną. Z jego wykładów wyszedłem z pewnymi zapatrywaniami, które dość wyraźnie różnią się od tego, jak pojmujemy zwykle darwinizm. Po pierwsze, walka o byt, osławiona struggle for life, ma inne znaczenie niż to, które zwykle się jej przypisuje. Rzeczywiście liczy się wyłącznie walka o reprodukcję. Ogólną wartość osobnika określa jeden parametr - nie dwa, lecz tylko jeden - liczba potomstwa, jaką po sobie zostawi. Inaczej mówiąc: możesz biegać szybciej niż inni, mieć ostrzejsze niż oni szpony i zęby, jeśli jednak nie wydasz potomstwa, twoja wartość genetyczna będzie zerowa. A rozumowanie w rodzaju: ,,Jeśli dany osobnik będzie żyć dłużej niż inni, zostawi po sobie większą liczbę potomstwa", jest nietrafne, a nawet całkowicie fałszywe w przypadku (przeważającym) tych gatunków, które mają tylko jeden sezon na rozród. To konieczność walki o reprodukcję tłumaczy fakt, że tyle ptasich samców ma jaskrawe ubarwienie i wydaje melodyjne dźwięki - muszą przyciągnąć uwagę samiczek, bo tylko to się liczy. Wówczas zapłodnią maksymalną ich liczbę w krótkim okresie godowym, jaki mają do dyspozycji. Jeśli potem z kolei samce przyciągną uwagę jakiegoś drapieżnika, nie będzie to miało żadnego znaczenia - ich misja genetyczna się zakończyła. In