Ebook Między wsparciem doraźnym a wspieraniem racjonalnym, czyli o uwarunkowaniach socjalizacji społecznej osób niepełnosprawnych mobi,epub

�zków obywatelskich i zajęć praktycznych. Malcy otrzymują tutaj wyryte na ciele znamię swego plemienia, dostają imię i o ile nie byli obrzezani - podlegają tej operacji (L. Krzywicki, 1957, s. 176, 174). Z tego, co dotychczas powiedzieliśmy, wynika jasno, że socjalizacja polega przede wszystkim na przekształcaniu i urabianiu - jak to określił Florian Znaniecki (1882-1958) - jednostki ludzkiej, indywiduum ludzkiego w jednostkę obdarzoną osobowością społeczną. Jak wszelkie urabianie, dokonywa się ono według pewnego wzoru: ostatecznym wynikiem jego jest upodobnienie się osoby wychowanka do wzorów, według których osoba wychowanka jest urobiona, do których się upodabnia (F. Znaniecki, 2001, s. 287). Można zatem powiedzieć, że socjalizacja to proces wielu oddziaływań, w wyniku których dokonuje się uspołecznianie - wprowadzanie do społeczności: rodzinnej, sąsiedzkiej, obywatelskiej, indywiduum ludzkiego - kandydata na członka społeczeństwa. Socjologowie przypisują dużą rolę poszukiwaniu mechanizmów, które powodują, że poszczególni członkowie społeczeństwa, będąc w grupie, podporządkowują się wzorom i wartościom uznawanym przez ogół za obowiązujące i internalizują je. Jan Szczepański (1913-2004) w Elementarnych pojęciach socjologiiwiąże socjalizację z kulturą. Jego zdaniem socjalizacja jest jedną z dróg wpływu kultury na życie społeczne. Kultura to dla człowieka świat zewnętrzny, świat zastany, do którego człowiek musi wejść, ucząc się różnych rzeczy przez wiele lat. Socjalizacja to ta część całkowitego wpływu środowiska, która wprowadza jednostkę do udziału w życiu społecznym, uczy ją zachowania się według przyjętych wzorów, uczy ją rozumienia kultury, czyni ją zdolną od utrzymania się i wykonywania określonych ról społecznych (J. Szczepański, 1970, s. 93). Socjalizacja, wprowadzając jednostkę do społeczeństwa, sytuuje ją w centrum wszelkich oddziaływań dzięki rodzinie, grupom rówieśniczym, szkole, znajomym, sąsiedztwu, publikatorom, kościołowi itd. Można ów proces przedstawić graficznie jako koncentryczne koła opasujące jednostkę w toku osobniczego życia (rysunek 1). Rysunek 1. Proces socjalizacji Źródło: opracowanie własne. Cytując słowa Adama Mickiewicza, można powiedzieć, że ,,Człowiek takie widzi świata koło, jakie tępymi zakreśla oczy". Jednostka, wchodząc do społeczeństwa na poziomie różnych kręgów, uspołecznia się, tzn. socjalizuje, na wyższym lub niższym poziomie. Im wyższy osiągnie człowiek krąg socjalizacyjny, tym wyższy posiądzie poziom tolerancji wobec zachowań innych ludzi. Jednostki, których socjalizacja przebiegała nieprawidłowo, muszą być poddane resocjalizacji. Szczepański uważał, że: 1) socjalizacja uczy dyscypliny, panowania nad popędami i potrzebami, zaspokajania ich w sposób przewidziany w danym społeczeństwie. Uczy panowania nad odruchami i emocjami i zachowania się zgodnego z obyczajem i korzyścią jednostki; 2) wpaja ona także aspiracje, czyli dążenia do tego, aby osiągnąć pewne rzeczy czy cechy pożądane, naśladować bohaterów, osiągać zamożność, dążyć do uznania; 3) w toku socjalizacji jednostka przyswaja sobie wiedzę i umiejętności grania ról społecznych, tzn. umiejętności bycia kolegą, uczniem, synem, przyjacielem. Uczy się spełniać w swoim zachowaniu oczekiwania innych i przystosowywać swoje postępowanie do postępowania innych; 4) socjalizacja daje także sprawności i kwalifikacje zawodowe oraz umiejętności techniczne potrzebne do życia w danej cywilizacji (J. Szczepański, 1970, s. 94 i nast.). Istotę socjalizacji dobrze oddaje teza Roberta Ezry Parka, która głosi, że człowiek staje się ludzkim dopiero w procesie wychowania (R. E. Park, E. W. Burgess, 1926, s. 79). Teza ta obecnie została całkowicie odrzucona w związku z oświadczeniami duchownych Kościoła katolickiego, że człowiek jest ludzki od poczęcia. Nie będę tej myśli rozwijał, gdyż nie stanowi to przedmiotu moich rozważań. Odwołam się jedynie do encykliki Evangelium Vitae Ojca Świętego Jana Pawła II, w której czytamy: Mimo wszelkich trudności i niepewności, każdy człowiek szczerze otwarty na prawdę i dobro może dzięki światłu rozumu i pod wpływem tajemniczego działania łaski rozpoznać w prawie naturalnym w sercu [...] świętość ludzkiego życia od poczęcia aż do kresu oraz dojść do przekonania, że każda ludzka istota ma prawo oczekiwać absolutnego poszanowania tego swojego podstawowego dobra (Jan Paweł II, 1995). Antonina Kłoskowska w artykule pt. Człowiek poza społeczeństwem rozważa dwie możliwe koncepcje człowieczeństwa: teologiczną i naturalistyczną. Według koncepcji teologicznejmistyczne związki człowieka z Bogiem służą [...] wyjaśnieniu istoty człowieczeństwa. Każdy człowiek, noszący w sobie odbicie bóstwa, będący wolną