Ebook Miasto umarłych mobi,epub

�te­go w któ­rymś mo­men­cie po­sta­no­wił po­móc Krzysz­to­fo­wi i za­de­cy­do­wał, że opusz­czą ląd, aby mo­rze od­dzie­li­ło ich od kło­po­tów. Ku­pił jacht i wy­pły­nę­li. Wte­dy Krzysz­tof nie miał zie­lo­ne­go po­ję­cia o że­glo­wa­niu, wszyst­kie­go uczył się na bie­żą­co, po­cząw­szy od ma­ry­nar­skie­go wią­za­nia lin i szo­ro­wa­nia po­kła­du, a skoń­czyw­szy na wy­zna­cza­niu kur­su i ste­ro­wa­niu ło­dzią. Mo­rze wy­sta­wi­ło sa­mot­nych męż­czyzn na spraw­dzian gdzieś w po­ło­wie rej­su. Nocą przy­szedł sztorm, któ­ry wy­dał się Ar­ma­ge­do­nem. Nie wie­dzie­li tyl­ko, kto tu­taj jest po stro­nie zła, a kto do­bra. Zdą­ży­li zwi­nąć ża­gle, nim wi­cher ude­rzył ze zdwo­jo­ną siłą. Wal­czy­li z nim i z wodą, któ­ra była wszę­dzie, i ze ste­rem. Do­pie­ro kie­dy wze­szło słoń­ce - wszyst­ko na­gle się uspo­ko­iło. Jacht dry­fo­wał, a oni le­że­li zmę­cze­ni na po­kła­dzie. Oj­ciec wy­niósł z ka­ju­ty swo­ją ulu­bio­ną whi­sky i roz­lał ją do kub­ków, po czym po­wie­dział: - Masz, na­le­ży nam się za to, co zro­bi­li­śmy w nocy. Bu­dzą­ce się do ży­cia słoń­ce ra­zi­ło ich w oczy, al­ko­hol mile łech­tał pod­nie­bie­nie, a pierw­sze za­kwa­sy da­wa­ły o so­bie znać w zmę­czo­nym mię­śniach, któ­re wcze­śniej nie były przy­zwy­cza­jo­ne do cięż­kiej fi­zycz­nej pra­cy. Sta­ru­szek mó­wił da­lej, był to chy­ba naj­dłuż­szy mo­no­log, jaki kie­dy­kol­wiek wcze­śniej syn sły­szał z jego ust. - Daw­no temu, kie­dy by­łem w two­im wie­ku, dużo pły­wa­łem. Przede wszyst­kim chcia­łem za­po­mnieć... Syn spoj­rzał na nie­go py­ta­ją­co. - ... za­po­mnieć o to­bie i o two­jej mat­ Daw­no temu by­łem czło­wie­kiem, któ­re­mu wy­da­wa­ło się, że cały świat stoi przede mną otwo­rem i tyl­ko cze­ka, abym przy­szedł i po­ka­zał wszyst­kim, jaki je­stem zdol­ny i mą­dry. Wiesz, by­łem świet­nym uczniem. Tak jak i to­bie na­uka przy­cho­dzi­ła mi z ogrom­ną ła­two­ścią. Gdy skoń­czy­łem szko­łę śred­nią, wyż­sze uczel­nie tech­nicz­ne biły się o mnie, prze­ści­ga­ły się w skła­da­nych mi ofer­tach. Choć pa­sjo­no­wa­ła mnie ma­te­ma­ty­ka, fi­zy­ka i che­mia, to wy­bra­łem et­no­gra­fię. Od wy­sia­dy­wa­nia he­mo­ro­idów w la­bo­ra­to­riach i na ka­te­drach wo­la­łem po­dró­że. Było prze­cież tyle miejsc, któ­re chcia­łem zo­ba­czyć. Po­znać miesz­kań­ców Ama­zo­nii i czar­nej Afry­ki. Ma­rzy­łem o tym, żeby od­mro­zić so­bie ty­łek na da­le­kiej pół­no­cy i bła­gać o wodę na Sa­ha­rze. Wi­dzia­łem sie­bie jak wcho­dzę na szczy­ty az­tec­kich świą­tyń i jak od­po­czy­wam w cie­niu pi­ra­mi­dy. Po pro­stu mia­łem ma­rze­nia. Gdy osta­tecz­nie mia­łem pod­jąć de­cy­zję o wy­bo­rze uczel­ni, na polu boju sta­ły tyl­ko Oxford i pa­ry­ska Sor­bo­na. Wy­bra­łem ten pierw­szy wa­riant, po­nie­waż ni­g­dy nie lu­bi­łem ża­bo­ja­dów. Gdy moi ko­le­dzy na roku wku­wa­li for­muł­ki i po­ci­li się na ko­lo­kwiach oraz eg­za­mi­nach, ja asy­sto­wa­łem naj­wy­bit­niej­szym uczo­nym w po­dró­żach w naj­od­le­glej­sze za­kąt­ki świa­ta. Choć wy­da­wa­ło­by się, że w dwu­dzie­stym wie­ku nic już nie ma do od­kry­cia, ja, w pięć lat po ma­tu­rze, na­pi­sa­łem pierw­szą pra­cę na­uko­wą o ni­ko­mu nie­zna­nym ple­mie­niu w Ame­ry­ce Po­łu­dnio­wej, któ­re - do­pó­ki nie zo­ba­czy­ło na­szej eki­py - nie wi­dzia­ło na oczy bia­łe­go czło­wie­ka. By­li­śmy dla nich bo­ga­mi, a ja czu­łem się jak ma­ry­narz ,,Pin­ty", okrę­tu, na któ­rym w pięt­na­stym wie­ku Ko­lumb do­pły­nął do An­ty­li. Mia­łem trzy­dzie­ści lat, gdy zo­sta­łem pro­fe­so­rem. Wte­dy za­czą­łem po­dró­żo­wać sam. Na ma­pie świa­ta było tyl­ko kil­ka miejsc, w któ­rych jesz­cze nie by­łem. Ich na­zwy wy­pi­sa­łem na kar­tecz­kach, któ­re po­nu­me­ro­wa­łem, i rzu­ci­łem ko­ścią. Pa­dło na zie­mie za­miesz­ka­ne przez ple­mię Ewen­ków, czy­li po­łu­dnio­wo-środ­ko­wą Sy­be­rię. Szyb­ko uda­ło mi się otrzy­mać sto­sow­ne do­ku­men­ty i po­zwo­le­nia od car­skich władz, spa­ko­wa­łem ple­cak i wy­je­cha­łem. Oj­ciec prze­rwał na chwi­lę swo­ją opo­wieść. Za­nim po­now­nie roz­lał szkoc­ką do kub­ków, na­bił i za­pa­lił faj­kę. Faj­ka wy­dzie­la­ła przy­jem­ny aro­mat, któ­ry uno­sił się wo­kół, jak­by nie chciał ich opu­ścić, jak­by i on wo­lał słu­chać spo­wie­dzi sta­