Ebook Mgła mobi,epub

ędzają we własnym kręgu. Lizzie była osamotniona z wyboru przez większą część tego roku - przynajmniej do chwili, w której otarła się o sprawy Normana Estabrooka i FBI. - Miałem nadzieję, że spotkam tu Keirę - w głosie Willa Davenporta Lizzie usłyszała leciutki ton zaniepokojenia. Chciał spotkać Keirę? A dlaczego nie wspomina o Simonie? Zagłębiła się w krześle i pochyliła nad psem; jego sierść była rozgrzana ciepłem bijącym z kominka. Coś się tu nie składało. Eddie podsunął gościowi kolejny napełniony kufel. - Keira pojechała dziś do Allihies w związku z tą starą opowieścią. Tą o trzech braciach i kamiennym aniele. Już raz narobiła sobie przez nią kłopotów, chyba się to nie powtórzy, co? - Zajechałem do Allihies po drodze - odpowiedział Davenport. - Nie było jej, ale to nie ta klechda mnie tam sprowadziła. - Keira zamierzała odwiedzić muzeum, które otwarto w starym kościele kornwalijskim - Eddie spojrzał znacząco na Davenporta i dodał: - A dwór wzniesiony przez dawnych brytyjskich właścicieli zamieniono na luksusowy hotel. Brytyjczyk nie połknął haczyka: - Wszystko się zmienia. - Tak, wszystko, niekiedy na lepsze. Ale stare czasy - nigdy. - Na kiedy Keira zapowiedziała swój powrót? - Myślę, że powinna wrócić lada chwila, przed nocą. Ta zasłyszana przez nią opowieść ściąga tu przez całe lato istne roje turystów. - Przechodząc z tacą obok stolika Lizzie, rzucił jej znaczące spojrzenie: - Każdemu z nich roi się, że to on odnajdzie kamiennego anioła. - Przyjmijmy, że takowy istnieje. Irlandczyk wzruszył ramionami i bez słowa rozstawiał kufle na stolikach, przed gośćmi. Lizzie była przekonana, że oni obaj - barman i Will Davenport - odegrali istotną rolę w zidentyfikowaniu seryjnego zabójcy, który nabrał zbrodniczej obsesji pod wpływem opowieści zapisanej przez Keirę. Działo się to przed dwoma miesiącami, kiedy wydawało się, że Simon w żaden sposób nie będzie wmieszany w zatrzymanie Normana. W czasie gdy Eddie roznosił po sali kufle, Davenport podszedł do kominka, przypatrując się Lizzie. Była przyzwyczajona do przebywania w męskim otoczeniu - pracowała jako przełożona recepcjonistów i przewodników wycieczek zatrudnionych w sieci piętnastu wytwornych hoteli, należącej do jej rodziny, a wzrastała wraz z czterema kuzynami z rodziny Rushów, którzy mieli już po trzydzieści kilka lat. Wszyscy oni byli bezpośredni w sposobie bycia, jednak pod uważnym spojrzeniem Brytyjczyka Lizzie odczuła niejakie zmieszanie. Wyróżniał się on męską urodą tak niepowszednią, że nawet najbardziej niezależna kobieta mogła ulec pokusie fantazjowania na temat księcia z bajki, który oto przybywa, by służyć jej pomocą. Lizzie odrzuciła precz tę pokusę. Nie godzi się na żadnego księcia z bajki. Ani teraz, ani nigdy. Spojrzał na leżącą przed nią książkę, otwartą na stronie z ilustracją baśniowej farmy. - To taką Irlandię pragnie pani tu odnaleźć? - zagadnął. - Irlandię czarodziejek, domków krytych strzechą i wypielęgnowanych ogródków? Lizzie zauważyła, że jego źrenice mają kolor orzechowy, z domieszką błękitu, zieleni i złota, co powoduje zmiany ich odcieni w zależności od kąta padania światła. Uśmiechnęła się: - Być może odnalazłam taką właśnie Irlandię. - A wierzy pani w baśniowe ludki? - Mam umysł otwarty na wszelkie różnorodności. Keira Sullivan jest świetną plastyczką. Słyszałam, jak pan rozmawiał o niej z barmanem. I dowiedziałam się, że pan ją zna. - Poznaliśmy się wczesnym latem tego roku. Pani kupiła sobie jej książkę? - Tak. Dziś po południu, w Kenmare. To nie była prawda. Młodziutka kuzynka Keiry, Fiona OReilly, studentka, podarowała tę książkę Lizzie, ale ona uznała, że Will Davenport nie powinien znać tych szczegółów. Dodała po chwili: - Słyszałam tę historię, dla której Keira tu przyjechała. Trzej bracia starli się z wiedźmami przy kamiennym postumencie anioła. Wierzyli, że anioł w jakiś sposób ich wspomoże, czarownice natomiast uważały, że to jedna z nich została zamieniona w posąg. Davenport słuchał jej z przymkniętymi oczami. - To cudowna opowieść - zakończyła Lizzie. - W istocie - ton jego głosu był dość nijaki. Lizzie przesunęła talerzyk na środek stolika. Chciała się jeszcze napić kawy, ale zdawała sobie sprawę z tego, że nadmiar kofeiny nadmiernie przyspieszy jej tętno. Wprawdzie nawykła do różnicy czasów, ale w samolocie z Bostonu spała nie dłużej niż kilka chwil. Odwróciła książkę tylną stroną obwoluty do góry, ukazując fotografię autorki w ciemnozielonej sukni. Keira Sullivan miała piękne, chabrowe oczy, jej długie jasne włosy przybrane były kwiatami. - Keira mogłaby uchodzić za księżniczkę wróżek, nieprawdaż? - Rzeczywiście - potwierdził. Lizzie powątpiewała, czy sama