Martwa cisza

Ma włosy postawione na żel jak nastolatek i koszulę tak cienką, że prześwitują mu sutki. - Zrobiłaś sobie przerwę na bzykanko? Siadając, uświadamiam sobie, że przepocona koszulka klei mi się do ciała, a na twarzy mam pasma włosów, które wysunęły się z kucyka. Wyglądam okropnie. - Tak, szybki trójkącik - odpowiadam. - Nie zaprosiłam cię, bo mamy określone Wygląda na zbitego z tropu. Wraca do swojego biura, pełniącego również funkcję redakcyjnej kuchni, i powoli zamyka za sobą drzwi. Budzę komputer z drzemki i przyglądam się artykułom - tym już napisanym i tym, do których na razie mam tylko tytuły i konspekty. Lewy aparat słuchowy pika. To ostrzeżenie o niskim poziomie baterii, pierwsze z trzech, zanim aparat się wyłączy, a ja zostanę z dziewięćdziesięcioprocentowym ubytkiem słuchu w tym uchu. Na monitorze antyrefleksyjnym mam otwartych, jeden za drugim, osiem dokumentów w Wordzie. Miejscowy żłobek się powiększa, tworząc trzy nowe miejsca dla dzieci i jedno miejsce pracy. Wymieniają okładzinę fasady bloku mieszkalnego sąsiadującego z moim, bo poprzednia nie nadawała się na tutejszą pogodę i odpada po kawałku jak strup. Samorząd lokalny, Gavrik Kommun, uznał, że tej zimy wystarczy nam o jeden pług śnieżny mniej, za to o dwóch rolników więcej ma czekać w pogotowiu. Trwa casting do roli świętej Łucji, patronki Szwecji, na rok 2016. Zgłoszenia należy przesyłać do kościoła luterańskiego przy Eriksgatan do końca miesiąca. Dla całej gminy ogłoszono ostrzeżenie przed kleszczami z uwagi na wzrost liczby zachorowań na boreliozę i zapalenie mózgu. Paskudztwa już niedługo zamarzną na śmierć, ale wrzesień był ciepły, więc musimy je znosić jeszcze przez kilka tygodni. Sklep Björnmossena, największy w miasteczku dostawca broni i amunicji, w pierwszym tygodniu października będzie czynny o dwie godziny dłużej niż zwykle, żeby myśliwi, którzy nie wzięli urlopu, mogli się w nim zaopatrzyć. W miasteczku Munkfors 21 października odbędą się targi rękodzieła. Na koniec historia, nad którą pracowałam dzisiaj - otwarcie nowej bielarni w miejscowej celulozowni, drugim największym pracodawcy w okolicy po fabryce lukrecji Grimberga. To wszystko. Oto moje wieści. Zaczerpnięte z plotek i sprawozdań z posiedzeń rady miejskiej, podsłuchane w aptece. Brzmią banalnie, ale tego właśnie chcą moi czytelnicy. Ile razy zdarzyło wam się wyrwać stronę z ogólnokrajowej gazety i przyczepić na drzwiach lodówki? A ile razy na waszej lodówce wylądował wycięty z lokalnej gazety artykuł o golu, który wasza córka strzeliła w meczu hokejowym, albo najdłuższej marchewce w mieście, którą wyhodował wasz sąsiad? Moich czytelników obchodzą takie rzeczy - a przez to obchodzą i mnie. Słyszę dzwonek przy drzwiach. Lars wchodzi do biura i zaczyna powoli się rozbierać ze staromodnego płaszcza. Chcę pisać, więc żeby się skoncentrować, wyłączam aparaty. Koszulka odkleja się od skóry i znów zaczynam się czuć normalnie. Wyczuwam zapach własnego potu, ale dość skutecznie maskuje go dezodorant. Gdybym nadal była na stażu w ,,Guardianie", poszłabym się odświeżyć. Tu nie ma takiej potrzeby. Są inne priorytety. Otwierają się drzwi Leny. Stojąc w nich, wygląda jak Diana Ross w dżinsach i polarze. Ma szeroko otwarte oczy, ale nic nie mówi. - Co tam? - pytam. Zasłania ręką usta. Mówi, kręcąc głową, ale nie potrafię odczytać wypowiedzi z ruchu jej warg. - Co? - powtarzam, gmerając przy aparatach, żeby je włączyć. - Co się stało? Lena opuszcza dłonie. - Znaleźli ciało. 2 - Włącz wiadomości - prosi Lena, wskazując na stary telewizor, który wisi na ścianie. Aparaty się budzą, słyszę sygnał. - Wiedziałem - rzuca Nils, dołączając do nas w głównym biurze. Jest podekscytowany jak uczniak. - A nie mówiłem, Leno? To przeklęte miejsce. Mój brat twierdzi, że ciało leży w lesie Utgard. Zgłoszenie odebrał jego kumpel, dyspozytor w pogotowiu. A nie mówiłem, że znów do tego dojdzie? Mówiłem, a jakże. Włączam lokalne wiadomości. - Co słyszałeś, Nils? - pytam. - Co dokładnie powiedział twój brat? Nils spogląda na Lenę. - Myślisz, że to znowu Meduza? - Odwraca się do mnie i wyjaśnia: - To było, zanim się tu sprowadziłaś, Tuvo. - Potem patrzy na Larsa. - W którym to było roku? - Ostatnie ciało znaleźli w 1994 - wyjaśnia Lars. - Ale to - Drapie się po łysinie. - Minęło dwadzieścia lat. Tym razem to musiał być wypadek na polowaniu. - No pewnie - mówi Nils. - Wypadek. W lesie Utgard. Jasne. Mój brat twierdzi, że ciało znaleźli w wiosce Mossen. Zakładam płaszcz. Nils zerka na Lenę. - Puścisz ją tam samą? Wzuwam buty i kiwam jej głową. - Zadzwoń, gdy się czegoś dowiesz. - Zabierz aparat fotograficzny - mówi. Sama, kurwa, na to wpadłam. - Jasne - odpowiadam, zabieram sprzęt z b