Ebook Marszałek Ney mobi,epub

. Po powrocie Burbonów wystąpił z armii. W roku 1796 Ida Saint-Elme została przyjaciółką gen. Moreau, dowódcy Armii Renu i Mozeli. Generał kochał ją do tego stopnia, że uważał za swoją żonę i często tak ją przedstawiał. Związek ten trwał przez pięć lat i został zerwany z racji małżeństwa generała z panną Hulot. Przypomnijmy, że także Moreau - podobnie jak Marescot - był postacią tragiczną i że w 1813 roku, już jako doradca cara Aleksandra, został śmiertelnie ranny pod Dreznem. Francuski pocisk armatni urwał mu obie nogi. Zwłoki Moreau przewiezione zostały do Petersburga i pochowane w tamtejszym katolickim kościele św. Katarzyny, tuż obok trumny Stanisława Augusta Poniatowskiego. Ida Saint-Elme zainteresowała się Neyem, kiedy zaczęto o nim mówić w Armii Sambry i Mozy. Ponieważ sama pozostawała u boku Moreau w sąsiedniej Armii Renu i Mozeli, nie miała jeszcze bezpośredniego kontaktu z Michelem. Intrygował ją jednak ten młody generał do tego stopnia, że posłała mu kiedyś list z gratulacjami po kolejnym zwycięstwie. W owym czasie wielu wojskowych otrzymywało takie listy od nieznanych kobiet. Była to swoista moda ,,na patriotyzm" i niewiasty, szczerze związane ze sprawą Rewolucji, uważały za swój obowiązek zachęcać w ten sposób oficerów i generałów do jeszcze większych poświęceń. Ney odpowiedział na to pismo, datując własny list: ,,na biwaku". W ten sposób rozpoczęła się ich korespondencja, zresztą niezbyt ożywiona, bo Ida w dalszym ciągu czuła się związana z Moreau. W początkach 1800 roku Ida znalazła się w Paryżu. Tu zyskała protekcję Lucjana Bonaparte, pełniącego wtedy obowiązki ministra spraw wewnętrznych. Postanowiła wówczas rozpocząć karierę aktorki i dzięki poparciu Lucjana rzeczywiście została przyjęta do ekskluzywnego zespołu Comédie-Française. Wystąpiła na scenie, ale - jak sama przyznaje to w swoich wspomnieniach - nie odniosła specjalnych sukcesów. Niemniej jednak aktorska profesja pozwalała zajmować liczącą się pozycję w życiu towarzyskim Paryża. Mieszkała na lewym brzegu Sekwany w pałacyku przy rue de Baylone, a jej sytuacja materialna była na tyle dobra, że mogła prowadzić w pełni niezależną egzystencję. Ida Saint-Elme była niezbyt wysoką blondynką o krótko obciętych włosach, ,,lekko zadartym nosku i błękitnych oczach". Ney wspominał po latach, jak silne zrobiła na nim wrażenie, kiedy zobaczył ją po raz pierwszy stojącą w promieniach słońca we framudze okna. Powiedziała mu wtedy, że jej prawdziwe imię to Elzelina, natomiast Ida jest tylko pseudonimem używanym na deskach Comédie-Française. Ney wolał jednak nazywać ją Marianną, bo imię to było niezwykle popularne. Przypomnijmy, że kiedy w 1792 roku obalono monarchię, żyrondyści chcieli stworzyć symbol Republiki. Z ich inspiracji pojawiły się więc wizerunki ,,młodej kobiety z ludu", której nadano imię Marianna. Wszyscy, którzy uważali się za prawdziwych republikanów, obdarzali tym imieniem swoje córki, tak właśnie pieszczotliwie wołali na żony i przyjaciółki. Ulegając tej modzie, podobnie postąpił Ney. Michel widywał parokrotnie Idę jeszcze podczas służby nad Renem, najczęściej w sztabie gen. Moreau. Po raz pierwszy rozmawiał z nią sam na sam latem 1802 roku, na krótko przed ślubem z Aglaé. W kilka lat później, posługując się notatkami, ustalił, że było to 24 lipca. Od tej pory w rocznicę posyłał Idzie bukiet ze 100 czerwonych róż. Bezpośrednio po ślubie Ney udał się z Aglaé do swej niewielkiej posiadłości la Petite Malgrange pod Nancy, w której stale przebywał jego ojciec. Idylla nie trwała długo, bo już 29 września generał otrzymał rozkaz wyjazdu do Genewy i zajęcia się sprawami Szwajcarii. Był to niewątpliwy dowód, że Bonaparte zaakceptował go jako swego człowieka. W tym czasie Szwajcaria ogarnięta była wojną domową. Mimo zawarcia pokoju w Amiens, agenci brytyjscy podburzyli ludność konserwatywnych kantonów przeciwko profrancuskiemu rządowi kierowanemu przez liberała Jeana Rodolphea Doldera. Dwa tysiące buntowników pod wodzą Aloisa Redinga, który już wcześniej walczył z Francją w szeregach armii austriackiej, zajęło Zurych i Berno. Legalny rząd schronił się w Lozannie i zwrócił o pomoc do Francji. Bonaparte zdecydował się interweniować, nie chcąc dopuścić, aby Szwajcaria wymknęła się z francuskiej strefy wpływów. Michel Ney miał być zarówno dowódcą wojskowym, jak też pełnomocnikiem upoważnionym do podejmowania decyzji politycznych. Przed opuszczeniem Paryża otrzymał szczegółową instrukcję od ministra spraw zagranicznych Talleyranda. Minister zalecał mu, aby unikał pisania oficjalnych listów i wygłaszania publicznych przemówień. Generał miał zająć Szwajcarię, przywrócić tam spokój, ugruntować francuskie wpływy, a wszystkiego tego dokonać j