Marlon Brando O sobie samym - Audiobook mp3

ęża, Harolda Clurmana, producenta i reżysera, aby obsadził go w sztuce Maxwella Andersona Truckline Café. Zdecydowany oduczyć Brando mamrotania pod nosem i nauczyć go lepszej ekspresji własnej, Clurman kazał mu podczas prób wspinać się po linach, krzyczeć, spadać i rzucać się po scenie. Dało to rezultaty. Choć sama sztuka zeszła z afisza po dwóch tygodniach, Brando został zauważony. Młoda podówczas Pauline Kael pamięta, że czuła zażenowanie patrząc na niego: - Spojrzałam i wydawało mi się, że dostał ataku szału na scenie. Dopiero potem zdała sobie sprawę z tego, że Brando grał. W 1946 roku wystąpił w sztuce Georgea Bernarda Shawa Kandyda i wyjechał z Nowego Jorku na występy objazdowe z Antygoną. Na jesieni tego samego roku wystąpił wraz z Paulem Munim w sztuce A Flag is Born (Narodziny flagi), mówiącej o trudnych losach bezdomnych Żydów. Po raz pierwszy kierowały nim tu pobudki polityczne, a pieniądze, które wpłynęły do kasy, przekazano Lidze na rzecz Wolnej Palestyny. W rok później, gdy Tennessee Williams ukończył pisanie Tramwaju zwanego pożądaniem, Brando był gotów do wielkiej roli. Wielu z tych, którzy w ciągu półtora roku widzieli go na Broadwayu w roli bezwzględnego, nieokrzesanego i supermęskiego Kowalskiego, wciąż jeszcze pamięta sposób, w jaki poruszał się na scenie. Krytycy szybko okrzyknęli go najbardziej utalentowanym aktorem jego pokolenia. Ale rola ta była tak wymagająca, że przez następne dziesięć lat Brando zajmował się samoanalizą. Umożliwiła mu ona zagranie również w filmach, czym otwarcie pogardzał, ale co pozwoliło mu na większe zarobki, krótszy dzień pracy i dostęp do szerszej widowni. Dlatego też wyjechał do Hollywood i, jak się później okazało, już nigdy nie wrócił na Broadway. W okresie od 1950 do 1955 roku Brando wystąpił w ośmiu filmach, z których pierwsze sześć, jak powiedział aktor Jon Voight, ,,były dziełami potężnymi". Były to Pokłosie wojny, Tramwaj zwany pożądaniem, Viva Zapata!, Juliusz Cezar, Dziki i Na nabrzeżach. W filmach tych Brando wcielił w życie swoją aktorską ,,metodę", która stała się jego siłą. Reżyserem, który wywarł na niego największy wpływ, był Elia Kazan. Wyreżyserował Tramwaj zwany pożądaniem, Viva Zapata! i Na nabrzeżach. Nazwał Brando ,,jedynym geniuszem, jakiego spotkał wśród aktorów". Kim Hunter, grająca rolę jego żony Stelli w Tramwaju, zwróciła uwagę na jego ,,niezwykłe poczucie prawdy. W jego obecności wszystko, co nie jest absolutnie prawdziwe, okazuje się fałszem". Betty Davis mówiła o nim: ,,Brando zawsze wznosił się ponad wyuczone techniki warsztatu. Jego urok i styl nie płyną z osobistego zaangażowania, ale raczej są pewną emanacją". Sir John Gielgud, po wspólnej pracy na planie Juliusza Cezara, nazwał go ,,porywającym aktorem". A Paul Muni zachwycał się jego wspaniałym, wielkim talentem. Talent ten znalazł uznanie w 1955 roku, gdy Brando zdobył Oscara dla najlepszego aktora za rolę Terryego Malloya w Na nabrzeżach. Wyróżnienie to przyjął. Osiemnaście lat później zdobył drugiego Oscara, za rolę Don Vita Corleone w Ojcu chrzestnym. W międzyczasie jednak zajął się bardziej świadomie kwestiami społecznymi, co kazało mu wzgardzić nagrodą i wysłać na uroczystość wręczania Indiankę, która stanęła przed członkami Akademii i publicznością wyjaśniając jego motywy. W okresie między Na nabrzeżach a Ojcem chrzestnym Brando wystąpił w dziewiętnastu obrazach. W czasie swojej pięćdziesięciojednoletniej kariery wziął udział w czterdziestu filmach, włączając w to Supermana, Czas apokalipsy, Wzór, Suchą Białą Porę i Nowicjusza. Niektóre z nich, takie jak Młode lwy, W zwierciadle złotego oka, Queimada czy Nocni goście, cechuje wyjątkowa siła wyrazu i wrażliwość; inne, do których zaliczyć można Hrabinę z Hongkongu (według scenariusza Charlesa Chaplina i w jego reżyserii) czy Candy, są tuzinkowe, i nie przynoszą chwały realizatorom. Bez względu jednak na to, w jakim filmie pojawia się Brando, jego aktorstwo nieodmiennie zaskakuje i zadziwia widza swoją nieprzewidywalnością. Postrzegany często jako kapryśny i uparty gwiazdor o gwałtownym charakterze, Brando obarczany był winą za finansowe niepowodzenie takich filmów, jak Bunt na Bounty, którego realizacja przekroczyła zakładany budżet o dwanaście milionów dolarów, Queimada, gdyż Brando wymógł na producentach filmu, by jego plan przenieść z Południowej Ameryki do Afryki, i Dwa oblicza zemsty, który Brando reżyserował przez trzy lata, zanim wytwórnia Paramount nie zdecydowała się powierzyć go komuś innemu*. * Tak naprawdę Brando robił film we własnej wytwórni i ukończył go w dwa lata. Paramount dokonał później jego skrótów co zajęło kolejny rok. W ciągu całej swojej kariery Brando wolał rozmawiać na temat doniosłych kwes