Marilyn Żyć i umrzeć z miłości

anego tatusia już nie ma. Właśnie tak, skarbeńku. Goście z psychiatryka w Patton zabrali go w kaftanie bezpieczeństwa. Przestaniesz wreszcie marudzić? Tamtego dnia bolały ją nie tyle złośliwości matki, ile opuszczenie przez ojca. To był pierwszy z jej przerwanych snów, sen o ojcu, który zawsze będzie osłaniać ją przed życiowymi niebezpieczeństwami. I przed perfidią matki, która była dla niej obcą osobą. Ze swoimi niebieskimi oczami i rudymi włosami przypominała raczej jedną z hollywoodzkich aktoreczek, które spoglądały złośliwie z okładek czasopism, niż złą czarownicę. W wyobraźni córki nie istniała jednak gorsza kobieta. - Gdyby nie to dziecko, które porusza się teraz w moim brzuchu, żałowałabym, że w ogóle przyszłam na ten świat - mruknęła cicho Gladys, unosząc do ust filiżankę gorącej kawy i nie zważając na rozbrzmiewające w jej uszach piski matki. Miała rację. Od kiedy ojciec zniknął, ze wszystkich sił starała się znaleźć podobne ciepło, podobną czułość w ramionach innych mężczyzn. Na próżno jednak. Rozczarowaniem był już John - pierwszy z mężczyzn jej życia. Najbardziej podobało jej się jego nazwisko: John Newton Baker. Taki mężczyzna miał sprawić, że poczuje się jak królowa. Spędzała wiele godzin przed lustrem, z lokówkami na głowie, głośno i z emfazą powtarzając swoje imię i nazwisko: Gladys Monroe Newton Baker. Nazwisko godne pierwszej damy. Czyż nie była potomkinią pana Monroe, piątego prezydenta Stanów Zjednoczonych Ameryki? Wszystko jednak potoczyło się nie tak. Narodziny Roberta i Berniece nie uczyniły z niej kury domowej z Kentucky, której John pragnął dla siebie i dzieci. Jako gospodyni Gladys była chodzącą katastrofą. Zamiast tulić płaczące dzieciaki albo polerować mosiężne ozdoby w salonie, wolała chodzić do kina i śnić z otwartymi oczami. Spędzała całe popołudnia z Gretą Garbo, Rudolfem Valentino, Normą Talmadge, Glorią Swanson. Pewnego dnia zrozpaczony mąż naskarżył nawet na nią opiece społecznej. - Kiedy stąd odejdziemy, będziesz mogła przez całe dnie oglądać filmy z Rudolfem Valentino! - brzmiały ostatnie jego słowa, rzucone zza szyby samochodu. Potem zniknął z jej życia. A jednak przez następne lata powoli udało jej się wylizać rany i z trudem odbudować po kawałku to, co zostało z jej życia. Matka oczywiście nie kiwnęła nawet palcem. Kiedy tylko jej mąż został zwolniony ze szpitala, bez wahania zaczęła trzepotać rzęsami na cześć bogatego biznesmena o nazwisku Grainger, który poślubił ją pospiesznie i zabrał ze sobą do Indii, gdzie zarządzał kopalnią ropy naftowej. Koniec końców tego właśnie pragnęła: uwolnić się od ponurej przeszłości i znów być piękną kobietą, podziwianą przez fascynujących i zamożnych mężczyzn. Nieco ponaddwudziestoletnia Gladys, zbyt wcześnie opuszczona przez matkę i męża, którzy widzieli w niej tylko zawalidrogę, powoli zaczęła osiągać pewne sukcesy. Przede wszystkim znalazła pracę w dużej agencji filmowej, Consolidated Film Industries w Los Angeles. A tam zrobiła karierę, wytrzymując natarczywe spojrzenia Martina z działu księgowości. - Mówię ci, Gladys Baker, wyglądasz jak Gloria Swanson. Te same nogi, to samo czarodziejskie spojrzenie - powiedział pewnego wieczoru, gdy umówili się przed bramą. Nie mówił nic szczególnie ciekawego, ale był przecież zatrudniony w księgowości, a ona pracowała jako zwykła robotnica. Sprytnie ukryła przed nim historię swojego nieudanego małżeństwa i istnienie dwójki porwanych dzieci. Koniec końców opuścili moje życie na zawsze. Niech i tak będzie - uznała, nie myśląc o tym wiele. W oczach Martina miała być po prostu oszałamiającą dziewczyną, kobietą, którą nazywał czasem Glorią. W ciągu sześciu miesięcy osiągnęła swoje cele: została kierownikiem działu, wzięła ślub i zatrudniła pomywaczkę, która pomagała jej w pracach domowych. Szczęście trwało niecały rok. Czemu w moim życiu wszystko musi iść nie tak? - zastanawiała się Gladys, przewracając się nocami z boku na bok. Czuła się wykończona nerwowo; praca kierownika działu w Consolidated była wyczerpująca. Ostatnia sprzątaczka wyszła, trzaskając drzwiami, gdy zobaczyła bałagan i brud. Poprzednie zrobiły to samo. Gdy Gladys wracała z pracy, musiała zakasywać rękawy i rozmrażać posiłki dla wiecznie głodnego męża. Nie wychodziło jej to najlepiej. Kiedyś zapomniała nawet podgrzać dorsza i podała go wciąż jeszcze zmrożonego. Próbowała usprawiedliwić się, mówiąc, że to najgorętsze lato od stulecia. Poza tym Martin nigdy nie uprawiał z nią miłości. Próbowała wszystkiego. Kupiła sobie nawet perukę podobną do tej, jaką nosiła Gloria Swanson, rezultat był jednak opłakany. - Dłużej tak nie wytrzymam. Jeśli nadal będziesz mnie ignorował, będę musiała