Małe kobietki

zę dziewczynkom, które mają porządne pianina. No i to, że tak się boję Chociaż brzemię Beth wydało się wszystkim zupełnie niepoważne, żadna z sióstr się nie roześmiała, żeby nie zranić jej uczuć. - A więc zaczynajmy - powiedziała Meg z namysłem. - Wędrówka pielgrzyma to tylko inne określenie pracy nad sobą. Ta opowieść może nam w tym pomóc, bo czasem zapominamy, czasem nie przykładamy się, jak należ - Dziś tkwimy w Bagnie Rozterki, a mama przyjdzie nas wyciągnąć, jako Pomoc. Powinnyśmy mieć zwoje ze wskazówkami jak Chrześcijanin, skąd je weźmiemy? - spytała Jo, zachwycona pomysłem, dzięki któremu nudne obowiązki zabarwią się odrobiną fantazji. - W świąteczny poranek zajrzyjcie pod poduszki, a znajdziecie wasze przewodniki - odrzekła pani March. Omawiały projekt jeszcze jakiś czas, ale gdy stara Hanna sprzątnęła ze stołu, wyciągnęły koszyki do robót i zajęły się szyciem prześcieradeł dla ciotki March. Igły śmigały żwawo i chociaż praca nie należała do interesujących, nikt nie narzekał. Jo wymyśliła, aby długie szwy podzielić na cztery części i nazwać je Europą, Azją, Afryką i Ameryką, a reszta sióstr przystała na to z ochotą. Wędrując ściegami przez różne kontynenty, umilały sobie czas pogawędkami o dalekich krajach. O dziewiątej przerwały szycie i jak zwykle przed nocnym spoczynkiem zaśpiewały. Tylko jedna Beth potrafiła wydobyć jakiś dźwięk ze starego pianina. Miała swoje sposoby: delikatnie dotykała pożółkłych klawiszy, dobierając miły akompaniament do prostych piosenek. Meg miała głosik melodyjny niczym tony fletu, toteż ona wraz z matką prowadziła chórek. Amy ćwierkała jak świerszczyk, a Jo robiła z melodiami, co jej się podobało, zawsze zjeżdżając z właściwej nutki i niemiłosiernie fałszując. Zwyczaju wspólnego śpiewu przestrzegały od niepamiętnych czasów, odkąd sepleniącymi głosikami ciągnęły ,,Mlugaj, mlugaj, gwiaźdko mała"; wprowadziła go matka, która była urodzoną artystką. Dziewczynki budził rano jej śpiew, a potem słyszały go przez cały dzień przy domowej krzątaninie. Wieczorem zawsze śpiewały razem tę samą kołysankę i wcale nie uważały, że są na nią za duże. 1 ,,Przyczepiać etykietkę" to po angielsku label, a ,,znieważać" - libel (wszystkie przypisy tłumaczki). 2 Przekład Stanisława Barańczaka. 3 Alegoryczna opowieść Johna Bunyana (1628-1688) Wędrówka pielgrzyma należała do kanonu literatury nie tylko dziecięcej i często jest wspominana w różnych anglojęzycznych książkach. Bohaterem jej jest Chrześcijanin, który obarczony brzemieniem ciężkich obowiązków i grzechów wędruje do nieba. Zanim zdrożony pielgrzym trafi do Niebiańskiego Grodu, u którego progu brzemię samo spadnie z jego pleców, musi stawić czoło wielu niebezpieczeństwom. 4 Apollyon - inaczej Abaddon, postać z Apokalipsy; upadły anioł, król Czeluści, która jest siedliskiem złych duchów; występuje również w Wędrówce pielgrzyma. ROZDZIAŁ II -- WESOŁYCH ŚWIĄT! W dzień Bożego Narodzenia pierwsza obudziła się Jo - już o szarym brzasku. Przy kominku nie wisiała żadna pończocha i dziewczynka przez chwilę poczuła taki zawód, jak wiele lat temu, kiedy jej skarpetka spadła na podłogę, bo nie wytrzymała ciężaru prezentów. Potem Jo przypomniała sobie obietnicę matki. Szybko sięgnęła pod poduszkę i wyciągnęła stamtąd niewielką książkę w pąsowej okładce. Znała ją doskonale. Była to owa piękna stara opowieść o najlepiej przeżytym życiu, prawdziwy przewodnik dla każdego pielgrzyma udającego się w daleką drogę. Jo obudziła Meg życzeniami ,,Wesołych Świąt" i przypomniała jej o podarunku pod poduszką. Książka Meg miała zieloną okładkę, a w środku taki sam obrazek wraz z kilkoma słowami wypisanymi ręką matki, dzięki czemu prezent stał się jeszcze cenniejszy. Niebawem Beth i Amy ocknęły się także ze snu i poszperawszy pod poduszką, znalazły swoje egzemplarze: pierwsza w kolorze gołębim, a druga w błękitnym. Zaraz też wszystkie zaczęły dzielić się wrażeniami i oglądać swoje skarby, póki niebo za oknem nie poróżowiało, zwiastując nadejście dnia. Pomimo pewnej próżności Margaret miała dobre, litościwe serce i bezwiednie wywierała znaczny wpływ na siostry. Szczególnie Jo kochała ją czule i chętnie słuchała, bo Meg udzielała rad cichym, łagodnym tonem. - Dziewczęta - odezwała się poważnie, wodząc spojrzeniem od rozczochranej głowy przy swoim boku do dwóch małych, w nocnych czepeczkach w pokoju naprzeciwko. - Mama życzy sobie, abyśmy czytały tę książkę, kochały ją i żyły jej treścią. Zawsze byłyśmy wi