Majubaju, czyli żyrafy wychodzą z szafy

on. Sza­ro­bu­ra po­pę­ka­na sko­ru­pa za­schnię­tej la­wy, kra­te­ry, dym uno­szą­cy się ze szcze­lin, du­szą­ce opa­ Zie­mia jest tak roz­pa­lo­na, że wy­star­czy wsa­dzić su­che pa­ty­ki w ska­łę, by sa­me się za­pa­li­ły. Czu­ję, jak do­słow­nie grunt pa­li mi się pod no­ga­mi. Idzie­my da­lej w gó­rę przez la­wo­wi­sko, Pa­co na cze­le wy­ty­cza bez­piecz­ny szlak. Te­raz to już trze­ba ma­sze­ro­wać bez za­trzy­my­wa­nia, a przy­naj­mniej prze­bie­rać no­ga­mi, bo ca­ła za­ba­wa przy­po­mi­na cho­dze­nie po roz­grza­nych wę­giel­kach. Na­gle zni­kąd ko­ło nas po­ja­wia się pies. Po­dob­no to zna­na w oko­li­cy po­stać - ży­je na wul­ka­nie, a miej­sco­wi na­zy­wa­ją go Hot Dog. Ce­lem na­szej wę­drów­ki oka­zu­je się po­kaź­na szcze­li­na, przez któ­rą wi­dać pie­kło. Ta­kie od­no­szę wra­że­nie - czer­wo­no, ogień, go­rąc bu­cha, hu­czy, dy­mi, pa­rzy, brwi i rzę­sy wy­pa­la. Płacz i zgrzy­ta­nie zę­bów. W tym mo­men­cie pe­wien Au­stra­lij­czyk z na­szej gru­py zgła­sza ta­ką oto spra­wę: je­go ulu­bio­ny iPod nie dzia­ła, chciał­by go wrzu­cić tu­taj do tej dziu­ry i w ten spo­sób się z nim po­że­gnać. Pa­co mó­wi, że oczy­wi­ście nie ma pro­ble­mu, ale wi­dzę że trzy­ma te­go iPo­da i zę­by z ża­lu za­ci­ska, bo do cze­go to po­dob­ne, że­by cał­kiem nie­zły sprzęt wy­lą­do­wał w wul­ka­nie, sko­ro być mo­że da się go jesz­cze na­pra­wić. Si­łu­je się z sa­mym so­bą, ale w koń­cu od­twa­rzacz prze­la­tu­je przez bra­mę pie­kła i mo­men­tal­nie sta­je w pło­mie­niach. Mo­że gdy za ja­kieś dwa mi­lio­ny lat ktoś znaj­dzie je­go szcząt­ki, do­po­wie so­bie hi­sto­rię o ry­tu­al­nych po­chów­kach iPo­dów w XXI wie­ku? Ko­lej­ną wy­ciecz­kę urzą­dzam so­bie w ty­go­dniu, po tym jak ktoś w szko­le opo­wie­dział mi o Cer­ro de la Cruz - wzgó­rzu nie­opo­dal mia­sta, z krzy­żem gó­ru­ją­cym nad oko­li­cą i fan­ta­stycz­nym wi­do­kiem na ca­łą An­ti­guę. Uprze­dził tyl­ko, że jest tam nie­bez­piecz­nie, ale po­li­cja tu­ry­stycz­na dwa ra­zy dzien­nie za­pew­nia eskor­tę, za­wo­żąc i od­wo­żąc chęt­nych do od­wie­dze­nia te­go miej­sca. Nie zwle­ka­jąc dłu­go, te­go sa­me­go dnia o trze­ciej po po­łu­dniu sta­wiam się na ko­mi­sa­ria­cie, gdzie po­zna­ję Da­nie­la z Nie­miec i Ti­szi z Ja­po­nii. Pa­ku­je­my się na pa­kę ra­dio­wo­zu, każ­de­mu z nas przy­dzie­la­ją po oso­bi­stym po­li­cjan­cie i tak je­dzie­my na wzgó­rze. Wy­glą­da to tro­chę jak prze­wóz więź­niów, tro­chę jak zwie­dza­nie mia­sta au­to­bu­sem z otwar­tym da­chem. Do­cie­ra­my na wzgó­rze, roz­le­ga się pisk ha­mul­ców, z sa­mo­cho­du wy­sy­pu­je się po­li­cja. Ro­bi­my za­mie­sza­nia na sto dwa. Sa­mo miej­sce oka­zu­je się uro­kli­wym pa­recz­kiem, w któ­rym dziew­czyn­ki w bia­łych su­kien­kach gra­ją w pił­kę, tu­ryst­ki z Fran­cji przy wi­nie śmie­ją się gło­śno, a nie­koń­czą­cy­mi się scho­da­mi na­pły­wa­ją z mia­sta ko­lej­ni ama­to­rzy pik­ni­kó i w tym wszyst­kim my z eskor­tą trzech uzbro­jo­nych po zę­by po­li­cjan­tów. Za­gro­żeń i nie­bez­pie­czeństw czy­ha­ją­cych na tu­ry­stów nie za­uwa­żam. Póź­niej do­czy­tu­ję, że w An­ti­gui za­ło­żo­no po­li­cję tu­ry­stycz­ną wła­śnie w re­ak­cji na kra­dzie­że w Cer­ro de la Cruz. Do­my­ślam się więc, że te­raz wła­dze pod­trzy­mu­ją in­for­ma­cje o sta­nie za­gro­że­nia, by ja­koś uza­sad­nić ko­niecz­ność ist­nie­nia tej spe­cjal­nej jed­nost­ki. Jak dla mnie su­per - za­osz­czę­dzi­łam na bu­sie, opła­cie za wej­ście i jesz­cze pod­wie­zio­no mnie pod sam krzyż. Po­dob­no da się jesz­cze z po­li­cją po­je­chać na cmen­tarz, bo tam też jest nie­bez­piecz­nie. Za­mie­rzam z te­go sko­rzy­stać. Ko­lej­ne dni mi­ja­ją pod zna­kiem ogól­no­mia­stecz­ko­wych przy­go­to­wań do świę­ta nie­pod­le­gło­ści Gwa­te­ma­li, któ­re przy­pa­da 16 wrze­śnia. Ca­łą An­ti­guą wstrzą­sa­ją wy­strza­ły pe­tard, nie­bo roz­świe­tla­ją fa­jer­wer­ki, prze­ta­cza­ją się prób­ne prze­mar­sze pa­rad szkol­nych. Rów­nież na­sza szko­ła ję­zy­ko­wa przy­go­to­wy­wa­ła się do ob­cho­dów i gdy w koń­cu nad­cho­dzi ten dzień i ta go­dzi­na, za­ję­cia są prze­ry­wa­ne i wszy­scy zo­sta­ją za­pro­sze­ni do świe­tli­cy na aka­de­mię. Każ­dy do­sta­je plik kar­tek z pro­gra­mem uro­czy­sto­ści, tek­sta­mi do śpie­wa­nia oraz