Ebook Mądre mitochondria mobi,epub

ju białka. Każdy typ białka to ciąg podjednostek zwanych aminokwasami, i to dokładna kolejność poszczególnych aminokwasów ustala właściwości danego białka. Mutacje pojawiają się wtedy, gdy kolejność znaków ulega zmianie. Może to spowodować zmianę aminokwasu lub struktury białka. Na szczęście natura zadbała o nadmiar informacji genetycznych. Niektóre kombinacje liter oznaczają te same aminokwasy, więc mutacje nie zawsze skutkują zmianami w strukturze czy przeznaczeniu białka. To bardzo ważne, ponieważ białka stanowią filar całego życia. Mają one praktycznie niezliczone formy oraz zastosowania i wszelkie znane nam istoty żywe istnieją tylko dzięki nim. Zrozumienie funkcji poszczególnych białek pozwala nam zaklasyfikować je do określonych kategorii, takich jak enzymy, hormony, przeciwciała czy neuroprzekaźniki. Cały proces tworzenia białek kontrolowany jest przez inne białka, a najważniejszymi z nich są tak zwane czynniki transkrypcyjne. DNA zawiera geny, ale jest ono w zasadzie nieaktywne, i to właśnie czynniki transkrypcyjne regulują ich ekspresję. Robią to, wydając komórce polecenie skupienia się na konkretnej nieaktywnej sekcji DNA i zbudowania na jej podstawie aktywnego białka. Zamiast jednak posługiwać się bezpośrednio DNA, komórka wykorzystuje do tego celu jego kopie, zwane RNA. Istnieją przy tym różne typy RNA, a każdy z nich ma inną funkcję. Pierwszy typ to informacyjne RNA (mRNA). Jego ciąg to dokładna kopia odpowiadającej mu sekwencji genów w DNA. Jak wskazuje nazwa, przekazuje ono informacje, przenikając przez pory w błonie jądrowej do cytoplazmy. Wówczas odnajduje jedną z tysięcy struktur tworzących białko, zwanych rybosomami. Ich zadaniem jest zamienianie informacji zakodowanych w mRNA w ciąg aminokwasów tworzących konkretne białko. Mam nadzieję, że się nie zgubiłeś. Staram się wytłumaczyć to jak najprościej, ale musisz wiedzieć, że setki naukowców poświęcają całe życie na badanie detali dotyczących pojedynczych elementów tego niezwykle skomplikowanego zagadnienia. Niemniej ten uproszczony obraz sytuacji powinien ci pozwolić zrozumieć, jak istotne są mitochondria i w jaki sposób funkcjonują. Czas więc na ciąg Ewolucja komórki eukariotycznej Choć słowo eukariotyczny wywodzi się od greckich słów oznaczających ,,prawdziwe jądro", to tak naprawdę komórki eukariotyczne zawierają nie tylko jądro, ale także między innymi mitochondria. Pierwotnie były to niezależne rodzaje bakterii, które na pewnym etapie przeniknęły do komórek innych bakterii, ale zamiast ulec przetrawieniu, jak w typowych warunkach, stały się symbiontem - partnerem w relacji, na której korzystają obie strony. Można pokusić się o stwierdzenie, że mitochondria były pierwszymi probiotykami - mikroorganizmami, które przynosiły korzyści swoim gospodarzom. Według teorii pewnego dnia, mniej więcej dwa miliardy lat temu, jedna bakteria wchłonęła inną. Na początku oba organizmy funkcjonowały zupełnie niezależnie i każdy z nich zawierał zbiór genów umożliwiający niezależne funkcjonowanie komórki. Ostatecznie jednak, po wchłonięciu jednej bakterii przez drugą, obie formy życia zaczęły sprawdzać skuteczność niezliczonych procesów biochemicznych i układów genetycznych. Proces pełen prób i błędów toczył się przez 1,2 miliarda lat, ale w końcu wchłonięta bakteria wyspecjalizowała się w produkcji energii (stała się mitochondrium), a reszta tej prymitywnej nowej komórki eukariotycznej udoskonaliła się w zakresie struktury i funkcji. Wydaje się, że pozyskanie mitochondriów stało się punktem zwrotnym w historii istot żywych. Jeżeli tak jest w istocie, to organelle te są odpowiedzialne za różnorodność form życia na Ziemi. Gdyby nie one, życie wciąż tkwiłoby na etapie jednokomórkowych bakterii. Po drugie, jak wspomniałem wcześniej, komórki eukariotyczne mają jądro. Ma ono zwykle postać kulistej podwójnej błony, wewnątrz której znajduje się DNA otoczone ochronnym białkiem. Bakterie natomiast nie mają jądra, a ich DNA ma postać prymitywną i pozbawioną struktur ochronnych. Trzecia różnica polega na rozmiarze genomu (łącznej liczby genów). Bakterie mają zwykle o wiele mniej DNA niż komórki eukariotyczne. Co więcej, komórki eukariotyczne zawierają o wiele więcej niekodującego DNA (części DNA niezawierających instrukcji genetycznych) niż bakterie. Wcześniej uznawaliśmy niekodujące DNA za ,,śmieciowe" DNA, czyli elementy pozbawione jakiegokolwiek sensu. Najnowsze badania dowodzą jednak, że w DNA znajdują się nie tylko instrukcje tworzenia białek, a te olbrzymie ilości niekodującego DNA (a przynajmniej jego fragmenty) mają w rzeczywistości wiele zastosowań. Niezależnie od tego, znaczne ilości dodatkowego DNA w komórkach eukariotycznych wymagają większych ilości energii (niż potrzeba bakteriom)