Ebook Lista, która zmieniła moje życie mobi,epub

plecami. - Ja - Nie obgaduj mnie. Jej ton mnie rani; czuję, że oczy mam pełne łez. - To nie tak - dukam. - Georgia! - woła mama z kuchni. - Możesz mi pomóc to zanieść? Podrywam się, a Amy obraca gwałtownie głowę w stronę mamy, która staje w drzwiach z dwoma kubkami w rękach. - Ja mogę ci pomóc - warczy Amy oskarżycielsko. - Jestem tutaj. Mama zerka na mnie nerwowo. - Nie trzeba, kochanie. Georgie mi pomoże. Niektóre kubki są prawie pełne. - I? Czuję, jak pod wściekłym wzrokiem Amy zaciska mi się pierś. Moja siostra wyciąga rękę i zabiera mamie kubek z takim impetem, że ochlapuje sobie ramię wrzącym płynem. Krzywi się z bólu, ale szybko się opanowuje i idzie ku mnie; jej ręka drży. Zaciskając usta, stawia ociekający kubek na stole i patrzy spode łba na mamę. - Widzisz? - warczy. - Nic mi nie jest. Potrafię przenieść kubek cholernej - Rzuca mi kolejne wściekłe spojrzenie i wychodzi z pokoju. - Nic mi nie jest. ROZDZIAŁ DRUGI Czy mogę nosić różowy kolor? Sprawdźmy: ZA: Trzymam to w tajemnicy, ale różowy to mój ulubiony kolor Ten fantastyczny sweter ze sklepu z używaną odzieżą jest różowy, a ja chcę go nosić Tak samo spódnica, którą dostałam na Boże Narodzenie I bluzka Posiadanie bardzo różowej twarzy to zaleta i absolutnie nie powinnam się tego wstydzić Jestem silną i niezależną kobietą i powinnam móc nosić każdy kolor, jaki mi się podoba, nie zwracając uwagi na Amy, która mówi, że wyglądam ,,słodko" (najgorszy komplement NA ŚWIECIE. Równie dobrze mogła mi powiedzieć, że wyglądam jak ośmiolatka) Reese Witherspoon ciągle chodzi w różowym (nie żebym była do niej choć trochę podobna) Różowy to kolor wiosny - a wszyscy uwielbiają wiosnę PRZECIW: Wyglądam jak Świnka Piggy * No dobrze, jako asystentka twierdzę, że wiele zajęć nie należy do moich obowiązków. Na przykład zdobywanie cukru w kostkach. Albo ładowanie papieru do drukarki czy kwitowanie odbioru paczek (co mi tak bardzo nie przeszkadza, ponieważ traktuję to jako okazję do pochwalenia się moim wymyślnym podpisem). Ale to już przesada. Nikt nie powinien musieć tego robić. - Przepraszam - jasnooka ekspedientka trzepocze rzęsami - czy może pani powtórzyć? Uch. Proszę, nie każ mi tego powtarzać. Wypowiedzenie tego raz było wystarczająco upokarzające. Wzdycham. - Chciałabym zamówić siedem małych gołębic na siedemnastego listopada. I muszą być białe - sprawdzam w notesie, sfatygowane strony zwijają się pod moimi palcami - zęby Rylana. Ona unosi brwi. - Kogo? Kładę pokiereszowany notes na ladzie i patrzę w jej pełne konsternacji oczy. - To celebryta. Gołębice mają być po prostu białe - wyjaśniam, krzywiąc się na dźwięk własnych słów. - Niewiarygodnie, oślepiająco białe. - Zerkam ponownie na ozdobne pismo Bianki. - Ona nie chce żadnych brzydkich kuraków. Tak naprawdę nie użyła słowa ,,kurak", ale jestem damą, poza tym nie minęła nawet jedenasta. - Małe gołębice? - powtarza ekspedientka. - Mamy tylko dorosłe osobniki. Patrzę na nią spode łba. Dlaczego ta dziewczyna jest taka oporna? - W takim razie - brnę dalej - czy któreś z nich są w ciąży? Czy możemy sprawić, żeby były? Ślub jest za, spójrzmy, pięć miesięcy. Czy to wystarczająco dużo czasu, żeby pisklę został zrobione? Spłodzone? Po moim kręgosłupie przebiega dreszcz wstydu, gdy słyszę, że wypowiadam słowo ,,spłodzić" do zupełnie obcej osoby. Dziewczyna unosi brwi i otwiera duży katalog. Wysuwam spuchniętą stopę z buta z wąskim noskiem, starając się ignorować igiełki złości kłujące moją skórę. Nie jestem sekretarką, nie pracuję jako technik przy skomplikowanym filmie, nie jestem nawet superagentem, który potrzebuje gołębi, by schwytać asa zbrodni. Opadam na krzesło i wyjmuję telefon. Jestem asystentką rysownika w firmie Lemons Designs. Podobno jestem rysownikiem. Rysownikiem. A mimo to ostatnich siedem miesięcy spędziłam, pomagając Biance Lemon w planowaniu jej wielkiego dnia. Nie żebym miała coś przeciwko. Bianca musi mieć do mnie zaufanie, skoro powierzyła mi te wszystkie zadania. Od dwóch lat jednak jestem singielką, niewiele wiem o ślubach - a jeszcze mniej o ich organizacji. Musisz na przykład zarezerwować księdza. W jak to? Myślałam, że oni po prostu są na miejscu. Obracam w palcach notes z oślimi uszami i moją uwagę przykuwa luźna kartka, trzepocząca w podmuchu letniego wiatru. Mam ten notes - a raczej pamiętnik, jak wolę go nazywać - od lat. Nie mogę się z nim rozstać, chociaż Amy na każdą Gwiazdkę kupuje mi nowy. Noszę go ze sobą wszędzie. Dziewczyna zagryza wargę, aż w końcu mówi: - No dobrze, mamy trzy gołębie, które są... białe. Nazywamy je kryształowo białymi. Gryzę się w język. Absurdalne określenie dla białych gołębi, skoro kryształy są przezroczyste. K