Leczenie uzależnionej osobowości

iadłem z przymkniętymi powiekami i w ciszy szukałem odpowiedzi na to, jak mam z nim postępować. Gdy później wyszedłem do poczekalni, aby powitać Toma, poczułem się nagle niezwykle samotny. A kiedy Tom usiadł i nasze spojrzenia się spotkały, ujrzałem w jego oczach swoją własną rozpacz i poczucie wyobcowania. Właśnie tego najbardziej się bałem. Koncentrowałem się na tym, co nas różniło, ale przez cały czas obawiałem się, że w gruncie rzeczy jesteśmy do siebie bardzo podobni. Przez większą część życia tłumiłem w sobie głębokie poczucie osamotnienia. I chociaż osoba postronna mogłaby uznać mnie za kogoś, kto osiągnął sukces, w tamtym konkretnym momencie wcale się tak nie czułem. Miałem nieomal wrażenie, że znalazłem się na zewnątrz i przyglądam się wszystkiemu przez grubą szybę. W jednej chwili znikły dzielące nas różnice. Stanęliśmy twarzą w twarz z prawdą o sobie. W trakcie tamtej sesji Tom nadal śmiał się głupkowato i nadal cuchnął moczem, lecz nastrój w gabinecie uległ wyraźnej zmianie. Zamiast skupiać się na tym, co nas różniło, zacząłem dostrzegać to, co nas łączy. Podczas kolejnych spotkań mój lęk zastąpiło współczucie. Miejsce krytycznej analizy zajęło wzajemne zaufanie. Przez mniej więcej rok Tom i ja spędzaliśmy razem po kilka godzin tygodniowo. W tym czasie opowiedział mi o swoich bolesnych doświadczeniach rodzinnych i samotniczej egzystencji. Z czasem zamiast pustych spojrzeń i histerycznych wybuchów śmiechu pojawiły się łzy smutku, ale także radości. Wygląd Toma niewiele się zmienił, lecz w nim samym zaszła olbrzymia zmiana. Nigdy nie zapomnę naszego ostatniego spotkania. Przez kilka minut staliśmy na środku gabinetu, obejmując się mocno. W tym momencie myślałem jedynie o swoim współczuciu dla Toma i drodze, jaką razem przebyliśmy. W pewnej chwili Tom odsunął się ode mnie i rozciągnąwszy usta w bezzębnym uśmiechu, powiedział: ,,Teraz pachniesz tak samo jak ja". Roześmialiśmy się. W pewnym sensie fakt, że w dniu rozstania połączył nas wspólny zapach, wydawał się stosowny. Doświadczenia wyniesione ze spotkań z Tomem uświadomiły mi kilka ważnych kwestii, o których od tamtej pory staram się codziennie pamiętać. o Skupianie się na różnicach często wynika z lęku przed czymś, co tkwi w nas samych. o Rozmyślanie o tym, co dzieli, zwiększa dystans między nami a drugim człowiekiem, wzmaga lęk i prowadzi do cierpienia. o Podkreślanie łączących nas podobieństw sprzyja odczuwaniu współczucia i wzajemnego zrozumienia oraz pogłębia miłość. o Kiedy kogoś osądzam, powinienem jak najszybciej przyjrzeć się temu, czego sam w sobie nie akceptuję. o Kiedy próbuję zmieniać lub ,,poprawiać" innych ludzi, zamiast ich akceptować i okazywać im współczucie, popadam w uzależnienie, ponieważ sądzę, że moje szczęście zależy od zachowania drugiego człowieka. Konflikt pomiędzy tym, kim naprawdę jesteśmy, a tym, jak nasza uzależniona osobowość każe nam siebie postrzegać Nałogowy styl życia wynikający z uzależnionej osobowości to nic innego jak niekończące się, uporczywe poszukiwanie czegoś, co znajduje się poza nami, a co niezmiennie przynosi nam cierpienie i konflikt. W ten sposób funkcjonuje lęk, który zawsze leży u podstaw uzależnionej osobowości. Należy to stanowczo podkreślić: lęk jest tym, co podsyca uzależnioną osobowość nawet wówczas, gdy nie jesteśmy tego świadomi. A zatem, jeśli mamy uzdrowić swoją uzależnioną osobowość, musimy rzucić wyzwanie opartym na lęku fundamentalnym przekonaniom, którymi się ona karmi. Niemal zawsze tkwi w nich element poczucia winy lub wstydu, przez co dodatkowo wzmagają one nasz lęk. Poczucie winy. Poczucie winy to przekonanie, że zrobiliśmy coś niewłaściwego, złego lub niewybaczalnego. Wynika ono z założenia, że od przeszłości nie da się uciec i że determinuje ona naszą przyszłość. Wstyd. W miarę jak poczucie winy się nasila, zaczynamy nie tylko wierzyć, że faktycznie zrobiliśmy coś złego, ale nabieramy przekonania, że sami jesteśmy źli. Poczucie winy, wstyd oraz wynikająca z nich pewność, że zrobiliśmy coś złego i jesteśmy kimś złym, sprawiają, że lęk zaczyna stale nas prześladować. Często nawet nie zdajemy sobie z tego sprawy, ponieważ maskują go nasze uzależnienia. Poczucie winy, wstyd oraz lęk napełniają nas niepokojem i niosą ze sobą poczucie wewnętrznej pustki, niespełnienia oraz beznadziei. Jednocześnie uzależniona osobowość uniemożliwia nam prawdziwe poznanie samych siebie; każe nam wierzyć, że poczucie winy i wstyd są uczuciami tak silnymi i wszechogarniającymi, iż nigdy nie zdołamy przed nimi uciec. Zaczynamy więc szukać szczęścia w innych ludziach, miejscach, działaniach i dobrach materialnych. Właśnie ta pogoń za czymś, co znajduje się poza nami, to pierw