Ebook Kulturowe i edukacyjne problemy rozwoju współczesnej Azji mobi,epub

oddanych idei ruchu. Prawdopodobnie spośród mudżahidów utworzona został później Sekcja Specjalna. Po 1945 roku zniesiono system czterostopniowy i wprowadzono sześciomiesięczny okres próbny, po którym kandydat mógł zostać aktywistą (amitem). Kandydatem mógł być każdy muzułmanin, który ukończył osiemnaście lat, cieszył się nieposzlakowaną opinią, akceptował zasady ruchu, wyrażał chęć działania i płacenia składek oraz był polecany przez grupę członków Stowarzyszenia. Musiał znać cele Stowarzyszenia Braci Muzułmanów i świecić przykładem w wypełnianiu obowiązków religijnych i odbyć pielgrzymkę do Mekki59. Na czele stowarzyszenia stał Główny Przewodnik, któremu członkowie przysięgali bezwzględne posłuszeństwo i pełną lojalność. Był on jednocześnie przewodniczącym dwóch głównych organów Stowarzyszenia: Głównego Biura Orientacji oraz Komitetu Założycielskiego zwanego również Radą Naczelną lub Zgromadzeniem Ogólnym. Komitet liczył od stu do stu pięćdziesięciu członków. Zbierał się raz w roku dla przeglądu sytuacji, uchwalenia budżetu i wyboru dziesięciu nowych członków na miejsca ustępujących. Spośród członków Komitetu Założycielskiego wybierany był Główny Przewodnik. Najwyższym organem władzy między sesjami Komitetu Założycielskiego było Główne Biuro Orientacji - dwunastoosobowe gremium wybierane, teoretycznie, w tajnych wyborach przez Komitet Założycielski, zaś praktycznie skład Biura ustalał Al-Banna, gdyż posiedzenia głównego organu nie odbywały się regularnie z powodu przeciwdziałania władz Egiptu. Spośród członków Głównego Biura Orientacji wybierano zastępcę Przewodnika, sekretarza generalnego i skarbnika. Głównemu Biuru Orientacji podporządkowanych było sześć komitetów (lidżan) oraz dziesięć sekcji (aksan), w ramach których prowadzona była działalność Stowarzyszenia. Kobiety, które sympatyzowały z ruchem Braci Muzułmanów utworzyły w 1933 roku Koło Sióstr Muzułmanek, którym opiekowała się jedna z dziesięciu sekcji60. W etosie Braci głównymi wartościami były: waleczność i gotowość poświęcenia się, do męczeństwa włącznie. Bracia uroczyście obchodzili rocznice zwycięstw islamu, a szczególnie rocznicę bitwy pod Badrem koło Medyny w 624 roku, która była pierwszą zwycięską bitwą Mahometa i w trakcie której po raz pierwszy wyrażona została idea dżihadu jako świętej wojny. Taka koncepcja dżihadu stanowiła podstawę ducha wojowniczości członków stowarzyszenia. W rozumieniu Al-Banny, dżuhad miał dwa znaczenia. Był formą idżtihadu, to znaczy wysiłku umysłowego, mobilizującego do obrony religii i stowarzyszenia, oraz miał cechy wysiłku fizycznego, gdyż był związany z poświęceniem życia dla sprawy. Dżihad był dla założyciela Braci Muzułmanów obowiązkiem bezwzględnym każdego muzułmanina, równym pięciu filarom władzy. Po straceniu w 1954 roku sześciu osób ze ścisłego kierownictwa faktycznym przywódcą Braci Muzułmanów został Sajjid Kutba. Pochodził on z małego miasteczka w Górnym Egipcie. Ukończył Dar al-Ulum. W latach 1948-1951 przebywał na stażu pedagogicznym w USA, po powrocie do Egiptu przystąpił do Braci Muzułmanów, a jego książka napisana w 1949 roku Sprawiedliwość społeczna w islamie stała się jednym z fundamentów doktryny Stowarzyszenia Braci Muzułmanów. Niewątpliwie Sajjid Kutba pozostał pod silnym wpływem pakistańskiego teoretyka fundamentalizmu muzułmańskiego Mawlana Abu al-Ali al-Mandudiego postrzegającego islam jako religię rewolucyjną i uznającego, że filozofia świętej wojny może być jednym z głównych narzędzi prowadzących do pożądanego efektu politycznego i społecznego. Zdaniem Mandudiego, wyróżnić można dwa etapy rozwoju współczesnej wspólnoty islamskiej. Pierwszy, to okres słabości, kiedy wspólnota zbiera siły i przygotowuje się do działania, drugim jest okres działania, czyli dżihadu, kiedy wspólnota jest na tyle silna, że może podjąć walkę, niekoniecznie zbrojną, o swoje cele61. Idee Sajjida Kutby kształtowały się w tym samym okresie, kiedy w Egipcie rodziła się zupełnie inna koncepcja władzy, określana mianem socjalizmu arabskiego wchodzącego w ramy większej grupy ideologii znanych jako socjalizm muzułmański. Współzależności między fundamentalizmem Stowarzyszenia Braci Muzułmanów a modernizmem socjalistów naserowskich są niewątpliwe. Wynikały one z ostrej walki ideologicznej i politycznej, jaka się między nimi toczyła, a która doprowadziła do ukształtowania się wielu podstawowych założeń. Obydwa nurty, fundamentalistyczny i socjalistyczny, wywodzą się z tego samego źródła, a jest nim reformizm (modernizm) islamski Dżamala ad-Afghaniego i Abd al-Wahhaba. Z jednej strony bowiem istniały dążenia do przekształcenia islamu w duchu europejskim z drugiej zaś, do uznania