Ebook Kto umrze, zobaczy czyściec i raj mobi,epub

rawiedliwości i straszliwe więzienie, w którym dusza jęczy jak więzień nieodwołalnie skazany na dożywocie. Kto uznałby za okrutną kobietę zajmującą się przygotowaniem panny młodej na radosne wesele, tylko dlatego, że podczas zabiegów upiększających z miłosnej troski zadaje jej ból? Albo kto nazwałby pannę młodą niewolnicą bezlitosnego losu, przywiązaną do miejsc i narzędzi, które w bólu wydobywają jej piękno? Kto mógłby podziwiać piękny widok z ropiejącym okiem albo z rzęsą, która go przesłania i przeszkadza? Czy okrucieństwem byłoby wlanie do oka piekących kropli lub wywinięcie powieki, aby usunąć rzęsę? Kto mógłby z radością zasiąść do uczty, odczuwając w żołądku mdłości z powodu nadkwasoty? A kto uważałby za okrucieństwo podanie mu gorzkiego lekarstwa, dzięki któremu zakosztuje wszystkich potraw? Bóg jest Miłością, jest nieskończonym miłosierdziem, a jeśli my, pielgrzymujący na tym padole łez, nie spoglądamy na Niego w świetle Jego nieskończonej miłości, to tak naprawdę Go nie kochamy. Jeśli bojaźń Boża, będąca darem Ducha Świętego, czyli odwiecznej miłości, nie będzie inspirowana miłością, nie wzbudzi w duszy miłości, lecz jedynie lęk. Opisaliśmy zatem Czyściec w cudownym kontekście miłości Boga do duszy i duszy do Boga, a przedstawiając chwałę i szczęście Raju, spotkania oczyszczonej duszy z Bogiem, pragnęliśmy ukazać, mając do dyspozycji jedynie małe, drżące, ludzkie światełka, na czym polega olśniewające zwycięstwo miłosnej rywalizacji między Bogiem a duszą w Czyśćcu. W perspektywie miłości, bardziej sugestywnej niż strach przed straszliwymi karami, dusza silniej odczuwa potrzebę prowadzenia świętego życia na ziemi, aby stać się godną Boskiego uścisku w wiecznej szczęśliwości! Ubogi ks. Dolindo Ruotolo (ks. Dain Cohenel) 14 lipca 1959 CZĘŚĆ PIERWSZA - CZYŚCIEC: MIŁOSNA RYWALIZACJA MIĘDZY BOGIEM A DUSZĄ ROZDZIAŁ I - Śmierć - jak czuje się dusza oddzielona od ciała? Śmierć jest karą za grzech przewidzianą przez Boga w Edenie i stanowi wspólny los wszystkich ludzi. Nawet najwięksi niewierzący nie uciekną przed rzeczywistością śmierci. Wszyscy musimy umrzeć, wiemy o tym, lecz rzadko spotykamy ludzi, którzy naprawdę tym się przejmują, będąc nawet w podeszłym wieku. Ja sam jestem stary, skończyłem 76 lat i wiem, że jestem bliski śmierci, ale jej w sobie nie czuję. Czuję życie, nawet jeśli z powodu wieku zdaję sobie sprawę, że nie mam siły do wykonywania pewnych czynności. Przyczyna tego wewnętrznego zjawiska znajduje się w duszy i jej nieśmiertelności. Posiadamy bowiem duszę, która jest nieśmiertelna, a jako taka pozostaje zawsze młoda. Być może zauważyliście wrażenie podwójnej fizjonomii - kiedy myślimy o sobie od wewnątrz, mamy wrażenie posiadania twarzy i ciała znacznie różniących się od tego, jak wyglądają z powodu starości. Gdy oglądamy się w lustrze albo na fotografii, czeka nas niemiła niespodzianka, ponieważ dostrzegamy wyniszczenie i nieubłaganą degradację ciała. Ten wygląd znacznie różni się od tego, co odczuwamy wewnątrz. Również to zjawisko stanowi potwierdzenie istnienia nieśmiertelnej duszy. Kiedy golę sobie brodę albo obcinam włosy, zawsze samodzielnie maszynką, i muszę przejrzeć się w lustrze, mam zwykle taką odruchową reakcję: ,,O mamo! Ale jestem brzydki!". I bardzo mnie dziwi, że ludzie tak licznie mnie otaczają, okazując tyle życzliwości, choć nie jestem w żaden sposób atrakcyjny, czuję się wręcz odpychający. Ludzie patrzą w moją duszę, słuchają Słowa Bożego, które wypływa z duszy oświeconej Łaską Bożą, czują żar tej miłości, która wynika z obecności Jezusa w duszy i rozlewa się w słodyczy współczucia dla cierpiących, promieniu dobroci w całości pochodzącym od Jezusa obecnego w duszy. Stąd jest logiczne, że ludzie nie patrzą na brzydotę ciała. Zauważyłem, że dzieci, a nawet małe szkraby, jak tylko staną się bardziej rozumne, przybiegają do mnie albo patrzą na mnie z uśmiechem, czekając na błogosławieństwo. Przerywają swoje zabawy, przestają się spierać i przychodzą ucałować mi dłoń. Dzieciątka, które jeszcze noszą pieluszki, albo zupełne maleństwa obawiają się mojego widoku i chowają w ramionach mamy. Nie mając jeszcze rozwiniętego rozumu ani możliwości odczuwania wpływu Łaski Bożej i obecności Jezusa, dostrzegają jedynie fizyczność i odczuwają strach. Nie zdarzało się to wcześniej, kiedy byłem młody, ponieważ ciało nie było zniszczone i prezentowało się w harmonii młodości, przypominając im tych, którzy je otaczali - tatę, mamę, wujków, krewnych itd. Ciało to narzędzie duszy, jak narzędzia pracy w poruszających nimi rękach i kierującej czynnością duszy.