Ebook Koty z Grochowa, czyli o mruczeniu wewnątrz mobi,epub

­da­mi ,,ko­cham-kot­ka" oraz ,,no­wy­mi ma­zi­dła­mi", ale jak wpa­dła wzię­ła wie­czo­rem i od wej­ścia pyta: ,,Gdzie ten sta­ry, ma­rud­ny dzia­du, co chu­dy jak nie­szczę­ście?". No to już so­bie osta­tecz­nie wy­ro­bi­łem zda­nie o tej ciot­ce, żeby tak o mję, że dzia­ A czy my ra­zem na po­lo­wa­niu byli, hę?! Nie są­dzę... A po­tem, jak wzię­ła się do tych pa­pek, co to ,,spra­wią, że na­bie­rzesz, dzia­du, ciał­ka i sza­leć bę­dziesz jak zły", to już wam po­wiem, że wolę ciot­kę Na­ta­lię... Ale może się z ciot­ką Niną prze­pro­si­my, to zna­czy ona mnie. Bo coś sły­sza­łem, że mi dziś ro­sół przy­nie­sie. A na ko­niec do­wie­dzia­łem się, że rzą­dzi tu taka he­te­ra zwa­na dla nie­po­zna­ki Bab­ką He­sią. Nie wiem jesz­cze, co to za jed­na, ale wiem, że na­kła­da­nie mi­sek za­czy­na się od niej, ma też swój tron i jak Bab­ka He­sia po­wie, tak No zo­ba­czy­my, jak to z nią bę­ Dzia­du, wróć, Pasz­tet O TYM, ŻE MAŁE KOTKI MUSZĄ MIEĆ KOCICH NAUCZYCIELI Dziś do was mó­wię ja, Kotu Be­he­mo­tu, ten, co to nie­jed­ne­go ko­cia­ka na­uczył być ko­tem. Mó­wię do was, bo to waż­ne. Co roku na wio­snę po­ja­wia­ją się set­ki ogło­szeń o ko­cia­kach do ad­op­cji. Ta­kich ma­łych, słod­kich kul­kach, ta­kich, co to mają z pięć ty­go­dni i jesz­cze mle­kiem pach­ną. Jako głów­na niań­ka i opie­kun ta­kich szczu­rów ma­łych, mó­wię: NIE BIERZ­CIE TA­KICH MA­LU­CHÓW. One po­win­ny być jesz­cze z mat­ką! Ja wiem, że one słod­kie, pu­cha­te i roz­kosz­ne, ale nic nie umie­ją i się już nie na­umie­ją, na­wet jak dwa weź­mie­cie, bo nie mają od kogo! Po­tem ta­kie nie­wy­cho­wa­ne po świe­cie cho­dzą i złą opi­nię nam ko­tom wy­sta­wia­ją, bo za­cho­wać się nie umie­ją. Ta­kie małe sraj­ty, jak ta sza­rań­cza, co to obok mję stoi, pod­gry­za, nie zna ha­mul­cy i inne ma ko­cie nie­pra­wi­dło­we za­cho­wa­nia, a im star­sze toto, to może być tego wię­cej. Dla­te­go ja mu­szę je wszyst­kie­go uczyć, ra­zem z resz­tą do­ro­słej fe­raj­ny, żeby sza­rań­cza wie­dzia­ła, jak się za­cho­wać. Ta­kie bą­ble, jak nie mają mat­ki, to w to­wa­rzy­stwie do­ro­słych ko­tów in­nych być po­win­ny, naj­le­piej tak do trze­cie­go mie­sią­ca ży­cia albo i dłu­żej na­wet! No ale taki trzy­mie­sięcz­ny to już tylu chęt­nych na ad­op­cje nie Wie­cie, że ona na­wet mię­sa jeść nie umie? Nor­mal­nie taki srajt w jej wie­ku to chru­pie my­szo­le, a tu le­d­wo kęsa zła­pie gru­bo po­kro­jo­ne­go wo­ło­we­go i pusz­cza, bo nie wie, jak to jeść! Dłu­ga to bę­dzie moja pra­ca, żeby wy­cho­wać tego sza­ta­na, oj dłu­ga, a to do­pie­ro pierw­szy ma­luch w tym se­zo­nie osie­ro­co­ny za wcze­ś Ja wiem, że są róż­ne sy­tu­acje, ale je­śli ko­ciak ma mat­kę, to niech przy niej bę­dzie, aż na­uczy się być ko­tem. Miau, to rze­kłem ja, Be­he­mot. O KOCIEJ WRÓŻCE, CO ROZDAJE FUTERKA I wte­dy przy­szła Ko­cia Wróż­ka i mówi do mnie: - Ma­lut­ki Cia­stecz­ku, tak się skry­łeś tu­taj, w ką­ci­ku, i już nic mi z ko­lo­ro­wych fu­te­rek w moim ma­gicz­nym wor­ku nie zo­sta­ło. Bia­łe fu­ter­ka roz­da­ne, rude fu­ter­ka roz­da­ne, nie­bie­skie też roz­da­ne. Przy­kro mi! - Za­fra­so­wa­ła się Ko­cia Wróż­ka na chwi­lę. - Nie zo­sta­wię cię jed­nak z ni­czym, w koń­cu je­stem Ko­cią Wróż­ką! Do­sta­niesz ode mnie coś o wie­le cen­niej­sze­go. Wiesz co? Po­wie­dzia­łem, że nie wiem, jak mógł­bym wie­dzieć, co Ko­ciej Wróż­ce po gło­wie może cho­dzić. Smut­no mi się zro­bi­ło, po­nie­waż tak bar­dzo chcia­łem mieć nie­bie­skie fu­ter­ko, a jak­by do tego dłu­gie się tra­fi­ło, to już w ogó­le! A tak, co ja mogę do­stać, kie­dy w wor­ku Ko­ciej Wróż­ki nie było już wię­cej fu­te­rek? - Cia­stecz­ku, do­sta­niesz ode mnie wię­cej mru­cze­nia i zdol­ność do od­naj­dy­wa­nia mru­czą­cych we­wnątrz łysi koci, do­sta­niesz cha­rak­ter, któ­ry zjed­na ci wszyst­kich, i już nie­bie­skie fu­ter­ko nie bę­dzie ci po­trzeb­ne, wszy­scy bo­wiem będą cię ko­chać - rze­kła Ko­cia Wróż­ka. - Ale je­stem kot­kiem! Ja mru­czę prze­cież i tak! Gdy­bym miał nie­bie­skie fu­ter­ko, to nikt by nie prze­szedł obok mnie obo­jęt­nie i by­ło­by dużo rąk do gła­ska­nia, Ko­cia Wróż­ko! - po­wie­dzia­łem wzbu­rzo­ny bar­dzo. - Cia­stecz­ku, każ­dy ko­tek mru­czy, lecz ty mru­czysz bar­dziej. Oczy­wi­ście, gdy­byś miał nie­bie­skie fu­ter­ko, to by­ło­by wie­le chęt­nych rąk do gła­ska­nia, al