Ebook Koszmar na różowo mobi,epub

ra­cją i po­drep­ta­ła do to­a­le­ty. Po­pi­ja­łem no­we­go drin­ka i przy­po­mnia­łem so­bie zmar­twio­ny głos Mikea w po­po­łu­dnio­wej ci­szy domu opie­ki dla we­te­ra­nów w Ka­ro­li­nie Pół­noc­nej. - Pro­blem po­le­ga na tym, że Nina za­wsze była przez wszyst­kich ko­cha­na - po­wie­dział. - Może to źle. Czło­wiek sta­je się od tego strasz­li­wie pew­ny sie­bie; wie­rzy, że świat da mu szan­sę, by się zre­ali­zo­wał. Plum­mer wy­da­wał się od­po­wied­nim ty­pem męż­czy­zny. Otwo­rzy­ła przed nim ser­ce, do koń­ca. Lu­dzie, któ­rych za­wsze ko­cha­no, po­tra­fią bar­dzo dużo dać z sie­bie in­nym. Te­raz, kie­dy Plum­mer nie żyje, Nina nie może mu wy­ba­czyć. Mę­czy ją to. Trav, mogę po­kryć wszyst­kie kosz­ty, je­ś - Do dia­bła z kosz­ta­mi! - Czy był kan­cia­rzem? Nina nie do­strze­ga od­cie­ni: wszyst­ko jest dla niej czar­ne lub bia­łe. Nig­dy się nie oszu­ki­wa­ła. Chciał­bym, że­byś się cze­goś o nim do­wie­dział, a po­tem wy­tłu­ma­czył jej, dla­cze­go ro­bił to, co ro­bił. In­a­czej może znisz­czyć w so­bie to coś wy­jąt­ko­we­go, co za­wsze w so­bie mia­ła. - Nie bę­dzie chcia­ła, że­bym się wtrą­cał. - Wstrzą­śnij nią w ra­zie po­trze­by, Trav. Zmar­twi­ło mnie jej za­cho­wa­nie, gdy tu przy­je­cha­ła. To nie w sty­lu Niny. Cała ta go­ Pró­bu­je nie­na­wi­dzić sa­mej sie­bie. Może uwa­ża, że w spra­wie Plum­me­ra za­cho­wa­ła się jak idiot­ka. - Mike, na­wet naj­pięk­niej­sze dziew­czy­ny wpa­da­ją w sie­ci nie­przy­jem­nych ty­pów. - Je­śli tak rze­czy­wi­ście było, do­wiedz się tego na pew­no. Zo­bacz, co mo­żesz zro­bić, by po­móc jej dojść do sie­bie. Ale nie po­świę­caj na to zbyt dużo cza­su. Nie po­do­ba­ły mi się te sło­wa. Kie­dy spy­ta­łem, co ma na my­śli, przy­znał, że po pro­stu nie chce, bym mar­no­wał dużo cza­su na oso­bi­stą przy­słu­gę tego ro­dza­ju. Po wyj­ściu roz­ma­wia­łem przez chwi­lę z pie­lę­gniar­ką, któ­ra opie­ko­wa­ła się nim od kil­ku lat - mu­sku­lar­ną, bez­barw­ną ko­bie­tą ni­skie­go wzro­stu. Kie­dy spy­ta­łem ją o Mikea, spoj­rza­ła na mnie i jej oczy po­wo­li wy­peł­ni­ły się łza­mi, lecz ich nie od­wró­ci­ła. Na­gle ski­nę­ła gło­wą. - Znów chcą go ope­ro­wać. Spy­tał, czy mogą to odło­żyć na pe­wien czas. - Ja­kie jest ry­zy­ko? - Bez ope­ra­cji wkrót­ce umrze. Na­wet je­śli za­bieg się uda, może nie­dłu­go umrzeć. Dłu­go wszyst­kich oszu­ki­wał. Mike to wspa­nia­ły czło­wiek. Wszy­scy zwie­rza­my mu się ze swo­ich kło­po­tów, na­wet nie­któ­rzy le­ka­rze. I w ogó­le nie mo­że­my mu po­móc. Za­zdrosz­czę panu, pa­nie McGee, że jest pan w sta­nie coś dla nie­go zro­bić. Po­dob­no kie­dyś był zgorzk­nia­ły, ale ja jesz­cze tu nie pra­co­wa­łam. Ko­cham go. Mam męża, któ­re­go rów­nież ko­cham. Ro­zu­mie pan, co chcę po­wie­dzieć? - Chy­ba tak. - Kie­dy umrze, nie będę mo­gła tu zo­stać. Nie znio­sła­bym tego. - Nie pierw­szy raz wszyst­kich oszu­kał, sio­stro. Ski­nę­ła gło­wą, od­wró­ci­ła się i ode­szła szyb­kim kro­kiem, uno­sząc ra­mio­na, jak­by się spo­dzie­wa­ła cio­su i pró­bo­wa­ła się przed nim za­sło­nić. *** A za­tem wy­trą­ci­łem z rów­no­wa­gi młod­szą sio­strę Mikea, któ­rą tak ko­chał. Za­trza­snę­ła drzwi ser­ca. Nie li­czy­ła na po­moc życz­li­we­go nie­zna­jo­me­go, lecz mo­gła na nią wpły­nąć groź­ba chci­we­go in­tru­za. Wró­ci­ła z to­a­le­ty lek­ko za­ró­żo­wio­na, ale no­si­ła się dum­nie i wy­glą­da­ła do­brze. Usia­dła na ka­na­pie i po­wie­dzia­ła: - Nie żar­to­wa­łam. Mó­wi­łam po­waż­nie o tych pie­nią­dzach. - Może pani so­bie po­zwo­lić na taki kosz­tow­ny gest? - Mam do­brą pen­sję. Stać mnie na wszyst­ko, cze­go pra­gnę. Ale pan tak­że musi do­trzy­mać wa­run­ków umo­wy i zo­sta­wić mnie w spo­ko­ju. - Dla­cze­go to ta­kie waż­ne? - Wie­lu lu­dzi uwa­ża­ło Ho­war­da za bar­dzo mi­łe­go czło­wie­ka. Chcę, by tak zo­sta­ło. I chy­ba nie chcę wie­dzieć wię­cej niż te­raz. - Kie­dy mam pie­nią­dze w gar­ści, mięk­nę o wie­le ła­twiej, kot­ku. - Nie wie­rzy mi pan? - Obej­rzyj­my je. A może umie­ści­łaś je w skryt­ce ban­ko­wej? Do­pi­ła sher­ry i od­sta­wi­ła kie­li­szek. - Mo­że­my zo­ba­czyć te pie­nią­dze w każ­dej chwi­li, pa­nie McGee. - Trav. Wzru­szy­ła ra­mio­na­mi. - W po­rząd­ku, Trav. Ale prze­cho­dze­nie na ty nie ma więk­sze­go sen­su. Nie za