Ebook Kobiety, które igrały z PRL-em mobi,epub

h<< - ty". - Pisała pod wpływem pejzażu, miejsca - mówi Jan Borkowski, jej kolega z Saskiej Kępy od czasów podstawówki, który w latach 60. prowadził z nią ,,Radiowe studio piosenki" przełamujące zgrzebną estetykę czasów wczesnego Gomułki. - A że przebywała najczęściej w Krzyżach, na kładce nad Jeziorem Nidzkim, stąd tyle w jej piosenkach zwierzątek i roślinek. Gasną ogniska nad rzekami, samotny ziemniak śpi w popiele. Idą przymrozki ścierniskami (...) Śpi już ryba, zasnął rak, rodzi się ptak, rodzi się ptak, rodzi się ptak. Borkowski przypomina sobie, że Kalina Jędrusik, jak słyszała ,,ścierniska" albo ,,ziemniak", odmawiała wykonawstwa. Kobieta wamp miałaby śpiewać o pietruszce i koziołku? Wkrótce Osiecka odnajdzie jednak wspólny wątek w swoim i Kaliny Jędrusik widzeniu świata. Napisze piosenkę do spektaklu ,,Śniadanie u Tiffanyego" (do muzyki Krzysztofa Komedy). Ja nie chcę spać ja nie chcę umierać, chcę tylko wędrować po pastwiskach nieba (...) Bo chociaż nie ma tam brzegu mojego, śniegów i nieba, nieba zielonego noc mnie nie nuży, dzień się nie dłuży być wciąż w podróży, w drodze pod wiatr. - Przyjechała raz do mnie na Mazury, usiadła przy stole: ,,Zazdroszczę ci, że masz swój dom, swój stół, swoje miejsce" - wspomina Zofia Góralczyk, żona Jerzego Markuszewskiego, ilustratorka jej książek. - Opowiadała o swoim ówczesnym związku: ,,Gonimy się i uciekamy od siebie po całym kraju, on szuka mnie w Sopocie, ja już jestem w Zakopanem". Mnie się to wydało taką stratą czasu. Dogonili się, pobrali, to już były lata 70., zamieszkali razem na Żoliborzu. Odwiedziłam ją tam. Był dom, był stół, tylko ona czuła się tam sublokatorką. Potrzebowała ciągle dokądś wyjechać, czegoś poszukać. Z podróży przysyłała dziesiątki karteczek, przywoziła prezenciki. To był jej sposób na utrzymywanie przyjaźni, ale tak naprawdę nic z tego nie wynikało. ,,Zawsze za czymś goniła, w myślach była już gdzie indziej, więc była nieuważna - opowiadał Markuszewski. - Gnała ją obawa, że może gdzieś jest miejsce, gdzie dzieje się coś jeszcze ciekawszego. Kiedy uznawała, że to ja jestem najciekawszy w towarzystwie, wsuwała mi do dłoni cukierka albo rothmansa, bezcenny wówczas skarb. Tylko że ja rothmansów nie paliłem". W jednej ze swoich książek wspominała matkę: ,,Moja mama nigdy nie była solidnie kochana. Prezenty przynosiły jej ulgę". ,,Pewnego dnia, po kolejnej nielojalności, obiecała mi napisać piosenki do przedstawienia. Napisała, tylko sprzedała je komuś innemu, kto wystawiał to samo w tym samym czasie na innej scenie. Zadzwoniłem do niej: >>Wymawiam ci przyjaźń<<" - wspominał Markuszewski. ,,Mój rozwój możliwy jest tylko przez nielojalność, przez dziesiątki małych zdrad wobec kompozytorów, aktorów, posad" - napisze sama o sobie Agnieszka Osiecka. W roku 1967 wyjeżdża do USA na stypendium Forda. Rok później przypatruje się w Berkeley demonstracjom studenckim. Będzie odtąd wiele razy wracać do Ameryki, na krócej bądź dłużej. I Ameryka będzie do niej wracać - w wierszach, jak ,,Stara kobieta na Florydzie" czy ,,Whisky rano", w tekstach piosenek, gdzie przemieni tamto country w bardziej swojskie, pszenno-liryczne, jak w śpiewanej przez Marylę Rodowicz ,,Bossa novie do poduszki". Petentka w miłości Miała wiele intensywnych związków z mężczyznami, przyjaźni-przyjaźni, przyjaźni-romansów, konkubinatów i małżeństw. Marek Hłasko i Jerzy Giedroyc, do którego trafiła do Maisons-Laffitte w roku 1957, przemycając do ,,Kultury" na prośbę Hłaski maszynopis skonfiskowanej przez cenzurę książki ,,Cmentarze", reżyser Andrzej Jarecki, Jeremi Przybora, Andrzej Wajda, pisarze Janusz Anderman i Paweł Hertz, Adam Ważyk, Bułat Okudżawa, Mieczysław F. Rakowski, satyryk Józef Prutkowski, publicysta Zbigniew Mentzel, historyk Paweł Szapiro, jej ostatni ważny związek - reżyser André - Rany, rozdarcia, ciernie, to wszystko było jej niezbędne - mówi jej córka. - Wolała czuć, że boli, niż nic nie czuć. Jedną ze swoich miłości (a miała wtedy czterdzieści kilka lat) wspominała pod koniec życia z pensjonarską afektacją: ,,Był chłopiec, którego kochałam jak potępieniec, i noszę jeszcze jego szary sweter. Obsypałam go wierszami. Dziś, gdy je czytam, boli mnie papier". Cytowała: ,,I zastałam zamki na lodzie zmienione/w drzwiach". Mówiła, że jest petentką w miłości. Chorą na nieumiejętność korzystania z doświadczeń. Uganiającą się całe życie za chłopcami, aż jej od tego posiwiała dusza. Pamiętającą bardziej uczucia, właściwie przeczucia, niż fakty. Magda Umer, tak jak wszyscy, podejrzewa, że prawie każdy tekst Osieckiej jest autobiograficzny. Pytam o piosenkę, którą ona sama śpiewa - ,,Oczy tej małej". To też jest o niej? Oczy tej małej jak dwa błękity, my