Ebook Kobieta ze wschodu mobi,epub

�tem jest bar, ołtarz podświe­tlo­nych pó­łek po­śród ciem­no­ści sa­mot­nych sto­li­ków i krze­seł. - Jak spo­tka­nie au­tor­skie? - Pa­dre wy­pe­łnia pły­nem dwa kie­lisz­ki i uno­si swój w ge­ście za­chęty. - Za­raz się tu prze­nie­sie. Ni­g­dzie nie ma pry­wat­no­ści. - Po­le­cia­łeś swo­ją stan­dar­do­wą gad­ką o bu­dze­niu się rano? Prze­mil­czam nie­for­tun­ne i uwła­cza­jące py­ta­nie, spo­gląda­jąc wy­mow­nie na szkło o po­jem­no­ści pi­ęćdzie­si­ęciu mi­li­li­trów. - Co ty, kur­wa, za kit wci­skasz tym bied­nym lu­ ,,Po­zo­sta­ję nie­ste­ty roz­dra­żnio­nym uto­pi­stą". Skąd ty bie­rzesz ten szajs? - Pro­sto z ser­ca, Pa­dre. - Pro­sto z dupy, pro­sto do port­fe­la, pro­sto do łó­żka. Ile ona mia­ła lat? - Mó­wi­ła, że osiem­na­ście, pa­nie pro­ku­ra­to­rze. - Rób, co chcesz, ale uwa­żam, że to cho­re pić whi­sky star­szą od ko­chan­ki. Zgod­nie z prze­wi­dy­wa­nia­mi w lo­ka­lu zja­wia­ją się en­tu­zja­ści pro­zy, a jed­no­cze­śnie bez­wied­ni ad­o­ra­to­rzy obrzy­dli­we­go hi­po­kry­ty. Wcho­dzą... i na tym w za­sa­dzie po­prze­sta­ją, tu za­pał się ko­ńczy. Ustępu­je miej­sca szcze­re­mu skrępo­wa­niu. No niby jest sam, w su­mie sie­dzi przy ba­rze i pije, mo­żna by po­de­jść, za­ga­ić, ale na ra­zie się po­gap­my, zo­ba­czy­my, jak się roz­wi­nie sy­tu­acja. Taką tak­ty­kę obie­ra gru­pa przy­by­łych fa­nów. Cze­kać, ści­ska­jąc w spo­co­nych łap­kach dłu­go­pi­sy oraz eg­zem­pla­rze naj­now­szej po­wie­ści tego, przez któ­re­go po­wsta­ło całe za­mie­sza­nie. Czy­li mnie. Zaś ja, pi­sarz, słu­cham opo­wie­ści bar­ma­na, świa­dom, że ob­cho­dzą mnie, ob­cho­dzą się ze mną jak z jaj­kiem, jaja so­bie ro­bią z sie­bie i w ogó­le nie mają jaj, żeby się ośmie­lić, mie­lić ozo­rem tyl­ko po­tra­fią, tra­fią pal­cem do dupy, tyl­ko je­śli ak­tu­al­nie wiel­bio­ny au­to­ry­tet po­wie im jak. - Jak? - pyta ak­tu­al­nie wiel­bio­ny au­to­ry­tet. - Jak to mo­żli­ taki zbieg oko­licz­no­ści? - Obu­dzi­łem się. - Pa­dre od­pa­la pa­pie­ro­sa i roz­po­czy­na je­den ze swo­ich słyn­nych mo­no­lo­gów. Pod­sta­wo­wą de­wi­zą bar­ma­na było stwier­dze­nie, iż ży­cie to nie­for­tun­ny splot dy­gre­sji. - Obu­dzi­łem się, czy­li, jak ty to mó­wisz, w pew­nym sen­sie tym nie­wiel­kim wy­si­łkiem mo­głem za­cząć po­ten­cjal­nie cie­ka­wą hi­sto­rię. Więc na­stąpi­ło wzno­wie­nie gry. Była dzie­si­ąta, już nie za wcze­śnie, a jesz­cze nie za pó­źno. No i do­brze, ostat­nio tyl­ko prze­pusz­cza­łem dni przez roz­trzęsio­ne pal­ce kaca. Z dru­giej stro­ny, nie po­wiem, żeby omi­ja­ło mnie coś szcze­gól­nie istot­ne­go. Żad­nej no­wej woj­ny, po­wa­żniej­szej ka­ta­stro­fy, kon­kla­we albo przy­naj­mniej re­wo­lu­cji. Niby dru­ga tura wy­bo­rów pre­zy­denc­kich, ale je­śli coś cie­szy się fak­tycz­nym za­in­te­re­so­wa­niem trzy­dzie­stu pro­cent w po­pu­la­cji kra­ju, ci­ężko to uznać za istot­ne wy­da­rze­nie. Więc zwy­czaj­nie nie mar­no­wa­łem cza­su na pa­trze­nie, jak świat czas mar­nu­je. Ty­si­ące lat krwa­wych rze­zi, a my bo­imy się glo­bal­ne­go ocie­ple­nia. W ka­żdym ra­zie. Od­zy­sku­ję zmy­sły, orien­tu­ję się po­wo­li, że świat się jesz­cze nie sko­ńczył. Do­pó­ki sły­chać tram­wa­je, wia­do­mo, że lu­dzie ist­nie­ją i na­dal mają po­wód, by ist­nieć, i z tego po­wo­du prze­miesz­czać się tram­wa­ja­mi w prze­ró­żnych kie­run­kach z wa­żnych, ży­cio­wych po­wo­dó Opo­wie­ść za­czy­na umy­kać, snu­je się co­raz mniej re­je­stro­wa­na przez moją świa­do­mo­ść. Pa­dre tego nie wi­dzi, nie chce wi­dzieć, ma to w du­pie (nie­po­trzeb­ne skre­ślić). Istot­ny jest po­wód mo­je­go lek­ce­wa­że­nia jego nar­ra­cji, a nie zwy­kłem opusz­czać cho­ćby zda­nia z bar­ma­ńskich wy­wo­dów. Jak w fil­mach o gwiaz­dach roc­ka z tłu­mu gro­upies wy­ła­nia się ta osob­na, niby taka jak resz­ta, a jed­nak uno­sząca się nad zgro­ma­dzo­nym licz­nie śli­ni­ącym się ta­ła­taj­stwem. I co naj­wa­żniej­sze, zu­pe­łnie obo­jęt­na wo­bec wi­ze­run­ku ido­la, ca­łkiem od­por­na na owczy pęd za­pa­trze­nia. Przez co, rzecz ja­sna, nie­ziem­sko atrak­cyj­na. Papa bar­man mówi, jego twarz świad­czy o tym, że hi­sto­ria jest wy­bit­nie zaj­mu­jąca. Lecz ja nie nią za­jęty je­stem, ja za­jęty je­stem Nią. Jest jak je­dy­ny widz w