Już dłużej nie wytrzymam!

alność dojrzewa przechodząc od fazy pośpiechu, który jest zwykłym impulsem, poprzez fazę instynktowną i ukierunkowaną na cel, do fazy orientacji, która jest impulsem skierowanym nie tyle na cel, ile na osobę. Wraz z predyspozycją do naturalnego, wolnego od poczucia winy i zahamowań życia seksualnego małżeństwo zakłada również ostateczne uwolnienie się spod jakiejkolwiek zależności od rodzica. Ta rozłąka, choć nigdy nie jest całkowita w sferze uczuć, powoduje dojrzewanie, o ile sprzyja stawaniu się sobą samym, osobą - niezależną i samookreślającą się. Niezależność, która naznacza przemianę z ,,zależności" w ,,bliskość", umacnia się dzięki małżeństwu. W rzeczywistości jest ona zdobyciem możliwości życia blisko drugiej osoby i uzupełniania się z nią, bez zależności od niej i bez utraty własnej tożsamości. Innymi słowy, o ile zależność od rodziców, zwłaszcza w pierwszej fazie życia, jest przymusowa, to bliskość małżeńska jest wolnym wyborem, który niezależność pozwala realizować bez utraty własnej wartości. Tożsamość, w gruncie rzeczy, nie jest już więcej zdobywana, lecz zachowywana. Zawarcie małżeństwa nie oznacza więc ani unicestwienia, ani wycofania się. W dzieciństwie staraliśmy się przyswajać sobie niektóre z zachowań rodziców, bo potrzebowaliśmy wzorców; jako ludzie dorośli możemy - w sposób spontaniczny i niezależny - przyswoić sobie pewne cechy partnera w modelu relacji międzyludzkiej, na podstawie wzajemności i wymiany. Wzajemność i wymiana są strukturą nośną uczuciowej relacji pary. Wzajemność zakłada przezwyciężenie zwykłego pragnienia zaspokojenia własnych potrzeb oraz uświadomienie sobie potrzeb drugiej osoby. Obopólność jest harmonią, ofiarowaniem czegoś własnego bez uprzedniego proszenia - nie zubaża i nie jest wyrazem siły. Jest obdarowaniem, które przynosi takie zadowolenie, jakby było otrzymywaniem. Wzajemność i obopólność są uczuciami dynamicznymi, zdolnymi do największej elastyczności, skłonnymi do wyrozumiałości dla drugiego i jego zmiennych wymagań; uczuciami, które są ożywiane i odnawiane wciąż, każdego dnia. W zależności od czasu i okoliczności zmieniają się one w formie, lecz nigdy co do istoty, aby oboje partnerzy zawsze mogli mieć ogromne wsparcie i nigdy nie czuli się go pozbawieni. Dlatego nie tworzą schronienia w ścisłej zależności ani też egoizmu we dwoje i nie odrzucają zasad współżycia społecznego, ale są w stanie bywać w każdym kręgu towarzyskim, silni swoją pewnością. Dynamiczny proces rozwoju Właściwa relacja uczuciowa w małżeństwie jest wynikiem dynamicznego procesu rozwoju psychiki oraz dojrzewania. Rozwój człowieka, od narodzin, dokonuje się poprzez wzajemne oddziaływanie potrzeby indywidualizacji, czyli pełnej i twórczej realizacji własnego potencjału, a także potrzeby spójności, czyli owocnych relacji z innymi osobami. Proces indywidualizacji oraz proces spójności idą w życiu równolegle aż do momentu, gdy nie przetną się w jednym celu: realizacji siebie oraz wolności w miłości. Proces indywidualizacji: AUTYZM SYMBIOZA -> INDYWIDUALIZACJA -> REALIZACJA SIEBIE Proces spójności: EGOENTRYZM NARCYZM -> AUTONOMIA -> WOLNOŚĆ W MIŁOŚCI Dziecko po urodzeniu cechuje obojętność (indyferentyzm) wobec otoczenia. Po pierwszych trzech miesiącach matka nie jest już odbierana w sposób niewyraźny, lecz jako część siebie (symbioza), aby potem, około trzeciego roku życia, rozpoczął się proces oddzielenia się od niej i emancypacji, aż do okresu dojrzewania, który wraz z racjonalnym samookreśleniem się kończy proces indywidualizacji. Jest to stopniowe wyzwalanie się, związane ze zdolnością porzucenia sfery poczucia bezpieczeństwa, aby stawić czoło ryzyku dojrzalszego brania na siebie odpowiedzialności. Dojrzewanie przypomina trochę przyzwolenie cechom psychicznym na fazę obumierania, warunkującą ich odrodzenie się w kolejnym stadium. To osobiste wzrastanie rodzi się dzięki kontaktom z innymi ludźmi, potrzebie spójności i pogłębianiu miłości. Do tego, aby być zdolnym do miłości, można dorosnąć, nie dorosnąć bądź dorosnąć w sposób niewystarczający. Prześledźmy więc wcześniejsze fazy rozwoju w świetle potrzeby spójności. Na początku dziecko postrzega samo siebie jako pewną całość, niezdolną do odróżnienia siebie od innych (egoizm lub narcyzm pierwotny); później, w dzieciństwie, rozróżnia siebie od tego, co nim nie jest, i rozpoznaje innych, ale tylko jako przedmioty użyteczne (narcyzm wtórny). W okresie dojrzewania (autonomia) jest inne od pozostałych i wolne, by kochać drugą osobę. Ale tylko ten, kto ma siłę i odwagę, by odłączyć się od innych, łącznie z rodzicami, jest zdolny do tego, by kochać drugą osobę w sposób wolny, całkowity i zdrowy. Miłość rośnie w siłę, w miarę