Ebook Julia jest w Australii mobi,epub

zę­ściej po­ja­wia się uśmiech. Lu­dzie ja­koś mniej się stre­su­ją. Ta­kie są pierw­sze wra­że­nia. Co jesz­cze jest cha­rak­te­ry­stycz­ne dla Bris­ba­ne? Piwo XXXX, czy­li ,,four ex" - nikt poza lo­ka­le­sa­mi ra­czej go nie pija, bo do do­bre­go bro­wa­ru mu da­le­ko (ko­le­dzy z są­sied­nich sta­nów śmie­ją się, że na­zy­wa się XXXX, bo miesz­kań­cy Qu­een­sland nie po­tra­fią pi­sać). Przy oka­zji, w Au­stra­lii nikt nie pija rów­nież piwa Fo­sters, re­kla­mo­wa­ne­go w świe­cie jako to naj­bar­dziej au­stra­lij­skie. Nie wiem na­wet, czy moż­na je do­stać w tu­tej­szym mo­no­po­lo­ Luz wi­docz­ny jest na­wet na sa­mo­cho­do­wych ta­blicz­kach re­je­stra­cyj­nych - są na nich wy­ma­lo­wa­ne pal­mo­we drze­wa, moż­na rów­nież zo­ba­czyć na­pis Re­lax! Its Qu­een­sland, ewen­tu­al­nie po­do­bi­znę Elvi­sa Pre­sleya. Ta­kie rze­czy tyl­ko w Bri­sve­gas! A cze­mu na­zy­wa­ją to mia­sto Bri­sve­gas? Tego nie ro­zu­mie chy­ba nikt, bo w Bris­ba­ne cho­dzi się spać o dwu­dzie­stej pierw­szej i wsta­je o szó­stej rano. Do Ve­gas mu da­le­ko. Bris­ba­ne leży przy za­to­ce Mo­re­ton, nad rze­ką Bris­ba­ne i roz­cią­ga się po obu jej stro­nach. To trze­cie co do wiel­ko­ści mia­sto w Au­stra­lii, któ­re chy­ba do­pie­ro zy­sku­je na po­pu­lar­no­ści. Jego szyb­ki roz­wój moż­na oce­nić, li­cząc smu­kłe żu­ra­wie roz­pro­szo­ne mię­dzy bu­dyn­ka­mi i pa­trząc na wzrost cen nie­ru­cho­mo­ści, o któ­rym krzy­czą me­dia. Za­nim Bris­ba­ne sta­ło się mia­stem, na­zy­wa­ło się Me­eaan-jin i było do­mem abo­ry­geń­skich ple­mion Tur­r­bal oraz Ja­ge­ra, a w cza­sach ko­lo­ni­za­cji za­ist­nia­ło jako od­osob­nio­ne wię­zie­nie dla re­cy­dy­wi­stów (z Bris­ba­ne do Syd­ney jest ty­siąc ki­lo­me­trów, a to tam była naj­bliż­sza duża osa­da). John Oxley, od­kryw­ca wy­sła­ny na zwia­dy w te oko­li­ce przez gu­ber­na­to­ra No­wej Po­łu­dnio­wej Wa­lii (wte­dy tak na­zy­wa­ły się te­re­ny wschod­niej Au­stra­lii, nie tyl­ko stan), sir Tho­ma­sa Bris­ba­nea, za­ło­żył tu w ty­siąc osiem­set dwu­dzie­stym czwar­tym roku pierw­szą osa­dę dla ska­zań­ców, jed­ną z naj­su­row­szych w Au­stra­lii. Na jej sie­dzi­bę wy­brał cy­pe­lek znaj­du­ją­cy się na pół­noc od obec­ne­go cen­trum mia­sta (dziś to miej­sce na­zy­wa się Wo­ody Po­int i jest tam cał­kiem przy­jem­ne mia­stecz­ko). Po roku, ze wzglę­dów lo­gi­stycz­nych, prze­niósł ka­za­ma­ty nad rze­kę - te mia­ły wte­dy stra­te­gicz­ne zna­cze­nie. Nowe ba­ra­ki mie­ści­ły się tam, gdzie dzi­siaj znaj­du­je się głów­na ale­ja han­dlo­wa Bris­ba­ne, dep­tak Qu­een Stre­et Mall, a w la­tach pięć­dzie­sią­tych dzie­więt­na­ste­go wie­ku ma­gi­strat ochrzczo­no Bris­ba­ne, na cześć wspo­mnia­ne­go gu­ber­na­to­ra. W tym sa­mym cza­sie ofi­cjal­nie za­ło­żo­no też nową, nie­za­leż­ną ko­lo­nię Qu­een­sland (przez Po­la­ków zwa­ną Qu­een­slan­dem), a Bris­ba­ne zo­sta­ło jej sto­li­cą i do dziś jest naj­waż­niej­szym, i naj­więk­szym, mia­stem sta­nu. Na po­pu­lar­no­ści zy­ska­ło w la­tach dru­giej woj­ny świa­to­wej - było głów­nym por­tem re­gio­nu, a licz­ba lud­no­ści szyb­ko wzro­sła, bo tłum­nie sta­cjo­no­wa­li tu ame­ry­kań­scy, an­giel­scy i au­stra­lij­scy żoł­nie­rze. Nie­któ­rzy zo­sta­li, inni zo­sta­wi­li po­tom­stwo. Za­miesz­ka­li­śmy na przed­mie­ściach, ja­kieś trzy­dzie­ści ki­lo­me­trów na pół­noc od mia­sta. To tu jest te­raz mój nowy Mi­la­nó­wek. Ni­ska za­bu­do­wa, po­se­sje z rzad­ka od­gro­dzo­ne pło­ta­mi, ale domy też nie­zbyt bo­ga­te, po­wie­dzia­ła­bym, że ra­czej prze­cięt­ne, tyl­ko cza­sem za­dba­ne. - Ja my­ślę, że w Qu­een­sland nie dba­ją o domy - za­uwa­ża pod­czas jed­ne­go ze spa­ce­rów Sam. - W Mel­bo­ur­ne ogród­ki są czy­ste, w środ­ku też czy­sto, a tu wca­le się nie przej­mu­ją. Oh man, you can just ima­gi­ne the ho­uses I saw when I was ho­use hun­ting. - Czy ty po­wie­dzia­łeś do mnie man? Tyl­ko się uśmiech­nął. Kur­ty­na. Uro­ku ca­łej oko­li­cy do­da­ją pal­my, ro­sną­ce na prze­mian z eu­ka­lip­tu­sa­mi, drze­wa­mi plu­me­rii i cha­rak­te­ry­stycz­ny­mi dla Au­stra­lii ku­fli­ka­mi. Wo­kół nich uwi­ja­ją się lo­ry­sy tę­czo­we (ta­kie barw­ne, lo­kal­ne wró­ble), bo­wiem nek­tar kwia­tów ku­fli­ka jest ich przy­sma­kiem. Gro­ma­dzą się tłum­nie o świ­cie i przed