Ebook Joannici mobi,epub

e tu widzisz na rzeczonym krzyżu, nawiązuje do ośmiu Błogosławieństw, które zawsze winniśmy w duszy zachowywać, pierwszym z nich jest szczęście duchowe; drugim życie w prostocie, bez złości; trzecim życie w pokorze; czwartym opłakiwanie swych błędów i grzechów; piątym umiłowanie sprawiedliwości, szóstym bycie miłosiernym; siódmym bycie czystym i szczerym w sercu i myślach; ósmym znoszenie cierpień i prześladowań dla sprawiedliwości; owe cnoty winieneś starać się wyryć i zapisać w sercu dla zachowania twej duszy [...]. Artykuł 19 reguły Rajmunda z Puy uściśla: Ponadto, niech wszyscy bracia wszelkich obediencji, którzy od tej chwili poświęcą się Bogu i świętemu Szpitalowi Jerozolimskiemu, noszą na piersi, na kapach i na płaszczach krzyż na chwałę Bożą i Świętego Krzyża. W ten sposób Bóg nas ochroni poprzez ten znak, jak i przez wiarę, czyny i posłuszeństwo i obroni nasze dusze i ciała, jako i dusze, i ciała wszystkich naszych chrześcijańskich dobroczyńców od potęgi szatana, zarówno na tym świecie, jak i na tamtym [...]. Joannici mieli ,,nigdy go nie porzucać, tym bardziej że jest to prawdziwy sztandar naszej religii". Joannita - mnich, lekarz, żołnierz Według historyków następcą brata Gerarda, wybranego pierwszym mistrzem zakonu, został pochodzący z Delfinatu Rajmund z Puy. Należy jednak przypomnieć, że przełożeni zakonu uzyskali prawo do posługiwania się tytułem wielkiego mistrza dopiero w 1267 r. Według Alaina Beltjensa, który opiera swe twierdzenie na zawartym 19 września 1121 r. porozumieniu przyznającym szpitalnikom przywileje w diecezji Tuluzy, bezpośrednim następcą Gerarda był niejaki brat Roger lub Brojant Roger. Belgijski historyk posuwa się o krok dalej, twierdząc, jakoby istniała luka między 3 września 1120 r., czyli dniem śmierci błogosławionego Gerarda, a pierwszą wzmianką o pełnieniu przez brata Rogera funkcji mistrza. W tym okresie zakonem kierować miał Piotr z Barcelony: ,,Dokument z 30 grudnia 1120 r. wskazuje, że w owym czasie ten zakonnik był uważany za najwybitniejszego przedstawiciela zakonu". Brat Piotr miał pełnić funkcję tymczasowego mistrza, swoistego namiestnika wielkiego mistrza, aż do mianowania brata Rogera. Pierwsza wzmianka o Rajmundzie z Puy jako mistrzu pojawia się w dokumencie datowanym na 9 grudnia 1125 r. Wydaje się, że został nim wybrany - a nie wyznaczony - w 1123 r. Brata Rogera nie wyszczególniono w spisie mistrzów Zakonu Maltańskiego. Gdyby nie dociekliwość Alaina Beltjensa pewnie popadłby w zupełne zapomnienie. Istnieje jeszcze inna hipoteza, której wspomniany historyk nie wysunął, a mianowicie - istnienie drugiego okresu przejściowego. Niezależnie od tego, jak było faktycznie, brat Rajmund ułożył, zredagował i wprowadził w życie pierwszą regułę zakonną, opartą na tej opracowanej przez św. Augustyna, ,,regule w owych czasach powszechnie stosowanej przez zgromadzenia zakonne, skupiające kanoników regularnych, zbliżonych charakterem do joannitów". Reguła nie jest jednak kodeksem. Określa przede wszystkim kierunek rozwoju duchowego, który obiera wspólnota pragnąca jej przestrzegać. Reguła św. Augustyna, najbardziej wspólnotowa ze wszystkich reguł zakonnych, kładzie większy nacisk na podział niż na odłączenie, stawia wyżej wspólnotę braterską i harmonię niż czystość i posłuszeństwo, nie odrzucając jednak tych dwóch cnót zakonnych. Reguła zakonu została zatwierdzona przez papieża Eugeniusza III przed 1153 r. i z całą pewnością była uznawana przez jego poprzedników, co pozwala datować jej powstanie na ok. 1130 r. Opracowana po łacinie reguła została przełożona na język starofrancuski i składała się z 19 rozdziałów, o opiece nad chorymi traktuje rozdział 169. Na przestrzeni wieków reguła ewoluowała w sposób naturalny, została uzupełniona o zwyczaje, poprawiona i dopracowana, zaś wszystkie zmiany były każdorazowo zatwierdzane przez ojca świętego. W XX w. ostatnia wersja reguły, zatytułowana Karta Konstytucyjna i Kodeks, ogłoszona 27 czerwca 1961 r., została zmodyfikowana na nadzwyczajnym posiedzeniu Kapituły Generalnej w dniach 28-30 kwietnia 1997 r. Tekst reguły składa się z 8 części, liczących łącznie 37 rozdziałów, do których dołączona jest reguła generalna. Zakon przeszedł jednak przemianę rzutującą na całą jego przyszłość. Konieczność zbrojnej ochrony chorych i pielgrzymów, a później obrona chrześcijańskich państw Lewantu przed Saracenami skłoniły bractwo szpitalników do pełnienia oprócz posługi religijnej i szpitalniczej także funkcji wojskowych. Zaledwie 20 lat po zdobyciu Jerozolimy zbrojna ochrona chorych i pielgrzymów przed atakami Saracenów stała się w Ziemi Świętej absolutną koniecznością. Oczywiście w mieście i w jego okolicach rozlokowani byli żołnierze, ale przytułki, których liczba z