Jezus z Nazaretu

olimie nic nie wiedziano o nowo narodzonym królu żydowskim, a wiadomość o tym ,,przeraziła" Jerozolimę (Mt 2,3). Teraz w Jerozolimie nastąpiło ,,poruszenie"; Mateusz posłużył się tu terminem eseisthe (seio), wyrażającym wstrząsy wywołane trzęsieniem ziemi. O proroku z Nazaretu coś słyszano, wydaje się jednak, jakby Jerozolimy On w ogóle nie interesował; nie znano Go tutaj. Tłum, który oddawał hołd Jezusowi na obrzeżach miasta, to nie ten sam, który później domagał się Jego ukrzyżowania. W tej podwójnej informacji o nierozpoznaniu Jezusa, będącej wyrazem obojętności, a jednocześnie przestrachu, można już wyczuć jakąś aluzję do owej tragedii Jerozolimy, którą Jezus zapowiadał wielokrotnie, a najwyraźniej w swej mowie eschatologicznej. U Mateusza znajduje się jednak inny jeszcze, zamieszczony tylko przez niego, ważny tekst dotyczący przyjęcia Jezusa w Świętym Mieście. Po oczyszczeniu świątyni, obecne w niej dzieci powtarzają słowa hołdu: ,,Hosanna Synowi Dawida" (21,15). Przeciwstawiając się ,,arcykapłanom i uczonym w Piśmie", Jezus występuje w obronie radosnych okrzyków dzieci i powołuje się na Psalm 8,3: ,,Sprawiłeś, że usta dzieci i niemowląt oddają Ci chwałę". Do sceny tej powrócimy jeszcze przy omawianiu oczyszczenia świątyni. Tutaj spróbujmy zrozumieć, co Jezus chciał powiedzieć, gdy powołał się na Psalm 8, ukazując tym samym szeroką perspektywę historiozbawczą. Co miał On na myśli, staje się jasne, kiedy przypomnimy sobie przekazany przez wszystkich ewangelistów synoptycznych epizod, kiedy to do Jezusa przyprowadzają dzieci, ,,żeby ich dotknął". Mimo oporu uczniów, którzy chcieli Go bronić przed naporem tłumu, Jezus przywołuje do siebie dzieci, kładzie na nie ręce i błogosławi. Gest ten objaśnia w następujących słowach: ,,Pozwólcie dzieciom przychodzić do Mnie, nie przeszkadzajcie im; do takich bowiem należy królestwo Boże. Zaprawdę, powiadam wam: Kto nie przyjmie królestwa Bożego jak dziecko, ten nie wejdzie do niego" (Mk 10,13-16). Dzieci są dla Jezusa najlepszym wzorem postawy maleńkości przed Bogiem, będącej koniecznym warunkiem przejścia przez ,,ucho igielne" - postawy, o której jest mowa w zamieszczonym bezpośrednio po tej historii opisie spotkania z bogatym młodzieńcem (zob. Mk 10,17-27). Wcześniej jeszcze opisana jest scena, w której na spór uczniów o pierwszeństwo Jezus zareagował w następujący sposób: postawił pośród nich dziecko, wziął je w ramiona i powiedział: ,,Kto jedno z tych dzieci przyjmuje w imię moje, Mnie " (Mk 9,33-37). Jezus utożsamia siebie z dzieckiem - On sam stał się małym. Jako Syn, nie czyni niczego sam ze siebie, lecz działa z woli Ojca i ze względu na Niego. Mając w pamięci tę scenę, możemy lepiej zrozumieć następną perykopę, w której jest mowa już nie o dzieciach, ale o ,,małych", a słowo ,,mali" staje się tu po prostu określeniem wierzących, wspólnoty uczniów Jezusa (zob. Mk 9,42). W wierze znaleźli oni autentyczną maleńkość, umożliwiającą człowiekowi odnalezienie siebie samego w prawdzie. W ten sposób wracamy do ,,Hosanna" dzieci. W świetle Psalmu 8 chwała głoszona przez nie okazuje się antycypacją chwały, którą Jego ,,mali" będą śpiewać nieporównanie dłużej niż w tej godzinie. Rozumiemy teraz, dlaczego rodzący się Kościół zupełnie słusznie mógł widzieć w tej scenie antycypację tego, co czyni w liturgii. Już w najstarszym znanym nam tekście liturgicznym, należącym do epoki popaschalnej - w Didache (ok. 100 r.) - przed rozdaniem świętych darów - obok ,,Maranatha" pojawia się też ,,Hosanna": ,,Niechaj przyjdzie łaska i przeminie ten świat. Hosanna Bogu Dawidowemu! Kto święty, niech podejdzie; kto nim nie jest, niech czyni pokutę! Maranatha. Amen" (10,6). Bardzo wcześnie do liturgii weszło też Benedictus; dla rodzącego się Kościoła Niedziela Palmowa nie była rzeczywistością należącą do przeszłości. Jak Pan wjechał wtedy do Świętego Miasta na ośle, tak też Kościół widział Go przychodzącego ciągle na nowo, w uniżeniu, pod postacią chleba i wina. W świętej Eucharystii Kościół pozdrawia Pana jako Tego, który teraz przychodzi, który wszedł do jego wnętrza. Jednocześnie pozdrawia Go jako Tego, który zawsze pozostaje Przychodzącym i przygotowuje nas na swe przyjście. Jako pielgrzymi idziemy do Niego, On zaś jako Pielgrzym wychodzi nam naprzeciw i włącza nas w swe ,,wchodzenie" w kierunku Krzyża i Zmartwychwstania, do wiecznej Jerozolimy, która w jedności z Jego Ciałem wzrasta już teraz pośrodku tego świata. 2. Oczyszczenie świątyni Marek opowiada nam, że po tym powitaniu Jezus poszedł do świątyni i przyjrzał się tam wszystkiemu, a ponieważ pora była już późna, udał się do Betanii, gdzie w owym tygodniu mieszkał. Nazajutrz ponownie wszedł do świątyni i zaczął wyrzucać z niej kupują