Ebook Jezus Największy terapeuta wszech czasów mobi,epub

�y doskonałe. Ponieważ był bardzo pewny siebie i swoje kazania wygłaszał miesiącami, byłem przekonany, że przynajmniej udało mu się nakłonić kogoś do przyłączenia się do jego grupy, w przeciwnym razie by zrezygnował. W końcu pewnego dnia zapytałem go: ,,Ile osób nawróciło się dzięki twojej posłudze?". Ku memu wielkiemu zdziwieniu kaznodzieja odparł: ,,Prawdę mówiąc, nikt. Ale to bez znaczenia. To i tak jest moje powołanie". Ten człowiek szczerze wierzył, że to, co robi, jest słuszne. Końcowy efekt jego starań nie był tak ważny, jak zapał, z jakim wykonywał swoje zadanie. I choć nawet przez chwilę nie wątpiłem w jego szczerość, zacząłem się zastanawiać, czy miał rację, mówiąc o swoim powołaniu. To, że działał w dobrej wierze, nie oznaczało jeszcze, że rzeczywiście tak było. Prawdę mówiąc, wiedziałem, że swoimi naukami obraził dziesiątki studentów, którzy nie chcieli identyfikować się z kimś tak bezkrytycznym wobec braku własnego talentu i obojętnym na uczucia innych, a co za tym idzie - nie interesował ich Bóg, o którym nauczał. Mieli wrażenie, że kaznodzieja mówi im o Bogu, który nie ma nic wspólnego z ich codziennym życiem. Tymczasem on chciał im przekazać coś dokładnie odwrotnego. Ów kaznodzieja zapomniał jednak o pewnej ważnej życiowej prawdzie, którą Jezus z pewnością chciałby mu przekazać. Osoba o silnych przekonaniach potrzebuje zarówno silnego charakteru, jak i znacznej elastyczności. Ludzie dojrzali pod względem psychicznym mają dość odwagi, aby szczerze poświęcić się jakiejś sprawie, a jednocześnie pamiętają, że w stosunku do niej mogą się szczerze mylić. Na tym właśnie polega związek między wiedzą i pokorą. Jezus mówił: ,,Błogosławieni ubodzy w duchu", ponieważ brak pokory uderza w tych, którzy są niepokorni. Wiedział, że udawanie, iż posiadło się wszystkie odpowiedzi, prowadzi do nieszczęścia, gdyż mimo dobrych intencji wciąż możemy się bardzo mylić. MYŚL DO ZAPAMIĘTANIA: Nie myl szczerości z prawdą; możesz się bowiem mylić w dobrej wierze. 5. Nie potępiaj tego, czego nie rozumiesz Nie sądźcie, a nie będziecie sądzeni. Łk 6, 37 Jest taka stara opowieść o trzech ślepcach, którzy spotkali słonia. Gdy później zapytano ich, jak wygląda słoń, każdy odrzekł co innego. Pierwszy powiedział, że słoń przypomina wielkiego węża ogrodowego, drugi, że wygląda jak kij od szczotki, a trzeci, że jak pień drzewa. Każdy z nich opisywał słonia na podstawie własnych doświadczeń. Nie można stwierdzić, że któryś z nich miał rację lub że się mylił; każdy mówił z własnej perspektywy. Świadomość, że wszyscy jesteśmy takimi ślepcami niepotrafiącymi dostrzec tego, co mamy tuż przed nosem, powinna nauczyć nas pokory. Luke i Annie zgłosili się na terapię małżeńską, ponieważ czuli, że osiągnęli martwy punkt w swoim związku. Annie była osobą konserwatywną, która zwierzała się z najgłębszych uczuć tylko garstce wypróbowanych przyjaciół. Luke zaś był wygadanym, odnoszącym sukcesy biznesmenem, dbającym o rodzinę, oddanym mężem i ojcem. Podczas naszych spotkań zmagaliśmy się z różnymi problemami, jednak Lukeowi najbardziej przeszkadzało to, że Annie jest ,,zbyt wrażliwa". Za każdym razem gdy się sprzeczali, wybuchała płaczem lub czuła się urażona, Luke zaś wpadał w złość i zarzucał jej, że nie zachowuje się ,,racjonalnie". Kiedy zgłosili się na terapię, zajmowali w związku dwie całkowicie skrajne postawy. Luke zachowywał się w sposób chłodny i racjonalny, a Annie była przesadnie emocjonalna. Reakcje partnera często sprawiają, że zaczynamy zachowywać się w sposób będący skrajną wersją naszych zachowań z początku związku. Wychowanie Lukea zadecydowało o tym, że zawsze robił to, co należy - niezależnie, co o tym myślał i jak się z tym czuł. Najważniejsze było dla niego postępować słusznie; uczucia były zawsze na drugim miejscu. Z tego też powodu Luke nigdy nie pozwalał sobie na to, by w pełni przeżywać swoje uczucia. Liczyło się to, że można na nim polegać; uczucia tylko przeszkadzały. Ponieważ Annie tak łatwo przychodziło wyrażanie uczuć, Luke wciąż czuł się wytrącony z równowagi. W miarę upływu czasu coraz bardziej bał się okazywanych przez nią emocji, ponieważ nie wiedział, jak na nie reagować. Boimy się tego, czego nie znamy. ,,Och nie, ty znowu to samo!" - jęczał, gdy tylko Annie zaczynała mówić o swoich uczuciach. Całe to ,,królestwo uczuć" było dla Lukea jedną wielką niewiadomą. W rezultacie zaczął bać się silnych emocji i surowo oceniał ludzi, którzy je okazywali. ,,Nie obchodzi mnie, jak się w związku z tym czujesz. Po prostu to zrób" - zwykł mawiać. Oczywiście, na skutek takich słów Annie reagowała jeszcze bardziej emocjonalnie, co tylko pogarszało sprawę. W