Jak przejść przez cierpienie i wyjść z niego zwycięsko

­cie, w rze­czy­wi­sto­ści stry­wia­li­zo­wa­nej do sła­bych, ba­nal­nych, po­wierz­chow­nych, jak nig­dy przed­tem, wzor­ców kul­tu­ral­nych. Po­szu­ku­je jed­no­znacz­nych od­po­wie­dzi, sil­nych oso­bo­wo­ści, pro­ste­go, za­sad­ni­cze­go, ale za­ra­zem ży­cio­we­go i wy­ni­ka­ją­ce­go z do­świad­cze­nia ję­zy­ka. Pro­fe­tycz­ne­go. Pod­stęp­ny, głu­pi ni­hi­lizm, któ­ry przez całe lata kró­lo­wał na Za­cho­dzie, te­raz, w ob­li­czu kry­zy­su eko­no­micz­ne­go, fali mi­gra­cyj­nych, co­raz bar­dziej na­ra­sta­ją­cej obrzy­dli­wej prze­mo­cy z moż­li­wo­ścią star­cia mię­dzy cy­wi­li­za­cja­mi i re­li­gia­mi w tle, od­sła­nia się w ca­łej swej ża­ło­snej nie­przy­dat­no­ści i tra­gicz­nej sła­bo­ści. Już daw­no temu spo­łe­czeń­stwo za­chod­nie za­bi­ło Boga. Ale we­wnętrz­na pust­ka, jaka po­wsta­ła w ser­cach współ­cze­snych lu­dzi, co­raz bar­dziej ich za­trwa­ża. Pust­ka, za­męt, nie­uf­ność, pe­sy­mizm. Po­wierz­chow­ność. Oto i sta­ny du­cha, ja­kie do­strze­gam w spoj­rze­niach spo­ty­ka­nych lu­dzi. Ale o tym się nie mówi. Po­nie­waż wszyst­ko się ma­sku­je, za­kry­wa atrak­cyj­nym wy­glą­dem, po­zo­ra­mi, for­mą. Pięk­ny­mi, zdro­wy­mi, spraw­ny­mi cia­ła­ Jed­nak­że w głę­bi serc nie­po­kój na­ra­sta. Bez Boga wie­dza o tym, że trze­ba umrzeć, sta­ła się praw­dzi­wym tabu tej ludz­ko­ści. Bia­da o tym roz­ma­wiać! I tak cho­ro­by, cier­pie­nia się ukry­wa, usu­wa. O sta­ro­ści się za­po­mi­na. A śmierć zo­sta­je ska­so­wa­na. Do tego stop­nia, że pra­wie wszyst­kie py­ta­nia, ja­kie sta­wia­ją mi lu­dzie spo­ty­ka­ni po kon­fe­ren­cjach, na se­mi­na­riach, brzmią: jak mamy pod­cho­dzić do na­sze­go cier­pie­nia? Czy moż­na je prze­zwy­cię­żyć? Czy moż­na z nie­go wyjść? Dla­cze­go Bóg na nie ze­zwa­la? Przed kil­ko­ma mie­sią­ca­mi wró­ci­łem do Eu­ro­py i wszę­dzie wi­dzę lu­dzi, któ­rzy z za­sko­cze­niem od­kry­wa­ją, że utra­ci­li swo­ją god­ność by­cia isto­ta­mi śmier­tel­ny­mi. Utra­ci­li na­dzie­ję. Utra­ci­li swo­ją toż­sa­mość i du­cho­wość chrze­ści­jań­ską. Swo­je ko­rze­nie. Py­ta­nia do­ty­czą­ce cier­pie­nia, bólu, ja­kie moi od­da­ni i wier­ni czy­tel­ni­cy mi sta­wia­ją, są py­ta­nia­mi, na któ­re spró­bu­ję od­po­wie­dzieć w tej książ­ce za po­mo­cą mo­jej me­to­dy, to zna­czy psy­cho­du­cho­wej, w moż­li­wie jak naj­bar­dziej kre­atyw­ny spo­sób. Nie mogę spra­wić, aby zni­kły wa­sze tru­dy i cier­pie­nia. Ale mogę na­uczyć was po­ru­sza­nia się w ich ob­rę­bie. Nie mogę pro­sić Boga, by ich na was nie zsy­łał, ale mogę po­móc wam zro­zu­mieć, że do­brze wy­ko­rzy­sta­ne cier­pie­nia mogą was prze­mie­nić. Mogę po­móc wam ofia­ro­wać je Bogu. Je­że­li mnie po­słu­cha­cie, to choć bę­dzie­cie do­świad­czać bólu, wa­sze ser­ce nie bę­dzie zra­nio­ne. Po­wo­li do­pro­wa­dzę was do tego, aby­ście się nie bali1, aby­ście prze­sta­li się drę­czyć. Cier­pie­nie nie bę­dzie już czymś, przed czym trze­ba ucie­kać. Bę­dzie zaś miej­scem, któ­re trze­ba prze­być, aby na­wią­zać bliż­szy kon­takt z Bo­giem. Miej­scem, gdzie moż­na na­uczyć się no­wych, głę­bo­kich rze­czy do­ty­czą­cych nas sa­mych, któ­re w prze­ciw­nym ra­zie po­zo­sta­ły­by nie­zna­ne. W ten spo­sób prze­sta­nie­my czuć się nie­po­ko­na­ni. W ten spo­sób prze­sta­nie­my czuć się nie­na­ru­szal­ni. W ten spo­sób prze­sta­nie­my czuć się nie­śmier­tel­ni. W ten spo­sób prze­sta­nie­my czuć się wszech­moc­ni. W ten spo­sób prze­sta­nie­my czuć się za­ro­zu­mia­li. W ten spo­sób prze­sta­nie­my za­cho­wy­wać się aro­ganc­ko. W ten spo­sób prze­sta­nie­my czuć się pysz­ni. Prze­sta­nie­my żyć w swym głu­pim spo­ko­ju. Prze­sta­nie­my da­wać się nieść przez ży­cie, uni­ka­jąc ry­zy­ka. Prze­sta­nie­my wie­rzyć, że wszyst­ko mo­że­my mieć pod kon­tro­lą. W koń­cu może na­uczy­my się bar­dziej da­wać niż otrzy­my­wać. Bar­dziej być niż mieć. Zno­wu spo­kor­nie­je­my. Zro­zu­mie­my, że po­trze­bu­je­my wszyst­kich. A zwłasz­cza Boga. Za­cznie­my poj­mo­wać, że sta­no­wi­my część szer­sze­go pla­nu, zna­ne­go tyl­ko Jemu. Nie trze­ba uni­kać cier­pie­nia, ale mie­rzyć się z nim, pró­bu­jąc zro­zu­mieć, cze­go Bóg od nas żąda. Cier­pie­nia przy­cho­dzą po to, aby nam coś po­wie­dzieć. Za­wsze kry­ją w so­bie skar