Ebook Inwazja neopogaństwa epub

wieści, takie jak Harry Potter czy Zmierzch. Obydwie powieści próbują oswoić czytelników ze złem, a nawet ze Złym, który ukrywa się za swoimi obrazami. Wyrazem tego jest fakt, że Harry Potter żywi wobec Węża, będącego symbolem zła i Szatana ,,sprzeczne uczucia". ,,Podczas spotkania z boa dusicielem w ogrodzie zoologicznym Harry jest wystraszony, a jednocześnie oczarowany" . Częścią tego procesu odrzucenia moralnej interpretacji zła jest idolatryczna, profaniczna i bluźniercza afirmacja seksu obecna zarówno w pogaństwie, jak i satanizmie. Pojęcia idolatrii, bluźnierstwa czy profanacji, których użyłem powyżej, przypominam, analizując amoralną treść Włatcówmóch, znanej kreskówki dla dzieci, która zawiera także elementy niepotrzebnego, lekkomyślnego i szkodliwego dla dzieci flirtu z satanizmem. Chrześcijaństwo - interpretowane redukcyjnie i bluźnierczo we wszystkich tych ideologiach - tłumi rzekomo ludzkie siły witalne, ogranicza moc człowieka, jest zakłamane, budzi fałszywe poczucie winy czy wstydu. Takie nieprawdziwe argumenty przytaczał zarówno Nietzsche, jak też później La Vey. Duchy, bogowie, demony (w tym wampiry i wilkołaki) traktowane są dziś symbolicznie jako personifikacje sił witalnych. Jest to idolatryczne i profaniczne zaufanie siłom natury i odpowiedź na rzekome błędy i perwersje chrześcijaństwa. Pogaństwo i satanizm (zwłaszcza niektóre jego nurty) twierdzą dziś zgodnie, że człowiek jest zwierzęciem. Ale człowiek ze względu na swoją godność nie może się zatrzymać na poziomie zwierzęcia, spada niżej: na poziom infernalny. Człowiek nie może wrócić do stanu zwierzęcia ze względu na swoje duchowe powołanie, dlatego upada na poziom upadłych duchów. Także tu cele i praktyki pogańskie korespondują z satanizmem. Pogaństwo i satanizm łączą ten sam negatywny stosunek do chrześcijaństwa. Nie tyle z powodu odrzucenia kultu natury, ciała czy kosmosu, co z powodu transcendentnych wartości, które kwestionują nie tyle ludzką twórczość - jak chciał Nietzsche - co ludzkie rozbuchane, rzekomo niezależne ego. Pojawia się więc ta sama idolatria, skoncentrowana na ludzkiej samowystarczalności i egoizmie, będącym jednocześnie bezmierną samotnością i rozpaczliwą tęsknotą za Bogiem, której się nie ujawnia, a która przecież znamionuje także świat demoniczny. Tęsknotę za Bogiem u dusz potępionych ujawnia dziś przedziwna moda na wampiryzm, o którym więcej opowiem w końcowej części książki. Nawet jeśli pogaństwo i satanizm ukazują nam poznawczo - w jakiejś mierze - znaczenie immanencji, kosmosu czy nawet ludzkiego pożądania, są jednak ślepą uliczką ludzkiego serca i upadłym sposobem egzystencji, która potrzebuje niezwłocznego ratunku, by uniknąć tragicznych konsekwencji duchowej zagłady, nawet fizycznego zniszczenia. Obcowanie z demonami, które otwierają często szczere, ale błędne ścieżki duchowości, wskazuje, że nie ma czasu do stracenia. Należy reagować najszybciej jak to tylko możliwe, nawet jeśli rozumiemy motywy błądzących i absolutnie nie osądzamy ich intencji. Świadomy i nieświadomy kult demonów Satanizm szuka świadomie kultu demonów, pogaństwo nieświadomie je odnajduje. Pogaństwo to fascynacja mocą. Satanizm to fascynacja mocą plus fascynacja złem jako ciemną mocą. W takiej sytuacji podlega on ocenie demonologicznej (teologicznej), a nie tylko antropologicznej czy psychologicznej. Jak pisze wybitny teolog prawosławny Sergiusz Bułgakow, ,,z powodu tragicznej dwoistości, skazującej pogaństwo na dwuznaczność i zwyrodnienie, staje się zrozumiałe, dlaczego jest ono ofiarą demonicznego opętania: orgiazm zostaje zastąpiony przez szaleństwo, a duchy żywiołów zamieniają się w demony" . Wynika to z faktu, że po przyjściu Chrystusa wszystko się zmienił Satanizm odrzuca sacrum, pogaństwo sakralizuje popędy psychiczne i fizyczne (zemsta, przemoc, seks). Obydwa nurty duchowe posługują się językiem mocy. Poszukują mocy (mana) i gloryfikują ją. Dlatego posługują się magią i pomocą bogów, demonów, duchów (spirytyzm, demonolatria). Elementem mocy jest nadzwyczajne poznanie, dlatego posługują się dywinacją czy wróżbiarstwem, o którym powiem więcej w książce, gdyż ciągle jest ono niedoceniane jako zagrożenie duchowe. Gnoza i magia wspierają się wzajemnie, stąd obydwie ścieżki duchowe obecne są w Harrym Potterze, ale też w innych powieściach, jak Zmierzch. Stąd nieprzypadkowo zwolennicy Harryego Pottera zainteresowali się Zmierzchem autorstwa S. Meyer. Aby duchy pomagały, trzeba im zaufać, należy się otwierać na nie (amulety, talizmany), szukać więzi z nimi (pakty), składać im ofiary. A to z kolei stopniowo może doprowadzić do opętania. Stąd normalizacja stanu opętania, jakby nieodłącznego w tradycjach pogańskich od spirytyzmu i magii . Opętanie staje się prafenomene