Ebook Inter epub

ierpliwości. - Pewnie! - padła zdecydowana odpowiedź. II Pokój niezbyt duży, ale sprawiający miłe wrażenie. Wyposażenie specjalne. Ściany i sufit wyciszone, a pokrywające je specjalne tworzywo daje wrażenie trójwymiarowości. Dwie ściany zlewają się w obraz ukazujący brzeg lasu z wyraźnie kołyszącymi się na wietrze drzewami. Przez trzecią ,,płynie" wartka rzeka, której wody z łagodnym szumem znikają gdzieś w podłodze. W środku ostatniej ściany znajdują się drzwi stwarzające wrażenie wyjścia ze starej góralskiej chaty. Oświetlenie stwarza wrażenie zachodu słońca, tuż za wirtualnie przedstawionym lasem. Całe umeblowanie pokoju stanowi jedynie trochę dziwnie wyglądający, wygodny fotel. Niczego więcej tam nie ma. Drzwi otworzyły się, lekko skrzypiąc. Do pokoju wszedł mężczyzna wyglądający na około trzydzieści dwa, trzy lata. Wysoki, dobrze zbudowany. Jego sportowa sylwetka wskazuje, że nie zaniedbywał ćwiczeń fizycznych. To Nik. Podszedł do fotela i od razu rozsiadł się w nim wygodnie. - No, po pracowitym dniu należy mi się trochę odpoczynku - odezwał się na głos, pomimo że w pokoju nikogo nie było. - Zgadzam się z tą opinią - rozległ się głos z głośnika. - Ach, to było nie do ciebie - odpowiedział Nik rozbawiony. Mówiłem sam do siebie. - Miło czasami porozmawiać samemu ze sobą. Zawsze to rozmowa dwojga równorzędnych partnerów. I kogoś mądrego miło posłuchać - teraz to Inter żartował. - Wiesz to z własnego doświadczenia? - Nik podtrzymał tę dziwną wymianę zdań. - Tak! Też wiem, co to oznacza. Czy mam dokonać podłączenia? - zapytał komputer. - Tak. Jestem gotów. Nik już dawno nakazał Interowi, by zwracał się do niego po imieniu. Tak było i wygodniej, i sympatyczniej. - Proszę, zamknij oczy - usłyszał, dostrzegając, że światło już wolno przygasa. Po chwili poczuł ogarniające go przyjemne ciepło i senność. Nie zasnął jednak. Jego umysł pracował teraz jeszcze intensywniej niż normalnie. Został podłączony do Interu. III Czuła wściekłość. Na wszystko wokół. - Dalej tak nie może być! Nie powinno! Nie godzi się na to. Nie zostawi tak tego. Dlaczego ona? Dlaczego wciąż tylko ona!!! Odkąd sięga pamięcią, nigdy nie było przy niej nikogo. Nikogo bliskiego. Matki, ojca, rodzeństwa. Pamięta, że mogła jedynie wyglądać przez okna, gdy inne dzieci bawiły się na podwórku. Ona się nie bawiła. Nie była w stanie. Ciągle były tylko zabiegi, operacje. Pamięta metalowe macki wiszące nad stołem, zanim zasnęła. Zapach sterylizujących odczynników i cichy szum siłowników sterowanych poleceniami Interu. Pamięta ból i ł I wielkie pragnienie, by to się wreszcie skończyło. Czasami ktoś ją odwiedzał, ale potem było jeszcze gorzej. Zamykała się w sobie. Nie miała bliskich. Nie miała nikogo! Kiedyś się jednak udało. Gdy po raz pierwszy sama przeszła po pokoju, z radości aż się rozpłakała. To był dobry płacz. Nie bolał. Potem było nawet jeszcze lepiej. Z czasem nabierała sił i była coraz bardziej samodzielna. Było aż do czasu tej nieszczęsnej awarii. Nie powinna się była zdarzyć! Nie zdarzyło się to wcześniej nikomu. Ale jej się przytrafiło. Tylko jej! Nie z jej winy. Po prostu tak się stało. Tak zechciał los. Coś poszło nie tak. Coś źle zaprojektowano czy coś się zepsuło. Wtedy Inter też dopiero się uczył. Teraz nie było to już ważne. Od tamtej pory traciła przytomność, gdy tylko podłączała się do Interu, a bez Musiała uczyć się tradycyjnie. Gdy dla innych dzieci nauka była zabawą, ona się nie bawiła. Musiała bardzo się starać, by za nimi nadążyć. Chociaż nie było to możliwe. Gdy inne dzieci, wypoczęte i zrelaksowane po sesjach z Interem, miały czas wyłącznie dla siebie, ona musiała tkwić godzinami przed ekranem komputera, którego program był chyba z muzeum. Jacyś dawni ,,wirtualni" nauczyciele starali się jej przekazać to, czego musiała się nauczyć. To, co innym Inter przekazywał w czasie kilku minut, jej zajmowało parę godzin. I do tego końcowy efekt najczęściej wypadał na jej niekorzyść. To nie było sprawiedliwe! Nie rozumiała tego, nie chciała rozumieć. Przecież nie zrobiła nic złego! Dlaczego jej los tak bardzo różnił się od innych? W końcu ustalono jednak, co się kiedyś nie udało. Chirurgiczne świetlne ostrze zrobiło teraz, co trzeba. Mimo to po raz kolejny, gdy inni mieli wolny czas, ona, by nadrobić zaległości, musiała uczyć się dwa razy tyle. Skończyła wtedy zaledwie piętnaście lat! Wydawało się, że jej życie stanie się wreszcie takie jak innych. Nadrobi to, co straciła, i będzie dobrze. Nie będzie gorsza od innych! Wtedy, ten rok, był najlepszy w jej życiu. Wtedy też po raz pierwszy pokochała. Miała prawo do miłości i była gotowa z niego skorzystać. Na wspomnienie tego dawnego uczucia je