Ebook Instytut piękności mobi,epub

nie wi­dzia­łam uśmie­chy cza­ją­ce się pod ide­al­nie upo­ma­do­wa­ny­mi wą­sa­mi. Czę­sto wpa­da­ły do nas tak­że ko­bie­ty, za­rów­no te no­wo­cze­sne, pa­lą­ce pa­pie­ro­sy i no­szą­ce się nie­mal po mę­sku, jak i tra­dy­cyj­ne ele­gant­ki, sta­re i mło­de. Nie je­stem tyl­ko pew­na, czy w świe­tle dnia, sie­dząc przy ka­wie w Eu­ro­pej­skim, przy­zna­wa­ły się ko­le­żan­kom, gdzie spę­dzi­ły po­przed­ni wie­czór. Wi­dzi pan, nie­któ­rzy mó­wią o ka­ba­re­tach z po­gar­dą, co bar­dziej pru­de­ryj­ni z pew­ną dozą zgor­sze­nia. Nie­jed­no­krot­nie sły­sza­łam w dro­gich re­stau­ra­cjach dys­ku­sje na te­mat prze­wa­gi tra­dy­cyj­nych te­atrów nad tymi o - jak mó­wio­no - lek­kim, by nie rzec nie­po­waż­nym re­per­tu­arze. O tym, że te­atr od wie­ków słu­żył ce­lom wznio­ślej­szym, że po­śmiać moż­na się w ki­nie, a ko­la­cję zjeść przy wtó­rze de­li­kat­nej mu­zy­ki skrzyp­co­wej, a nie wśród wy­bu­chów ru­basz­nych śmie­chów czy przy skocz­nej mu­zy­ce, któ­ra po­dob­no szko­dzi na tra­wie­nie. Pro­szę się tak nie uśmie­chać, zwy­kle uży­wa­no właś­nie ta­kich ar­gu­men­tów! Może pan wie­rzyć albo nie, ale zgub­ne skut­ki śmie­chu na pro­ce­sy tra­wien­ne były sta­łym ele­men­tem każ­dej z tych dys­ku­sji. Gdy po­wie­dzia­łam o tym pań­skiej mat­ce, była wy­raź­nie za­fa­scy­no­wa­na. Te­ma­to­wi związ­ków po­mię­dzy od­dy­cha­niem a tra­wie­niem po­świę­ci­ła wy­jąt­ko­wo dłu­gi wy­wód. Znów się pan śmie­je! Co ja ta­kie­go po­wie­dzia­łam?! A! To by się zga­dza­ło. Mnie też opo­wia­da­ła o tych ćwi­cze­niach. Że za­raz po wsta­niu i przed snem, że wdech przez nos i wy­dech przez usta, ręce na bio­drach i skło­ny na wde­chu, dół, góra, a po­tem na boki. Wi­dzi pan, jaka ze mnie pil­na uczen­ni­ca? Obie­ca­łam jej, że będę się gim­na­sty­ko­wać, ale praw­dę mó­wiąc, nie bar­dzo mi się to uda­je. Nie przy­wy­kłam do wcze­sne­go wsta­wa­nia. Do noc­ne­go ży­cia ow­szem. Nie było wie­czo­ru, że­by­śmy po za­koń­czo­nych wy­stę­pach nie szły na ko­la­cję czy dan­sing z co waż­niej­szy­mi go­ść­mi. Taki był zwy­czaj, i już. Na­wet te­raz mam spe­cjal­ną prze­pust­kę, dzię­ki któ­rej mogę cho­dzić po mie­ście, igno­ru­jąc go­dzi­nę po­li­cyj­ną. Ko­cha­łam noc i na­dal ją ko­cham. Ale to, że te­raz za­miast na wy­staw­ne przy­ję­cia no­ca­mi cha­ za­ła­twiać róż­ne spra­wy, nie zmie­nia fak­tu, że rano trud­no mi się wsta­je. Gdy dzwo­ni bu­dzik, le­d­wo uda­je mi się otwo­rzyć oczy, a zmo­bi­li­zo­wa­nie się do wyj­ścia z łóż­ka wy­ma­ga nad­ludz­kiej siły woli, to­też ostat­nią rze­czą, o któ­rej my­ślę o po­ran­ku, jest gim­na­sty­ko­wa­nie trze­wi. Oczy­wi­ście pro­szę nic nie mó­wić mat­ce. Bar­dzo pana pro­szę! To taka do­bra ko­bie­ta. Za nic nie chcia­ła­bym spra­wić jej za­wo­du! Cza­sem mam wra­że­nie, że sama jej obec­ność po­wo­du­je, że pra­gnę stać się lep­szym czło­wie­kiem. Gdy­bym tyl­ko mo­gł Za­raz, za­raz, o czym to ja opo­wia­da­ł A, o tych wszyst­kich ob­łud­ni­kach pu­blicz­nie sar­ka­ją­cych na wo­de­wi­le! Nie, skąd! Ni­g­dy nie było mi przy­kro. Ow­szem, wi­dzia­łam, że nie­któ­re dziew­czę­ta czer­wie­ni­ły się, sły­sząc po­dob­ne uwa­gi, przy­gry­za­ły war­gi, spusz­cza­ły wzrok, gme­ra­ły wi­del­cem w sa­łat­kach, z tru­dem po­wstrzy­mu­jąc łzy. Zu­peł­nie jak­by czu­ły się win­ne, jak­by są­dzi­ły, że ro­bią coś złe­go. Ja prze­ciw­nie, za­wsze by­łam dum­na z tego, kim się sta­łam dzię­ki dy­rek­to­ro­wi Blau­ste­ino­wi, na kogo wy­ro­słam wśród dzie­lo­nych ku­li­sa­mi ko­ry­ta­rzy za sce­ną Pa­wie­go piór­ka. Bar­dzo dum­na. To dzię­ki tym ,,nie­przy­zwo­itym pod­sko­kom w ku­sej su­kien­ce" i ,,nie­mo­ral­nym przy­śpiew­kom" mo­głam jeść do­sko­na­łą ko­la­cję w tak wy­twor­nym miej­scu. Wszyst­ko, co mia­łam, kim by­łam, za­wdzię­cza­łam sce­nie. Tyl­ko ona się dla mnie li­czy­ła. Sce­na i pu­blicz­ność oraz żywy prze­pływ emo­cji po­mię­dzy tymi dwie­ma prze­strze­nia­mi. Tego pra­gnę­łam i z tego czer­pa­łam siły, pew­ność tego, kim je­stem, i świa­do­mość celu, miej­sca, do któ­re­go zdą­żam. Sce­na była dla mnie wszyst­kim. Gdy pierw­sze­go dnia zna­la­złam się w tym ma­gicz­nym wnę­trzu wy­peł­nio­nym skrzą­cym się świa­tłem rzu­ca­nym przez krysz­ta­ło­we ży­ran­do­le, by­łam na wpół przy­tom­na,