Ebook Infekcja. Exodus mobi,epub

u i sy­tu­acji, w ja­kiej się zna­lazł, bar­dzo ucie­szy­ło chło­pa­ka. Cie­pło i za­pach jej cia­ła do­da­wa­ły otu­chy, po­zwa­la­ły wy­krze­sać odro­bi­nę na­dziei. W tym sa­mym cza­sie Kaja chwy­ci­ła mały, lek­ki ka­ra­bi­nek MP5 i po­je­dyn­czy­mi, pre­cy­zyj­ny­mi strza­ła­mi kła­dła prze­ciw­ni­ków znaj­du­ją­cych się naj­bli­żej. Tre­ning strze­lec­ki, któ­ry nie­raz fun­do­wał jej oj­ciec, wresz­cie się na coś przy­dał. Po raz ko­lej­ny zresz­tą w cią­gu ostat­nich paru dni. Z gło­wy dziew­czy­ny da­lej są­czy­ła się krew, lecz blask w jej oczach mó­wił, że nie­spe­cjal­nie ją to ob­cho­dzi­ło. Ru­szy­li. Kuba pro­wa­dził gru­pę w stro­nę bu­dyn­ku ad­mi­ni­stra­cyj­ne­go znaj­du­ją­ce­go się przy wej­ściu na Cmen­tarz Pół­noc­ny. Za­uwa­żył, że po dru­giej stro­nie uli­cy, mniej wię­cej czter­dzie­ści me­trów od nich, znaj­do­wa­ły się bu­dyn­ki miesz­kal­ne, któ­re szyb­ko ob­rał jako cel wy­pra­wy. Jed­nak żeby się do nich do­stać, mu­sie­li­by prze­śli­zgnąć się mię­dzy gra­dem po­ci­sków, wy­strze­li­wa­nych w stro­nę na­cie­ra­ją­cych zom­bie. To z oczy­wi­stych wzglę­dów nie było zbyt ku­szą­cą opcją, ale obec­nie nie mie­li zbyt wiel­kie­go wy­bo­ru. Po­chy­li­li gło­wy, i mo­dląc się każ­dy do wła­sne­go boga, ru­szy­li. Nie prze­bie­gli na­wet dwu­dzie­stu me­trów, gdy po­li­cjant z ro­sną­cą zgro­zą za­uwa­żył, że zom­bie wy­cho­dzą spo­mię­dzy li­nii drzew. Po­czuł strach prze­szy­wa­ją­cy jego cia­ło, ale mimo to roz­glą­dał się da­lej - wie­dział, że musi mak­sy­mal­nie ro­ze­znać się w sy­tu­acji, żeby pod­jąć je­dy­ną słusz­ną de­cy­zję. Tu nie było miej­sca na po­mył­ki. Za­sa­dy były dość try­wial­ne: je­że­li wy­bio­rą złą dro­gę, po pro­stu zgi­ną roz­szar­pa­ni na strzę­py. Tej bi­twy nie moż­na było prze­wi­nąć ni­czym kiep­skie­go fil­mu, nie dało się po­now­nie roz­po­cząć gry z miej­sca po­przed­nie­go za­pi­su. Kuba doj­rzał ko­lej­nych zom­bie, tym ra­zem idą­cych od stro­ny cmen­ta­rza. Krąg, w któ­rym się zna­leź­li, za­czy­nał się po­wo­li za­cie­śniać. Męż­czy­zna po­czuł, jak przy­gnia­ta go nie­uchron­ność zbli­ża­ją­cej się z każ­dej stro­ny śmier­ci. Ży­cie wca­le nie prze­la­ty­wa­ło mu przed ocza­mi, wręcz prze­ciw­nie - nie mógł my­śleć ani o tym, co było, ani o tym, co bę­dzie. Nie za­sta­na­wiał się, czy to zmar­li po­wsta­li z gro­bów, czy ata­ku­ją oso­by, któ­re po pro­stu ule­gły za­ra­zie. Za­miast tego zde­cy­do­wa­nie przy­spie­szył, nie­mal­że czu­jąc na ple­cach chłod­ny od­dech ko­stu­chy. Pod­biegł do Na­ta­lii i po­mógł szyb­ciej pro­wa­dzić Tom­ka. Pró­bu­jąc znik­nąć prze­ciw­ni­kom z oczu, bie­gli po­chy­le­ni po­wol­nym truch­tem, a ran­ny chło­pak przy każ­dym pod­sko­ku tyl­ko sy­czał z bólu. Kaja ubez­pie­cza­ła ich, aż w koń­cu bez­piecz­nie do­tar­li pod drzwi bu­dyn­ku. Na ich szczę­ście oka­za­ły się otwar­te. Wpa­dli do środ­ka ze złud­ną na­dzie­ją, że za nimi zo­sta­ną wszyst­kie pro­ble­my. Na­ta­lia po­pchnę­ła Tom­ka na ścia­nę w taki spo­sób, że ten le­d­wo zdą­żył wy­cią­gnąć przed sie­bie ręce, aby tym spo­so­bem unik­nąć zde­rze­nia. Chło­pak syk­nął z bólu, na co dziew­czy­na od­po­wie­dzia­ła szyb­kim: ,,Sor­ry, sor­ry, sor­ry". Na­stęp­nie od­wró­ci­ła się na pię­cie i rzu­ci­ła w stro­nę drzwi, aby na­przeć na nie swo­im smu­kłym cia­łem. W tym sa­mym cza­sie Kuba upu­ścił tor­bę na pod­ło­gę i ra­zem z Kają przy­tar­gał cięż­kie biur­ko, bu­du­jąc pro­wi­zo­rycz­ną ba­ry­ka­dę. Zgra­li się ide­al­nie, każ­dy wie­dział, co ma ro­bić. Na­stęp­nie za­czę­li cha­otycz­nie kłaść na biur­ku sto­ją­cą obok sza­fę, ale za­nim skoń­czy­li, pierw­szy zom­bie do­padł do ba­ry­ka­dy. Po chwi­li do­biegł ko­lej­ny, wście­kle war­cząc i wa­ląc w drew­nia­ną ba­rie­rę. Za­mknię­ci w środ­ku spoj­rze­li w stro­nę sze­ro­kie­go okna, na szczę­ście je­dy­ne­go w bu­dyn­ku. Wie­dzie­li, co na­le­ży uczy­nić - bły­ska­wicz­nie za­sta­wi­li je na­stęp­ną sza­fą, od­ci­na­jąc jed­no­cze­śnie do­pływ świa­tła, któ­re wpa­da­ło te­raz do po­miesz­cze­nia tyl­ko przez wą­skie szpa­ry. Do­pie­ro po chwi­li uświa­do­mi­li so­bie, gdzie się znaj­du­ją. Ude­rzył ich sil­ny za­pach stę­chli­zny. Po­miesz­cze­nie było bar­dzo su­ro­wo wy­po­sa­żo­ne, a