Ebook Idealny dom dla kobiet mobi,epub

­wy pul­pit, na któ­rym zwy­kle w ta­kich miej­scach znaj­do­wa­ły się przy­ci­ski. Win­da za­mknę­ła się, a po­tem ru­szy­ła, szyb­ko, choć de­li­kat­nie za­głę­bia­jąc się w nie­zna­ne pod­zie­mia. Spoj­rza­ła w lu­stro i ma­chi­nal­nie po­pra­wi­ła so­bie wło­sy. - No, to za­czy­na­my - po­my­śla­ła. *** W nie­zbyt ob­szer­nym po­miesz­cze­niu, w któ­rym sie­dział oko­ło czter­dzie­sto­let­ni męż­czy­zna je­dy­nym przy­cią­ga­ją­cym uwa­gę przed­mio­tem była wiel­ka, ope­ra­cyj­na mapa Ka­li­for­nii. - De­tek­ty­wie! - usły­szał. - Słu­cham!? - Jack od­wró­cił się, z lek­kim skrzy­wie­niem re­agu­jąc na za­czep­kę. Nie lu­bił, gdy za­trzy­mu­je się go aku­rat w mo­men­cie, kie­dy zde­cy­do­wał się już wyjść, za­koń­czyć ko­lej­ny, prze­ry­wa­ny zgło­sze­nia­mi o za­gi­nię­ciach, ko­lej­ny­mi ofia­ra­mi wy­pad­ków, czy gwał­tów dzień. - Do­sta­li­śmy zgło­sze­nie z Eu­ro­py w spra­wie mas­su­dów. - Zno­wu ko­goś zna­leź­li? - Nie, tym ra­zem nasi ko­le­dzy z Pa­ry­ża zgło­si­li, że nasi, a ra­czej Pań­scy - wska­za­ła na nie­go pal­cem, jak­by w ge­ście oskar­że­nia - sta­rzy zna­jo­mi za­pro­si­li do sie­ dzien­ni­kar­kę. - Dzien­ni­kar­kę? Chcą so­bie zro­bić re­kla­mę? Gdzie? - za­gad­nął, nie spo­dzie­wa­jąc się, że wła­śnie w tym mo­men­cie za­czy­na się w jego ży­ciu zu­peł­nie nowy etap. - W Pa­ry­żu. Pana ulu­bio­nym mie­ście na świe­cie - rzu­ci­ła, na­śla­du­jąc spo­sób jego mó­wie­nia, uśmie­cha­jąc się przy tym sar­ka­stycz­nie i uka­zu­jąc fan­ta­stycz­nie bia­łe zęby w opra­wie ciem­nych, wpa­da­ją­cych w kar­min warg. - Cool! - Po­dob­no nie wie­dzą, że to dzien­ni­kar­ka. My­ślą, że to po pro­stu mło­da, bo­ga­ta ko­bie­ta. Jesz­cze jed­na klient­ka z ich gru­py do­ce­lo­wej, któ­rą moż­na ła­two zma­ni­pu­lo­wać. Cho­ler­ni dzien­ni­ka­rze - po­my­ślał. - Jak na lep. - A co mnie do tego? Tę spra­wę już daw­no prze­ję­li fe­de­ral­ni. - Tak, ale Ja­mes twier­dzi, że to może być na­sza duża szan­sa. Kie­dy wyj­dzie, po­win­ni­śmy z nią po­roz­ma­wiać w spra­wie RPS. Wie Pan, ja­kie oni mają me­to­dy. Uwieść, oswo­ić, po­ka­zać ma­cie­rzy­sty Dom, a po­tem wy­ko­rzy­stać. Je­śli wyj­dzie - wró­ci i po­je­dzie na Ka­ra­iby, do ich cen­tra­li - do Domu. A to by już nas bar­dzo in­te­re­so­wa­ło. Więc może war­to spró­bo­wać. - Co? Mam ją po­niań­czyć? Rzu­cić wszyst­ko i co? A może śle­dzić ją z sa­te­li­ty? - Nie wiem, ale dzwo­ni­li z Wy­dzia­łu, że­byś tam wpadł. Dzi­siaj! - do­da­ła z na­ci­skiem. - Ja­sne, bo aku­rat ja­kaś... - za­wa­hał się, szu­ka­jąc wła­ści­we­go okre­śle­nia - ...ko­bie­ta szu­ka so­bie ma­te­ria­łu i chce za­ro­bić for­tu­nę za pierw­szy ma­te­riał o fir­mie, któ­ra ist­nie­je tyl­ko w miej­skiej le­gen­dzie Pa­ry­ża i na ja­kiejś cho­ler­nej, za­gu­bio­nej na Ka­ra­ibach wy­spie. Świet­nie! - Zmy­kaj! Nie py­skuj! - usły­szał w od­po­wie­dzi nie zno­szą­cy sprze­ci­wu głos pani ka­pi­tan. Mach­nął ręką i ru­szył, trza­ska­jąc drzwia­mi i zo­sta­wia­jąc za prze­zro­czy­stą szy­bą uśmie­cha­ją­cą się szel­mow­sko prze­ło­żo­ną. - Ja­sne, może tym ra­zem się uda - mruk­nął wście­kły. - A ja mam odło­żyć wszyst­ko na bok - mecz, spo­tka­nie z Har­rym - bo gdzieś tam na dru­giej pół­ku­li ja­kiejś ba­bie za­chcia­ło się sen­sa­cji - spoj­rzał na ze­ga­rek. Za­czął li­czyć. - Dwie go­dzi­ny do San­ta Mo­ni­ca, co naj­mniej go­dzi­nę na miej­scu (duet Ja­mes i Ro­bert nig­dy nie za­wo­dzą, z każ­dym z osob­na daje so­bie radę w dzie­sięć mi­nut, ale ra­zem za­wsze tak go za­ga­da­ją, że przy naj­błah­szej na­wet spra­wie, czy no­wej in­for­ma­cji w spra­wie, któ­rą pro­wa­dzą tra­ci się co naj­mniej go­dzi­nę, za­nim po­wie­dzą co­kol­wiek fak­tycz­nie sen­sow­ne­go), po­tem go­dzi­na do domu, po dro­dze szyb­ka ko­la­cja, piwo (już po me­czu - po­my­ślał). Wy­lą­du­ję w domu gru­bo po pół­no­cy - mruk­nął do sie­bie, czu­jąc na­ra­sta­ją­cą złość. Wsiadł za kie­row­ni­cę wy­słu­żo­ne­go Pon­tia­ca i po chwi­li z pi­skiem opon ru­szył, opusz­cza­jąc pod­ziem­ny ga­raż wy­dzia­łu spe­cjal­ne­go po­li­cji LA, włą­cza­jąc się w wart­ki wciąż nurt po­po­łu­dnio­wych, su­ną­cych w pro­mie­niach go­rą­ce­go jesz­cze, ka­li­for­nij­skie­go słoń­ca aut. Po­mo­gę so­bie - po­my­ślał, i w