I nie opuszczę cię aż do śmierci

na miejsce, lecz podobny jest do statku, który jeśli nawet wypływa w rejs, szuka dla siebie bezpiecznego zakotwiczenia i pragnie szczęśliwego powrotu do macierzystego portu. Podobnie dzieje się z nasionami drzew, które pędzone wiatrem, gdzieś wreszcie upadną, spoczną, zakiełkują i zapuszczą korzenie, aby na stałe zjednoczyć się z życiodajną matką ziemią. Takiego zakotwiczenia, albo ukorzenienia potrzebuje każdy człowiek, doświadczając zadomowienia się na ziemi, przez miejsce swojego urodzenia, wychowania i życia. Dla mnie wszystkie te treści, które niosą z sobą słowa: urodzenie, wychowanie i życie - są związane z wioską Zielenice, położoną na uboczu od Słomnik, za Prandocinem, w linii prostej około 30 km na północ od Krakowa. Zielenice to bardzo stara wioska, o której istnieje historyczna wzmianka już z roku 1346, mówiąca, iż w owym czasie był tutaj drewniany kościół, a przy nim istniała parafia. W XVI wieku w czasie nasilenia protestantyzmu w Polsce, kościół przez 30 lat znajdował się w rękach luteranów i dopiero w roku 1587 został ponownie zwrócony katolikom. Z końcem XVI wieku Zielenice stanowiły własność Marcina Dobryszowskiego i jego żony Jadwigi z Taranowskich. Około roku 1613 w kościele w Zielenicach zjawił się obraz Matki Boskiej z Dzieciątkiem, który przywiózł z Krakowa i podarował siostrze Jadwidze Dobryszowskiej ks. Mikołaj Taranowski. Obraz został umieszczony w głównym ołtarzu kościoła i w krótkim czasie zyskał sobie rozgłos w okolicy, jako łaskami słynący, ściągając do Zielenic licznych pielgrzymów. Małżonkowie Dobryszowscy przed śmiercią zapisali majątek w Zielenicach nowicjatowi oo. jezuitów w Krakowie, który mieścił się przy kościele Świętych Apostołów - Macieja i Mateusza. W ten sposób Zielenice wraz z kościołem i obrazem Matki Bożej znalazły się pod wpływem Towarzystwa Jezusowego, aż do kasaty zakonu w roku 1773. Jezuici przez z górą 160 lat zarządzania Zielenicami, przekształcają to miejsce w sanktuarium maryjne, przez szerzenie kultu obrazu Matki Bożej, organizowanie nabożeństw maryjnych, podejmowanie pielgrzymów nawet z odległych części Rzeczypospolitej. Napływają też wota i darowizny na rzecz świątyni, jako wyrazy wdzięczności za otrzymane łaski. 13 maja 1654 roku biskup krakowski Piotr Gembicki - po wcześniejszym dokładnym zbadaniu sprawy - wydał dekret, w którym obraz Matki Bożej z Zielenic uznaje za cudowny. Po tej dacie kult jeszcze bardziej wzrasta. Świadczą o tym wota w różnej postaci, wykonane w złocie i srebrze, zdobne w szlachetne kamienie, drogocenne sukienki zdobiące postać Najświętszej Maryi Panny i Dzieciątka Jezus. W całej historii kultu Matki Bożej Zielenickiej bodaj najważniejszą datą jest 27 lipca 1681 roku. W dniu tym bowiem przybył do Zielenic, aby prosić dla siebie o uzdrowienie - ciężko chory Franciszek Szembek, wraz z rodziną. Był on wówczas starostą bieckim, a wkrótce potem - już po uzdrowieniu - został kasztelanem sanockim i kamienieckim. Właśnie on doznając łaski uzdrowienia, czyni najwspanialsze wotum dla Matki Bożej - z własnych funduszów buduje kościół murowany, w latach 1681-1691, który dominuje nad Zielenicami i okolicą do dnia dzisiejszego. 1 września 1691 r. biskup krakowski Jan Małachowski dokonał konsekracji nowego kościoła. Wdzięczny Matce Bożej za uzdrowienie ojca - Krzysztof Szembek, biskup warmiński, w połowie XVIII wieku przeznacza hojne dary w postaci szat i naczyń liturgicznych dla kościoła w Zielenicach. W XVIII wieku nastały ciężkie czasy dla Rzeczypospolitej i Zielenic. W roku 1731 przez okolicę przeszła zaraza morowego powietrza, dziesiątkując ludność. W roku 1773 następuje kasata zakonu jezuitów, co przyniosło duże straty dla samych Zielenic. 4 kwietnia 1794 roku Zielenice oddalone zaledwie kilka kilometrów od Racławic, przeżywają bitwę, którą stoczył Tadeusz Kościuszko z wojskami carskimi. Po odniesionym zwycięstwie naczelnik powstania wraz z wojskiem, tutejszą drogą udał się do Słomnik na nocleg. Po upadku powstania, w następnym roku 1795 następuje trzeci rozbiór Polski i czas niewoli. Następuje rozgraniczenie terenów Rzeczypospolitej i Zielenice do roku 1802 (przez 14 lat) są pod rządami austriackimi. Po upadku Napoleona i Księstwa Warszawskiego, w roku 1815 na Kongresie Wiedeńskim, zostały włączone do Królestwa Polskiego, czyli zaboru rosyjskiego. Wolne Miasto Kraków zostało oddzielone od tzw. Kongresówki wytyczoną granicą, która utrudniała kontakty z miastem, stając się poważną przeszkodą dla dopływu pielgrzymów z południa ojczyzny. W roku 1883 z ziem dawnej wielkiej diecezji krakowskiej, położonych w zaborze rosyjskim, zostaje utworzona diecezja w Kielcach. Właściwie następuje jej wskrzeszenie, bo Kielce były już wcześniej biskupstwem, w latach 1805--1818, w czasach napoleońskic