Ebook Henryka Henriette mobi,epub

ł armatni podczas wojny 1870 roku odbił się jednakże echem w duszy tego brutalnego hulaki i przypomniał mu, że był niegdyś żołnierzem. Jako dowódca ruchawki, bił się dzielnie, zyskał ranę i krzyż, a na wyborach był wysłany do Izby ze swego departamentu. Ale jako istota bezmyślna, trzymał się zawsze większości. Z reakcjonisty stał się oportunistą, przerzucał się kolejno z lewicy do prawicy, przemawiał tylko wtedy, kiedy żądał zamknięcia posiedzenia, mimo tego, zawsze był na nowo wybierany. Zmuszony zajęciami do ciągłego przebywania w Paryżu, puścił cugle swemu temperamentowi i oddał się ostatecznej rozpuście. Wtedy to pani Bernard została zupełnie zaniedbaną i widywała rzadko i tylko przy obiedzie tego męża, którego nie kochała nigdy, a teraz nim gardziła. Zbyt uczciwa, by się mścić, zbyt dumna, by się żalić, unikała towarzystwa i prawie wiecznie sama w obszernym swym mieszkaniu przy ulicy Malaquais, poświęciła się wyłącznie wychowaniu syna, który, jako przychodni, uczęszczał na kursy do liceum Ludwika Wielkiego i odznaczał się niezwykłą i przedwcześnie rozwiniętą inteligencją. Należała do rzędu tych matek, które uczą się greckiego i łaciny, żeby poprawiać ćwiczenia swych dzieci i przesłuchać ich lekcji. Mówiono o niej z uwielbieniem; bo te kilka kobiet, z którymi była połączona ściślejszymi stosunkami przyjaźni, nie mogły być zazdrosne o ukrywającą się piękność, piękność nietkniętą jednak biegiem czasu, której trzydziestka nadała pełną życia bladość wytwornego marmuru i na której ani wiek, ani smutek, nie zostawiły najmniejszego śladu. Jej niedolę, znoszoną z taką odwagą i godnością, podawano wszędzie jako przykład, a oszczerstwo i złośliwość paryska nawet półuśmiechem nie podkreślała nazwiska pułkownika de Voris, współtowarzysza jej męża, którego uczucia dla pani Bernard des Vignes, nacechowane najwyższą czcią, ośmielały się objawiać rzadkimi bardzo odwiedzinami. Nareszcie skończyły się długie męczarnie biednej kobiety. Bernard, gruby Bernard, jak go nazywali jego klubowi przyjaciele, został zabity silniejszą niż zwykle niestrawnością, spowodowaną przejedzeniem się truflami, i na progu świątyni, przy wspaniałej trumnie, na którą czekał karawan, utworzył się tłum dla wysłuchania mowy pogrzebowej. Ale, kiedy na kazalnicy wygłaszano kłamstwa, ,,dobry Francuz, niezwyciężony żołnierz, światły patriota," wszyscy ci światowcy, znudzeni nieboszczykiem, którym się już za wiele zajmowano, myśleli co najwyżej -- jeśli w ogóle o czymkolwiek myśleli -- o pięknej i bogatej wdowie, wolnej nareszcie; a kiedy obrzęd się skończył i zgromadzeni zaczęli się rozchodzić, setki razy przy pożegnaniu dało się słyszeć to zdanie: -- Piękna pani Bernard, od dziś za rok niespełna, wyjdzie za mąż.... Czy chcesz się założyć? II. W kilka tygodni po pogrzebie, pani Bernard des Vignes Henriette I. Quand le curé eut donné labsoute et quand les amis et connaissances du défunt, sortis les premiers de léglise apr?s avoir jeté leau bénite, se furent formés en petits groupes sur la place Saint-Thomas dAquin, des conversations sengag?rent entre ces hommes du monde, heureux de respirer lair vif, au clair soleil de mars, apr?s lennui dune messe interminable, dans latmosph?re suffocante de lencens et du calorif?re. -- Ce pauvre Cest dur, tout de m? Boucler sa malle ? quarante-deux ans! -- Sans doute. Mais il ne sest pas assez ménagé, convenez-en. En voil? un qui aura fait la f?te, hein!... -- Et dit souvent: <>, ? lécarté. -- Et usé le tapis de lescalier de Bignon. -- Il y a eu de lalbuminerie dans son affaire, nest-ce pas? -- Une vie br?lée, quoi!... Le jeu, les femmes, la bonne ch? Léquipage du Est-ce quil nétait pas un peu ruiné? -- Pas du tout. Il venait encore de réaliser une vieille tante de cinq ? six cent mille francs. Il doit, au contraire, laisser ? sa veuve et ? son fils une tr?s jolie fortune. -- Alors, la belle madame Bernard se remariera. -- Qui sait? Peut-?tre pas, ? cause du petit. Il paraît quelle adore son fils. En somme, on regrettait peu ce mort de premi?re classe, porté en terre avec tout le luxe dont sont capables les Pompes fun?bres: messe chantée, fleurs de Nice, torch?res ? flamme verte autour du catafalque. Et le plus beau maître des cérémonies! Oh! un gaillard superbe, avec lair de morgue et les favoris blancs dun vieux pair dAngleterre, un homme précieux que ladministration ne sortait que dans les grands jours et qui avait joué autrefois les p?res-nobles en province, sil vous plaît! Mais, malgré tout cet apparat, le défunt, M. Bernard des Vignes, député et membre du conseil général de la Mayenne, ancien officier de cavalerie, chevalier de la Légion dhonneur, etc., était traité selon ses mérites dans les entretiens échangés ? voix basse, derri?re l