Relikt - Audiobook mp3

czymy zwiadowców, reszta Luu­saat może uznać, że system jest silnie broniony i nie warto go atakować. - Luu­saat są głodni. Nie odpuszczą. - Według danych, jakie posiadamy, na planecie są dwa miliardy istnień - rzekł twardo admirał, wskazując biało-zielony glob. - Nie możemy ich tak zostawić. Peters westch­nął ciężko. Właśnie takiej odpowiedzi spodziewał się po swoim przyjacielu. - Kurs przechwytujący! - rozkazał admirał. * * * Gdy na pokładzie ,,Hajm­dala" rozległ się alarm, Ezra Lea­hy właśnie skończył trening na siłowni, na której codziennie spędzał przynajmniej godzinę. Zdążył wziąć prysznic i stojąc nago przed lustrem, spoglądał na swoje odbicie. W niczym już nie przypominał tego chudego chłopaka, który trzynaście miesięcy temu wstępował do terrańskich sił zbrojnych. Wówczas głowę miał wypełnioną mrzonkami o kosmicznych bitwach, brawurowych abordażach na okręty wroga i desantach na egzotycznych planetach. Marzył o bohaterskich czynach i wierzył w zjednoczenie rasy ludzkiej. Był nieopierzony, naiwny i beznadziejnie zakochany w Abigail Torres. Teraz w lustrze widział postawnego, umięśnionego mężczyznę o szczeciniastym zaroście i zimnych niebieskich oczach. Ezra Lea­hy przez ten krótki czas zdążył nabrać doświadczenia, zdobyć szacunek żołnierzy i oficerów, objąć dowodzenie nad plutonem, a miesiąc temu awansować na sierżanta. Uśmiech­nął się pod nosem. Nigdy nie przypuszczał, że kiedykolwiek będzie miał ten sam stopień co Seth Camp­bell, który był jego pierwszym dowódcą. Ale nie tylko to mu się udało. Ezra uśmiech­nął się na wspomnienie Abigail. Zdobył kobietę, w której zakochał się od pierwszego wejrzenia - piękność o miodowych oczach, burzy czarnych włosów i posągowych ustach. Na początku wydawało się, że jest dla niego równie niedostępna co odleg­ła galaktyka. Traktowała go jak przyjaciela, on natomiast czuł do niej coś więcej. Stracił nadzieję, gdy Abigail związała się z dowódcą eskadry myśliwców. Lea­hy nie mógł konkurować z przystojnym, charyzmatycznym pilotem. Jednak Uriah Nelson poległ podczas bitwy w systemie Epsilon Eridani. Po tym wydarzeniu Torres przez kilka miesięcy nie była sobą. Na początku nie mog­ła uwierzyć w śmierć ukochanego, chwytała się każdej nadziei, ale przyszedł czas, gdy wreszcie musiała zaakceptować oczywiste i pozwolić sobie na żałobę. W tamtym okresie Ezra odsu­nął się od niej. Nie wiedział, jak ma się zachować. Miotał się, gdyż nie umiał jej pomóc. Ich relacje popsuły się i obawiał się, że na zawsze ją utracił. Związał się z kimś innym. Potrzebował bliskości, kogoś u boku. Ale Sandra to nie była Abigail. Gdy dowiedział się, że sta­nęła po stronie buntowników i uciekła z ,,Hajm­dala", poczuł tylko ukłucie żalu. Żadnej rozpaczy. Teraz Sandra należała już do przeszłości. Jedynie od czasu do czasu Lea­hy zastanawiał się, co się z nią dzieje. Czy nadal przebywała w Dominium Hatysa, ciesząc się azylem Togarian? Czy może wyruszyła na poszukiwanie matki? Tajemniczej kobiety, określanej mianem mistrzyni, która tak dalece poddała się technologicznym modyfikacjom, że straciła człowieczeństwo i teraz służyła Velmenom. Jeśli Sandra zdecydowała się ją odszukać, groziło jej poważne niebezpieczeństwo. Lea­hy jednak nic nie mógł na to poradzić. Dzieliły ich tysiące lat świetlnych. I nie tylko sama odległość. Z każdym kolejnym miesiącem coraz rzadziej myślał o dawnej kochance i jej los coraz mniej go obchodził. Podejrzewał, że niedługo zupełnie zniknie z jego myśli i pozostaną po niej blade wspomnienia. Teraz jedyną kobietą w jego życiu była Abigail. Ezra promieniał radością. Był szczęśliwie zakochany, jego pluton uchodził za najlepszy oddział w wojskach rozpoznawczych, wyremontowany ,,Hajm­dal" kontynuował podróż, a ludzie na pokładzie wreszcie zapomnieli o buncie i znowu zaczęli sobie ufać. Wyglądało na to, że wszystko się układa. - Co, do diabła?! Uśmiech natychmiast zgasł na jego ustach, gdy usłyszał wycie alarmu. Wciąg­nął bieliznę i spodnie, wzuł buty. Wypadł z sali rekreacyjnej niczym pocisk wystrzelony z peruna i pędem ruszył na miejsce zbiórki pierwszej kompanii. Znajdowało się w zbrojowni numer sześć, na drugim krańcu pokładu, więc miał spory dystans do pokonania, a chciał dotrzeć jako jeden z pierwszych. W biegu nałożył wojskową bluzę w kolorze khaki i dopiął guziki. Spodziewał się tłumu na korytarzach, lecz było pusto. Na początku zdziwił się, że nie musi się przepychać, brnąć przez ludzką masę zdążającą na stanowiska bojowe, torować sobie drogi łokciami i wysłuchiwać przekleństw. Potem uświadomił sobie, jak wielu członków załogi zgi