Gra poza prawem - Audiobook mp3

­to­wa­ny bu­dow­la­niec. Żona całko­wi­cie poświęca się wnu­kom. Ta­de­usz cier­pi na bez­sen­ność i na­pa­dy pa­ni­ki. Ma­rian Lech, lat czter­dzieści pięć. Inżynier, żona­ty, dwójka dzie­ci. Kry­zys wie­ku śred­nie­go. Często zdra­dza żonę, chciałby zacząć życie od nowa. Krzysz­tof Ko­pa­lew­ski. Mam wrażenie, że na­zwi­sko coś mi mówi, ale na próżno prze­szu­kuję pamięć. Stu­dent, lat dwa­dzieścia. Za­bu­rze­nia snu, zaniżone po­czu­cie własnej war­tości. Po którejś wi­zy­cie mama na­pi­sała: trau­ma­tycz­ne wspo­mnie­nia z dzie­ciństwa. Tyl­ko tyle. Nig­dzie zresztą nie po­da­wała żad­nych szczegółów, wi­docz­nie ufała pamięci. Je­stem co­raz bar­dziej zmęczo­na, od­czu­wam zniechęce­nie, ale nadal otwie­ram i przeglądam pli­ki. Nie widzę wśród pa­cjentów po­ten­cjal­ne­go mor­der­cy, ale prze­cież się nie znam. Z pew­nością po­li­cja zba­da trop każdego z nich, mają większe środ­ki, są przy­go­to­wa­ni. Rze­czy­wiście nie po­win­nam bawić się w de­tek­ty­wa. Po­cie­ram pal­ca­mi skro­nie. Skąd znam na­zwi­sko Ko­pa­lew­ski? Spi­suję nu­mer komórki Krzysz­tofa, za­dzwo­nię do nie­go ju­tro. Taksówkarz usiłuje wciągnąć mnie w roz­mowę, nie re­aguję. Jest zdzi­wio­ny, kie­dy zo­sta­wiam na­pi­wek, a mnie po pro­stu nie chce się cze­kać na resztę. Szyb­ko prze­chodzę przez ogród i kie­ruję się do kuch­ni ciot­ki Ma­tyl­dy. Zna­le­zie­nie kar­my nie zaj­mu­je mi dużo cza­su. Wy­sy­puję ko­cie je­dze­nie do mi­sek, a dwa fu­trza­ki rzu­cają się na nie, jak­by nie jadły od ty­go­dnia. Je­den jest biały, dru­gi czar­ny, na­zy­wają się Fra­nek i Bar­tek, ale bez­sku­tecz­nie próbuję przy­po­mnieć so­bie, który jest który. Nig­dy nie lubiłam kotów, ko­chałam psy, tak na­prawdę tyl­ko jed­ne­go: mo­je­go naj­wspa­nial­sze­go wil­czu­ra Miga. Kie­dy umarł (nikt mi nie po­wie, że psy zdy­chają!), nie chciałam no­we­go. Żaden inny zwie­rzak nie mógłby zastąpić mo­je­go przy­ja­cie­la. Dom wca­le nie wy­da­je mi się brud­ny, ale po­nie­waż obie­całam Ma­tyl­dzie, mam za­miar do­trzy­mać przy­rze­cze­nia. Lo­ka­li­zuję od­ku­rzacz. Za­czy­nam sprząta­nie od przed­sion­ka. Za­sta­na­wiam się, czy Ma­tyl­da nie czu­je się sa­mot­na i za­gu­bio­na w tak ogrom­nych wnętrzach. Chy­ba tak, sko­ro ko­rzy­sta tyl­ko z po­miesz­czeń na dole. Przy­po­mi­nam so­bie roz­mowę w szpi­ta­lu. Mówiła, że na górze nie bałaga­ni. Uświa­da­miam so­bie, że weszłam tam tyl­ko raz. Wyłączam od­ku­rzacz. Na pal­cach prze­chodzę przez sa­lon i wspi­nam się ci­cho po scho­dach. Wte­dy miałam czte­ry lata i też sta­rałam się robić to bez­sze­lest­nie. Wy­obrażałam chy­ba so­bie, że je­stem od­krywcą udającym się na sa­motną wy­prawę. Wspo­mnie­nia są nie­ja­sne, za­ma­za­ne. Ile mogłam za­pa­miętać z epi­zo­du z tak wcze­sne­go dzie­ciństwa? Zupełnie nie ro­zu­miem, dla­cze­go ser­ce bije mi tak moc­no. Wy­zy­wam się w du­chu od idio­tek, ale ręka, którą na­ci­skam na klamkę, drży z pod­nie­ce­nia. Założyłabym się z każdym, że wte­dy po­miesz­czenie wyglądało iden­tycz­nie. Wesoły dzie­cięcy po­ko­ik. Parę sa­mo­cho­dzików na podłodze, pudło z za­baw­ka­mi w rogu, na tap­cza­ni­ku brązowy miś z czar­ny­mi błyszczącymi oczka­mi. Biorę go na ręce i przy­tu­lam. Czy wte­dy zro­biłam to samo? Sia­dam na dy­wa­nie, mi­sia wkładam pod pachę i przez chwilę bawię się po­jaz­da­mi. Po­tem prze­chodzę do dru­giej dzie­cięcej sy­pial­ni. Nie ma wątpli­wości, że to pokój dziew­czyn­ki. Na podłodze żad­nych sa­mo­chodów, na ścia­nach ko­lo­ro­we, dość nie­zdar­ne ry­sun­ki, wszyst­kie przed­sta­wiające kwiat­ki. Tu też w rogu stoi ogrom­ne pudło wypełnio­ne za­baw­ka­mi, ale moją uwagę przy­ku­wa naj­piękniej­szy na świe­cie do­mek. W łóżkach leżą trzy la­lecz­ki. Przed oczy­ma prze­wi­ja się sce­na sprzed lat. Z czte­ro­let­nią dziew­czynką, którą byłam wte­dy, w roli głównej. Którą w jakiś sposób je­stem po­now­nie. Dziew­czyn­ka pod­cho­dzi do dom­ku dla la­lek. - Dzień do­bry. Dla­cze­go już śpi­cie? Jesz­cze nie ma nocy - mówi, wy­obrażając so­bie, że to miś się od­zy­wa. Wkłada rękę do środ­ka i pod­no­si jedną z la­lek. - Ci­cho - naśla­du­je głos własnej mamy. - Dzie­ci są zmęczo­ne i muszą spać. - A jak ty masz na imię? - pyta ci­chut­ko głosem mi­sia. - Mar­ty­na. Gwałtow­nie pod­no­si głowę. To nie ona od­po­wie­działa ani nie lala. Cio­cia Ma­tyl­da stoi w drzwiach. Oczy jej błyszczą, jest