Gabi Tego właśnie chcę!

ej życie to pasmo sukcesów! Poznajcie kolejne losy uroczej Gabi, jej rodziny oraz najlepszego przyjaciela pod słońcem! Ja chyba śnię! - Gabrysia stanęła jak wryta w swoim pokoju, wpatrując się w sygnały świetlne widoczne z okna w domu naprzeciwko. Tego wieczoru była tak pochłonięta przygotowywaniem ozdób na przyjęcie niespodziankę z okazji zaręczyn Alicji, że nie zauważyła, kiedy na dworze zrobiło się ciemno. Dopiero migające światło oderwało ją od balonów, serpentyn, girland i kolorowego konfetti. Prędko doskoczyła do włącznika światła i odpowiedziała przyjacielowi odpowiednim sygnałem oznaczającym spotkanie w umówionym miejscu, czyli w połowie drogi między ich domami. - Mamo! Tato! - wykrzyknęła radośnie, zbiegając po schodach. - Hela! Wanda! Michał! Filip! Kuba! - Aż brakowało jej tchu. - Wrócił! Wrócił! Nareszcie wrócił! - Ale o co ci znowu chodzi? - Kuba delikatnie zmarszczył brwi, podnosząc głowę znad planszówki, w którą grał z Michałem i Filipem. - Po co ta afera? - kontynuował spokojnie. - Kto wrócił? - niemal jednocześnie zapytali rodzice, którzy przy popołudniowej herbacie przypominali Helence, jak wspaniale jest w przedszkolu i że wróci do niego za dwa dni, bo kończy się wakacyjna przerwa. - Jak to kto? Błagam! Nie żartujcie! - Gabi wywróciła oczami. - Bartek! Bartek! Bartek wrócił! - Zeskoczyła z dwóch ostatnich stopni schodów i zrobiła gwiazdę na środku salonu. - Pędzę się z nim spotkać i chwilę pogadać! Narka! - Ale myszko! - zdążyła zawołać mama w stronę zamykających się drzwi. - Tak? - Gabi odwróciła głowę. - Może chociaż buty włożysz? - - Uśmiechnęła się dziewczynka i po chwili już jej nie było. Biegła co sił w nogach, widząc naprzeciwko również biegnącego swojego najlepszego kolegę. Rzucili się sobie w ramiona. - Nareszcie te wakacje się skończyły - powiedział Bartek lekko zrezygnowanym głosem, jednocześnie bardzo ucieszony z widoku przyjaciółki. - No no tak. Ja też się cieszę, że cię widzę. Już nie mogłam się doczekać! - Zaśmiała się wesoło. - Szybko musisz mi opowiedzieć, gdzie byłeś! Co robiłeś! Pewnie zwiedziłeś cały świat! I Portugalię, i Włochy, przecież miałeś jechać do Legolandu!!! - zaszczebiotała Gabi. - A Zupełnie nie ma o czym mówić. - Bartek odpowiedział wymijająco. - Lepiej to ty mi opowiedz, jak minęły wasze wakacje. - No, ale chyba nie będziemy tak tu stać? - Gabrysia nie potrafiła ukryć emocji i ciągle podskakiwała z radości. - Chodźmy szybko do ciebie, uściskam się z twoją mamą i twoim tatą, a potem weźmiesz piżamę i zostaniesz u nas na nocowankę! Mamy nowy materac! Będziemy mogli wszyscy razem spać w salonie! Już tak kiedyś zrobiliśmy! Cała nasza pełna chata spała w jednym pokoju! Nawet rodzice! A dzisiaj powtórzymy to, tylko razem z tobą! Będzie naprawdę super! - Okej. To chodźmy, pogadamy z moim tatą, bo tylko on jest w domu. Mama wyjechała na sympozjum medyczne i wróci dopiero jutro. - Dobra, tylko szybko! Bo przygotowujemy dziś małe przyjęcie dla Alicji i jej narzeczonego Maćka, a oni wracają za godzinę! Musimy to zrobić błyskawicznie! Niebawem obydwoje siedzieli w pokoju Gabrysi, nadmuchując balony i szykując jeszcze dłuższe girlandy. Tata Bartka nie miał nic przeciwko temu, żeby syn spędził czas z koleżanką z sąsiedztwa, i pozwolił mu zostać u niej na noc. - Słuchaj! - zaczęła Gabi. - Całe wakacje były po prostu mega! Większość czasu spędziliśmy tutaj, w domu, bo sześć tygodni miałam nogę w gipsie, a potem rehabilitację! Ale było tak wspaniale! - Co? Wspaniale? - zdziwił się Bartek. - A co z twoimi autografami na gipsie? Przepadły? - zapytał rozbawiony, bo przypomniał sobie, jak cała klasa Gabrysi malowała flamastrami po jej nodze. - A no tak, większość przepadła. Ale nie uwierzysz! Podczas tych moich cudownych wakacji spotkałam przy fontannach kogoś wyjątkowego! Wyobraź sobie, że pewnego niesamowitego, słonecznego i bardzo magicznego dnia rozmawiał - tu dziewczynka zrobiła krótką pauzę, aby podkreślić wagę kolejnych słów. - Ja, Gabrysia!... rozmawiałam z Jurkiem Owsiakiem! No wiesz, to ten pan w czerwonych okularach, co zawsze w styczniu zbiera pieniądze dla chorych dzieci i starszych osób! Aaaaa! To było nieziemskie przeżycie! - Gabrysia niemalże się wzruszyła. - No więc on też dał mi autograf na gipsie! Popatrz! - Gabi wskazała powieszony na ścianie kawałek białego sztywnego bandaża z podpisem. - Jakie te wakacje były piękne! - Dziewczynka rozpływała się z zachwytu. - Mówię ci, Bartek! Bawiliśmy się wszyscy w ogrodzie! Chodziliśmy z rodzicami nad Odrę oglądać łabędzie! Jeździliśmy na rowerach i zajadaliśmy się najpyszniejszymi lodami na świecie! No wiesz, tymi ze sklepiku pani Basi! Wieczorami wyobrażałam sobie, że jestem księżniczką