Fundacja i Ziemia - Audiobook mp3

al był rad­nym. Zacho­wał swój sta­tus i przy­wi­leje, tyle tylko że nie spo­dzie­wał się, by kie­dy­kol­wiek miał wró­cić na Ter­mi­nusa i korzy­stać z tego sta­tusu i przy­wi­le­jów. Tak samo nie paso­wał do cha­osu Fun­da­cji jak do porządku Gai. Ni­gdzie nie czuł się u sie­bie, wszę­dzie był obcym. Zaci­snął zęby i ze zło­ścią prze­cze­sał pal­cami czarne włosy. Zanim zacznie mar­no­wać czas, roz­pa­cza­jąc nad swym losem, musi zna­leźć Zie­mię. Jeśli wyj­dzie cało z tych poszu­ki­wań, będzie miał dosyć czasu, żeby sie­dzieć i uża­lać się nad sobą. Zresztą wtedy będzie miał, być może, wię­cej powo­dów ku temu. Z tym nie­złom­nym posta­no­wie­niem cof­nął się myślą w prze­szłość... Trzy mie­siące wcze­śniej opu­ścił Ter­mi­nusa z Jano­vem Pelo­ra­tem, zdol­nym, lecz naiw­nym uczo­nym. Pelo­ra­tem kie­ro­wało pra­gnie­nie odkry­cia dawno zapo­mnia­nej Ziemi, a Tre­vize trak­to­wał misję histo­ryka jako przy­krywkę dla wła­snych pla­nów. Nie zna­leźli Ziemi, za to zna­leźli Gaję i radny zmu­szony był pod­jąć brze­mienną w skutki decy­zję. I oto teraz on, Tre­vize, obró­cił się nie­spo­dzie­wa­nie o sto osiem­dzie­siąt stopni i zapra­gnął odna­leźć Zie­mię. Jeśli cho­dzi o Pelo­rata, to on rów­nież zna­lazł coś, czego się nie spo­dzie­wał. Zna­lazł tę czar­no­włosą i piw­no­oką Bliss, dziew­czynę, która była Gają w tym samym stop­niu co w tym samym stop­niu co ziarnko pia­sku czy źdźbło trawy. Histo­ryk, prze­ży­wa­jąc drugą mło­dość, zako­chał się w kobie­cie dwa razy młod­szej od sie­bie i, co dziw­niej­sze, ta młoda kobieta zda­wała się z tego cie­szyć. Było to co prawda dziwne, ale Pelo­rat był na pewno szczę­śliwy i Tre­vize pomy­ślał z rezy­gna­cją, że każdy musi zna­leźć swój spo­sób na szczę­ście. To sprawa indy­wi­du­al­nych zapa­try­wań, które Tre­vize, z wyboru, usu­wał (z cza­sem) na zawsze z Galak­tyki. Ból powró­cił. Świa­do­mość decy­zji, którą pod­jął, którą musiał pod­jąć, doskwie­rała mu niczym otarty naskó­rek i był - Golan! Czyjś głos prze­rwał jego ponure roz­my­śla­nia. Odwró­cił się, mru­żąc oczy w pro­mie­niach słońca. - A, to ty, Janov - rzekł ser­decz­nie, tym ser­decz­niej, że nie chciał, by Pelo­rat domy­ślił się, że coś go gnębi. Zdo­był się nawet na żart: - Widzę, że udało ci się ode­rwać na chwilę od Bliss. Pelo­rat potrzą­snął głową. Łagodny wie­trzyk potar­gał jego jedwa­bi­ste, siwe włosy, a długa, poważna twarz histo­ryka zacho­wała swój sku­piony wyraz. - Prawdę mówiąc, stary przy­ja­cielu, to wła­śnie ona zasu­ge­ro­wała, żebym się z tobą spo­tkał, ż żeby pomó­wić o pew­nej spra­wie. To oczy­wi­ście nie zna­czy, że nie chcia­łem się z tobą spo­tkać, ale wydaje się, że ona myśli szyb­ciej niż ja. Tre­vize uśmiech­nął się. - W porządku, Janov. Rozu­miem, że przy­sze­dłeś, by się ze mną poże­gnać. - No, nie­zu­peł­nie. Prawdę mówiąc, wprost prze­ciw­nie. Golan, kiedy odla­ty­wa­li­śmy z Ter­mi­nusa, chcia­łem koniecz­nie zna­leźć Zie­mię. Poświę­ci­łem temu wła­ści­wie całe życie. - A ja to będę kon­ty­nu­ował. Teraz to moje zada­nie. - Tak, ale także moje. Na­dal moje. - - Tre­vize mach­nął ręką, poka­zu­jąc cały ota­cza­jący ich świat. - Chcę lecieć z tobą - wyrzu­cił z sie­bie nagle Pelo­rat. Golan był zupeł­nie zasko­czony. - Chyba nie mówisz tego poważ­nie, Janov? Masz teraz Gaję. - Kie­dyś do niej wrócę, a tym­cza­sem nie mogę pozwo­lić, żebyś leciał sam. - Na pewno możesz. Potra­fię zadbać o sie­bie. - Nie obraź się, Golan, ale za mało wiesz. To ja znam te mity i legendy. Mogę cię popro­wa­dzić. - I zosta­wisz Bliss? Coś takiego! Policzki histo­ryka pokrył rumie­niec. - Wła­ści­wie, stary przy­ja­cielu, nie bar­dzo mam na to ochotę, ale ona powie­dział Tre­vize zmarsz­czył brwi. - To zna­czy, że chce się cie­bie pozbyć, Janov. Obie­cała - Nie, nie rozu­miesz. Wysłu­chaj mnie, pro­szę. Masz taki nie­przy­jemny zwy­czaj pochop­nego wycią­ga­nia wnio­sków, zanim wysłu­chasz kogoś do końca. Wiem, że to twoja spe­cjal­ność, a w dodatku spra­wia mi trud­ność wyra­ża­nie się zwięźle, - No dobrze - rzekł Tre­vize spo­koj­nie - powiedz mi dokład­nie, o co cho­dzi Bliss. Mów tak, jak ci wygod­nie, a ja obie­cuję cier­pli­wie wysłu­chać cię do końca. - Dzię­kuję. Skoro obie­cu­jesz słu­chać cier­pli­wie, myślę, że uda mi się powie­dzieć to krótko. No więc, widzisz, Bliss też chce lecieć. - Bliss też chce lecieć?! - powtó­rzył T