Ebook Finezja duszy martwej mobi,epub

, ale może zostawili tam jakąś wiadomość. Rozmowę zakłócił dzwonek telefonu Lauren. Wszyscy przenieśli wzrok na wibrującą komórkę, jakby z nadzieją, że dzwoni Fernando bądź Dominic. - Dzień dobry - przywitała się nieco od niechcenia. - Widziałaś nowe wydanie ,,Timesa"? - Nie. Czy coś mnie ominęło? - Myślę, że powinnaś je przeczytać. - Jasne. Zaraz wyślę po nie Madison. - Lauren? - Tak? - Czy Dominic się odzywał? - Na razie, niestety, nie. Ale wciąż czekam. - Gdyby coś, daj mi znać. - Oczywiście. Do widzenia. Po tych słowach wsunęła komórkę do kieszeni jeansów. - Kto to? - zapytała Kendra, zaginając i odginając róg krzyżówki. - Pan Walter. Melinda pytająco spojrzała na przyjaciółkę. - Nie, nie dowiedział się niczego o Dominicu, jeśli o to ci chodzi. Pan Rodriguez wsparty o futrynę poprawił mankiety koszul, przygryzając przy tym dolną wargę. - Panienko - odezwała się cicho Madison. - Coś się stało? - Nie. Chciałam tylko poinformować panią, że wychodzę na targ zrobić zakupy na obiad. - To dobrze się składa. Mogłabyś przy okazji kupić nowe wydanie ,,Timesa"? - Oczywiście. Lauren odprowadzała ją wzrokiem, dopóki nie zamknęły się za nią drzwi. - To co, jedziemy? - ponagliła Melinda, zrywając się od stołu. - Dokąd? - zapytała Lauren. - Jak to dokąd? Do mnie. Wstawiła kubek po kawie do zlewozmywaka i przeszła do sieni. Wsunęła trampki na nogi, chwyciła bluzę z wieszaka i wyszła na ganek. - Kendra, jedziesz z nami? - zapytała Lauren, sznurując buty. - Nie. Jedźcie sami - odrzekła i powróciła do rozwiązywania krzyżówki. Lauren przełożyła torebkę przez ramię i wyszła. Melinda właśnie dopalała papierosa. - Podrzucić gdzieś panie? - zapytał James. - Nie, dzięki. Słysząc to, oddalił się w stronę garażu. - Dominic ma bardzo miłą służbę - zauważyła Melinda. Zanim Lauren zdołała cokolwiek powiedzieć, pan Jared wyszedł na zewnątrz i zawołał: - Którym wozem jedziemy?! Lauren wskazała na stojącego przed garażem mercedesa. - Ile to cacko kosztowało? Postawił kołnierz płaszcza i wyciągnął dłoń po kluczyki. Lauren bez oporów mu je oddała i zajęła miejsce pasażera. - Sama nie wiem. Nigdy nie rozmawiałam z Dominikiem o samochodach. Melinda zatrzasnęła drzwi z tyłu. - Nawet o tym, ile za nie zapłacił. Minęli bramę rezydencji Dominica Sancheza i tłukli się przez moment po kocich łbach, dopóki nie zjechali na dwupasmówkę. - Na światłach skręć w prawo - oznajmiła Lauren - a później jedź cały czas prosto, aż do następnych świateł. - Wiesz co, Lauren - odezwała się Melinda - chyba wolałabym znaleźć ich u mnie nachlanych do nieprzytomności, aniżeli żyć w niepewności i nie mieć od nich żadnej wiadomości. - A gdybym ja ich tam znalazła, udusiłabym Dominica gołymi rękami. Samochód zwolnił przed sygnalizatorami świetlnymi, aż całkiem się zatrzymał. - Dokąd teraz? - zapytał pan Jared. - W lewo i za kościołem jeszcze raz w lewo. - Mam nadzieję, że Fernando i Dominic będą mieli jakieś sensowne wytłumaczenie. - Przecież nie masz nawet pewności, że ich tam zastaniesz - odezwał się pan Rodriguez, który do tej pory wystukiwał na kierownicy melodię w rytm muzyki płynącej z radia. * Na płytkach w korytarzu powstała kałuża rozlanej przypadkiem wody. Wielka, lecz nie na tyle, by od razu rzucała się w oczy. Walter, zabrawszy swoją ulubioną lekturę Tristan i Izolda, wyszedł na werandę, nie zauważywszy nawet bezbarwnej cieczy na podłodze. - Wezmę Annę Kareninę i zaraz do ciebie dołączę - zdążyła jeszcze powiedzieć Elizabeth, zanim Walter zamknął za sobą drzwi tarasowe. Mężczyzna ułożył się wygodnie na leżaku i przykrywszy się kocem, pogrążył się w lekturze. Elizabeth zabrała książkę z szafki pod telewizorem i podreptała korytarzem w stronę tarasowych drzwi. Nagle poślizgnęła się na czymś nieprzyjemnie zimnym. Bezskutecznie próbując utrzymać równowagę, upuściła na podłogę książkę, która upadła na płytki z głośnym trzaskiem. Próby utrzymania się na nogach na nic się zdały; kobieta runęła na ziemię całym swym ciężarem. Pierwszym, co poczuła, był przeszywający ból w krzyżu i tyle głowy. Później była już tylko ciemność i paraliżująca cisza. Czas mijał, akcja powieści robiła się coraz bardziej wartka, a Elizabeth wciąż nie było. Zaniepokojony Walter odłożył Tristana i Izoldę na bok i wszedł do domu. - Lizzie! - zawołał. - Co z tobą? Odpowiedziała mu tylko cisza. - Hej, gdzie jesteś? Znowu nic. Przeszedł do kuchni, skąd mógł zobaczyć korytarz. Stanął jak skamieniały na widok bezwładnie leżącego ciała żony. A co najgorsze, głowę znaczyła czerwona oblamówka. Rzucił się na kolana i ujął jej zakrwawioną głowę w dłonie. Wydobył z kieszeni kom�