Ebook Entre Amigos mobi,epub

kró­li­ Moż­na by tak dłu­go wy­li­czać. Pod­ło­ga usła­na jest pest­ka­mi, wy­ka­łacz­ka­mi i pa­pier­ka­mi. Zna­czy, że do­brze, że lu­dzie lu­bią tu­taj przy­cho­dzić, że je­dze­nie sma­ku­je. Na ta­le­rzy­ku leżą małe kul­ki ob­to­czo­ne w buł­ce tar­tej. Cie­ka­we, co to jest. - Kro­kie­ty z so­sem be­sza­me­lo­wym i po­kro­jo­ną w kost­kę szyn­ką - oznaj­mia dum­nie ka­pi­tan. Tłocz­no. Gło­śno. We­so­ło. Ze­gar wska­zu­je Po chwi­li jest już przed pół­no­cą, ale nikt w ba­rze tego nie za­uwa­ża. Czy Hisz­pa­nie cho­dzą spać? Śmie­je się i po­da­je ko­lej­ne tubo z przy­staw­ką. Tym ra­zem są to kre­wet­ki z czosn­kiem i ko­len­drą. Ko­len­dra przy­wę­dro­wa­ła tu ra­zem z Mau­ra­mi. I już tu­taj zo­sta­ła. Tak samo jak sza­fran. - Wi­dzisz ten lek­ko po­ma­rań­czo­wy ko­lor? To dzię­ki sza­fra­no­wi - mówi. Po­tem zwra­ca się do lu­dzi obok. I zno­wu śpie­wa, że jest ka­pi­ta­nem. Za chwi­lę zo­sta­nie też prze­wod­ni­kiem ku­li­nar­nym, ale na ra­zie jesz­cze tego nie wie. Je­stem w Gra­na­dzie. W ostat­nim ba­stio­nie Mau­rów. To mój dru­gi po­byt w An­da­lu­zji. Ośnie­żo­ne szczy­ty gór Sier­ra Ne­va­da sta­no­wią tło dla ba­śnio­wej Al­ham­bry. Jesz­cze nie wiem, jaka ona pięk­na, ale za­raz, na noc­nym zwie­dza­niu, będę mia­ła oka­zję się o tym prze­ko­nać. Te­raz jed­nak je­ste­śmy w ta­wer­nie, któ­ra sta­ła się moim uza­leż­nie­niem. Bo Bo­de­gas Ca­sta­?e­da przy Cal­le Al­mi­re­ce­ros, bli­sko Pla­za Nu­eva, jest nie­mal­że ide­ałem. Je­że­li cho­dzi o ta­pas i bar­ma­nów, nie ma so­bie rów­nych. Jest to miej­sce za­wsze peł­ne lu­dzi (Hisz­pa­nów, co waż­ne), bar­dzo gwar­ne i nie­zwy­kle we­so­łe. Bar­ma­ni ro­bią dużo ha­ła­su, śmie­ją się, prze­krzy­ku­ją, śpie­wa­ją. Je­den jest ka­pi­ta­nem i moim oso­bi­stym prze­wod­ni­kiem po sma­kach. Ta­pas są tro­chę jak prze­gląd naj­lep­szych pro­duk­tów z Hisz­pa­nii. To szan­sa na po­zna­nie róż­no­rod­no­ści, któ­ra two­rzy tę barw­ną kuch­nię. Trze­ba się tyl­ko prze­sta­wić z my­śle­nia, że wy­łącz­nie duża por­cja syci. Kie­dy to zro­bisz, otwo­rzy się przed tobą całe bo­gac­two sma­ków i aro­ma­tów. Miesz­ka­jąc w An­da­lu­zji, za­ko­cha­łam się w ta­kiej for­mie je­dze­nia. W ten spo­sób w je­den wie­czór mo­głam spró­bo­wać kil­ku spe­cja­łów. Miej­cie się jed­nak na bacz­no­ści! Za­mó­wie­nie swo­je­go ta­pas przy ba­rze cza­sa­mi gra­ni­czy z cu­dem, a już na pew­no trze­ba się nie­źle na­krzy­czeć. Na­wet je­śli stoi się przy sa­mym kon­tu­arze, na­wet je­śli wła­śnie wy­pa­da wa­sza ko­lej­ka, to jest cał­kiem praw­do­po­dob­ne, że zo­sta­nie ob­słu­żo­ny ktoś zu­peł­nie inny. I to tyl­ko dla­te­go, że gło­śniej zło­ży za­mó­wie­nie. A może wła­śnie dla­te­go? Je­śli więc chce­cie w mia­rę szyb­ko do­stać swo­ją por­cję, to naj­le­piej bar­dzo gło­śno wy­krzycz­cie, na co ma­cie ocho­tę. To na­praw­dę skut­ku­je. Ko­lo­ro­we su­kien­ki Star­sze pa­nie w ko­lo­ro­wych su­kien­kach - wi­dać, że nie boją się moc­nych, kwie­ci­stych wzo­rów. Do nich ide­al­nie do­bra­ne do­dat­ki - buty, mała to­reb­ka, wą­ski pa­sek od ze­gar­ka, z któ­rych każ­dy pod­kre­śla je­den z ko­lo­rów. No i te mi­ster­ne fry­zu­ry. I ma­ki­jaż. Dys­kret­ny. Cho­ciaż usta moc­no pod­kre­ślo­ne ru­bi­no­wą po­mad­ką. W ręce trze­po­cze wa­chlarz. Szyb­ki, zde­cy­do­wa­ny ruch i za­mknię­ty lą­du­je w to­reb­ce. Pa­no­wie rów­nież ele­ganc­cy. W ko­szu­lach i ma­ry­nar­kach lub pa­ste­lo­wych pu­lo­we­rach (nie­rzad­ko w ko­lo­rze ja­sne­go różu), roz­ma­wia­jąc i żywo ge­sty­ku­lu­jąc, wcho­dzą do ka­wiar­ni. Z le­d­wo do­strze­gal­nym uśmie­chem pod­cho­dzi bar­man. - Bu­enos días, to co za­wsze? Na ski­nie­nie gło­wą idzie do kuch­ni, by po chwi­li wró­cić z de­se­rem i kawą. Wnę­trze ka­wiar­ni jest tra­dy­cyj­ne, wręcz kla­sycz­ne. Cięż­ki, bo­ga­to zdo­bio­ny bar z ma­ho­nio­we­go drew­na. Okrą­głe sto­li­ki z mar­mu­ro­wy­mi bla­ta­mi i krze­sła z czer­wo­ną ta­pi­cer­ką. Na su­fi­cie sztu­ka­te­rie i ogrom­ne krysz­ta­ło­we ży­ran­do­le. W nie­dzie­lę za­wsze jest tu peł­no. Naj­pierw rano, w po­rze śnia­da­nia - wte­dy naj­le­piej scho­dzą to­sta­dy z tar­tym po­mi­do­rem i oli­wą albo ro­ga­li­ki z dże­mem, kawa w ma­łych szklan­kach i sok z po­ma­rań­czy. Po­tem, po po­łu­dniu, go