Ebook Ekshibicjonista. Opowiadania nie tylko erotyczne mobi,epub

h wy­ra­zów wy­po­wia­da­nych w eks­ta­tycz­nym za­pa­mię­ta­niu, od­kry­wam swo­iste pięk­no: li­rycz­ne i pa­te­tycz­ne za­ra­zem. Może to dzię­ki temu, przede wszyst­kim, sta­ła mi się tak bli­ska i tak jej pra­gnę? Wczo­raj­szej nocy on na­gle ją obu­dził. - Sły­szysz, jak drą­ży? Obu­dzo­na, za­py­ta­ła nie­przy­tom­nie: - Kto? - Nie sły­szysz? - po­wtó­rzył. - Jak drą­ży tu­nel, jak żre? Za­mar­łem na chwi­lę bez ru­chu. - O, przy­cza­ił się - po­wie­dział. - Nie ro­zu­miem. O co ci cho­dzi? Kto? - po­wtó­rzy­ła. Za­miast jej od­po­wie­dzieć, za­czął za­wi­le: - Pa­mię­tasz skle­pik pod S?o Pau­lo, gdzie wy­pa­trzy­łaś te ta­pe­ty? Py­ta­łem sprze­daw­cy, z cze­go ro­bią klej, któ­ry nam wci­snął ra­zem z ta­pe­ta­mi, przez co po­tem mie­li­śmy nad­wa­gę ba­ga­ż A swo­ją dro­gą, znajdź mi dru­gich ta­kich idio­tów, któ­rzy z wa­ka­cji przy­wo­żą ta­pe­ty! Na pa­miąt­kę! - Słu­chaj, kto tu jest idio­tą...? - za­czę­ła, ale nie dał jej mó­wić. - On twier­dził, że klej jest syn­te­tycz­ny, ro­zu­miesz? Ale ja od razu po­dej­rze­wa­łem, że ro­ślin­ny - pach­niał kasz­ta­na­ Pod­nio­sła się ener­gicz­nie, aż za­skrzy­pia­ły sprę­ży­ny łóż­ka: - Czy po to mnie bu­dzisz w środ­ku nocy, żeby pleść ta­kie bzdu­ry? Co ci się zno­wu śni­ło? - Po­słu­chaj. Nic nie mów, słu­chaj. Za­mil­kli obo­je, a ja nie wy­trzy­ma­łem na­pię­cia tej chwi­li i po­ru­szy­łem się: grud­ka za­schnię­tej masy kle­jo­wej ode­rwa­ła się od ścia­ny tu­ne­lu i po­to­czy­ła w głąb po­chy­łej sztol­ni z hu­kiem, któ­ry brzmiał dla mnie jak od­głos la­wi­ny. Sta­ra­łem się opa­no­wać ner­wy. Po­wta­rza­łem do­bit­nie w my­ślach, że dla nich musi to być tyl­ko szmer, le­d­wie sły­szal­ny sze­lest. Nie my­li­łem się, tak wła­śnie to okre­ślił. Po­wie­dział: - Sły­sza­łaś ten sze­lest? To pod ta­pe­tą. Za­sta­na­wiam się, czy to jest taki zwy­czaj­ny KOR­NIK, czy też ja­kiś spe­cjal­ny ro­bal ta­pe­to­wy. Obu­rze­nie wal­czy­ło we mnie z dumą: na­zwał mnie ,,ro­ba­lem", ale jed­nak ,,spe­cjal­nym". - Kor­nik? - za­py­ta­ła z tym ro­dza­jem na­iw­ne­go, dziew­czę­ce­go zdu­mie­nia, któ­re tak u niej lu­bię. - Tak, kor­nik, moja dro­ga. Gdy­byś cza­sem cier­pia­ła na bez­sen­ność tak jak ja, to byś usły­sza­ła go nie raz. Tak: mamy kor­ni­ka pod ta­pe­tą. Te sło­wa ra­zi­ły mnie jak pio­run i spo­wo­do­wa­ły, że w pa­nicz­nym od­ru­chu prze­ra­że­nia rzu­ci­łem się do bez­ład­nej uciecz­ki. - O, te­raz! Sły­szysz, jak sze­le­ści? Ze­bra­łem wszyst­kie siły woli i za­trzy­ma­łem się. Nie było w koń­cu po­wo­du do pa­ni­ki, prze­cież nie rzu­cą się na­gle jak sza­leń­cy i nie za­czną z fu­rią zry­wać ta­pet po to, aby mnie wy­tro­pić! Nie zna­leź­li­by mnie zresz­tą nig­dy w moim LA­BI­RYN­CIE, w ty­sięcz­nych od­ga­łę­zie­niach, w krę­tych ka­na­łach, w po­chy­łych sztol­niach, w głę­bo­kich szy­bach, w chod­ni­kach bez wyj­ścia, zdra­dli­wie za­pra­sza­ją­cych na­iw­ne­go wę­drow­ca po to, aby go tam uwię­zić na wie­ki. By­łem tak pew­ny swo­jej prze­wa­gi i ich bez­rad­no­ści, że wpeł­złem do Kom­na­ty XVI, zwa­nej Ró­żo­wą, któ­rą daw­no wy­drą­ży­łem i przy­go­to­wa­łem z my­ślą o moim pla­nie. Jest to ob­szer­na ko­mo­ra, z jed­nej stro­ny się­ga­ją­ca aż do tyn­ku, to zna­czy prze­wier­co­na przez po­dwój­ną war­stwę sta­rych ga­zet. Pa­mię­tam jesz­cze kil­ka ta­jem­ni­czych słów, prze­czy­ta­nych wte­dy, kie­dy nad nią pra­co­wa­łem, na tym skraw­ku ga­ze­ty: ,,de­ten­ po­ Ni­ka­" - dłu­go sta­ra­łem się do­ciec ich zna­cze­nia. Z dru­giej stro­ny pie­cza­ry naj­pierw usu­ną­łem i wchło­ną­łem cały pod­kład kle­ju, a po­tem jesz­cze całą spodnią war­stwę ta­pe­ty. Był to chy­ba wi­nyl, bo miał smak wstręt­ny, ale cier­pia­łem z ocho­tą, ro­bi­łem to dla niej. Dzię­ki cier­pli­wo­ści i sta­ran­no­ści do­pro­wa­dzi­łem do tego, że po­zo­sta­ła tyl­ko cien­ka po­wło­ka ze­wnętrz­na, nie­mal sama far­ba, ro­dzaj ró­żo­wej bło­ny, na­pię­tej jak skó­ra na bęb­nie. Jesz­cze tego sa­me­go dnia mia­łem się do­wie­dzieć, że ta­pe­ta po­kry­ta jest ró­żo­wym, kwia­to­wym wzo­rem na błę­kit­nym tle: ta wstręt­na miss Mor­gan po­wie­dzia­ła o tym ja­kiejś przy­ja­ciół­ce przez te­le­fon, na­igry­wa­jąc się z ich gu­stu. A jaki ma gust ktoś, kto kro­wim gło­sem pod­śpie­wu�