Ebook Dzień, który zmienił wszystko mobi,epub

am być ja Niewątpliwie nie jestem jedyną osobą, która zobaczywszy w wiadomościach, że komuś przytrafiło się coś strasznego, pomyślała sobie: ,,To mogłam być ja". Jakie jest jednak rzeczywiste prawdopodobieństwo, że was lub mnie dotknie tragiczne wydarzenie w rodzaju tych, które trafiają na nagłówki gazet i bezpowrotnie zmieniają życie? Pewnego poranka, gdy zastanawiałam się nad tą kwestią, wstąpiłam na cappuccino do kawiarni Lindta w Sydney. Okazało się, że mleczną piankę posypują tam nie pyłem czekoladowym, lecz grubymi płatkami szwajcarskiej czekolady. Kawa jest naprawdę przepyszna i piję ją, siedząc tyłem do olbrzymich okien wychodzących na otwartą przestrzeń Martin Place. Wzdłuż ściany naprzeciwko mnie stoją szklane kredensy z tysiącami jaskrawo opakowanych kuleczek czekoladowych i bombonierkami przewiązanymi wstążką. W gablocie poniżej kasy znajduje się szeroki wybór makaroników we wszystkich kolorach tęczy, syczenie ekspresu do kawy przerywa zaś co jakiś czas dzwonek informujący, że przygotowano kolejne zamówienie. Klienci kawiarni są równie zróżnicowani jak jej asortyment - znajdują się wśród nich młodzi i starzy, mali i duzi, pracownicy okolicznych biur podczas przerwy, turyści, ludzie o ogorzałych twarzach, odludki i dusze towarzystwa. Przy jednym ze stolików trzydziestoparoletni biznesmen starannie czyści chusteczką okulary, a ta staromodna czynność w przypadku kogoś młodego wydaje się równie urocza, co dziwaczna. Kilka przecznic od wielobarwnej kawiarni Lindta znajduje się sąd, utrzymany w najróżniejszych odcieniach brązu, od jasnego do ciemnego. Tego samego poranka, który spędzam, sącząc kawę, osiemnaście osób, równie różnych jak ludzie wokół mnie, doświadcza czegoś całkiem innego. Jeden po drugim zajmują wyznaczone dla świadków miejsce i składają zeznania. Niemal dwa lata wcześniej, w dniu bardzo podobnym do dzisiejszego, oni także znaleźli się w kawiarni Lindta. Niestety, choć ich dzień zaczął się zupełnie zwyczajnie, nie skończył się tak. Są wśród nich pracownicy kawiarni i jej klienci, którzy tamtego dnia spotkali się akurat tutaj ze znajomymi lub zrobili sobie przerwę w pracy. Losy tych w większości obcych sobie ludzi splotły się już na zawsze w chwili, gdy do kawiarni dostał się uzbrojony napastnik, który wziął przebywające wewnątrz osoby za zakładników i oświadczył, że ma w plecaku ładunek wybuchowy1. Haron Monis w przeszłości wielokrotnie dopuszczał się aktów przemocy i był powiązany ze zbrodniczą organizacją o nazwie Państwo Islamskie. Przez szesnaście godzin terroryzował grupę osób zebranych w kawiarni, co zresztą nagrywały i przekazywały na żywo kamery umieszczone w budynku. W ciągu tego czasu wielu zakładnikom różnymi drogami udało się uciec, ale w nocy, czternaście minut po drugiej, wciąż przetrzymujący pięcioro ludzi Monis zabił jednego z nich, menedżera kawiarni Toriego Johnsona. Po usłyszeniu strzałów policja zdecydowała się na szturm, wpadła więc do środka, sypiąc gradem kul i tłuczonego szkła. Zginęła wówczas jedna z klientek kawiarni, Katrina Dawson. Troje pozostałych zakładników zostało rannych, ale przeżyło. Jednak wszyscy uczestnicy tamtych wydarzeń, także ci, którym udało się szybko uciec z kawiarni, doświadczają utrzymującej się traumy. Siedziałam, popijając kawę, dokładnie w tym miejscu co oni, i myślałam o tym, co tu się stało. Dlaczego ludzie wokół mnie, którzy wpadli tutaj, by cieszyć się poranną kawą, wrócą do swoich spraw, innym zaś jakiś czas temu się to nie udało? Kawiarnia jest tak przyjazną i bezpieczną przestrzenią, że to, co tu się rozegrało, wstrząsnęło większością Australijczyków i sprawiło, że poczuli się zagrożeni, nawet jeśli znajdowali się bardzo daleko od miejsca tych wydarzeń. Jest to zresztą typowa reakcja na tragedię, a im zwyczajniejsze jest jej miejsce, tym bardziej słabnie zbiorowe poczucie bezpieczeństwa. Tragedia wydaje się wówczas zbyt bliska, byśmy mogli wciąż czuć się pewnie. Jeśli jednak weźmie się pod uwagę fakty, a nie nasze odczucia, jakie jest prawdopodobieństwo, że będziemy uczestniczyć w jakimś przypadkowym, okropnym zdarzeniu? I czy rzeczy, których obawiamy się najbardziej, są tymi, których rzeczywiście powinniśmy się lękać? *** We wrześniu 2002 roku u Louisy Hope rozpoznano stwardnienie rozsiane (SM, od łac. sclerosis multiplex)2. Jakby nie była to już wystarczająco zła wiadomość jak na jedno życie, w grudniu 2014 roku Louisa została zakładniczką w kawiarni Lindta. Szanse na to, że przeciętny Australijczyk mógłby postawić krzyżyk w obu tych okienkach w życiorysie, wynoszą mniej więcej jeden do 1,39 miliarda3. - Och, cieszę się bardzo, że to ustaliłaś! - wykrzyknęła, gdy zajadałyśmy sałatkę z buraków w moim domu. - Zawsze