Ebook Dwanaście dni mobi,epub

zpar­ki, a jak już wy­pi­je­my co nie­co, obej­rzy­my so­bie wresz­cie ,,Bi­twę pod Grun­wal­dem" w Mu­zeum Na­ro­do­wym, zresz­tą sama zde­cy­du­jesz. Jak bę­dziesz mia­ła ocho­tę, wy­sko­czy­my nad Bał­tyk, do Ust­ki, do Łeby czy też do Dar­ło­wa, bę­dziesz mia­ła siły, po­gna­my w Biesz­cza­dy, w Kar­ko­no­sze, w Ta­try, po­ka­że­my ci na­sze mia­sta i mia­stecz­ka: San­do­mierz, Ka­zi­mierz nad Wi­słą, Za­mość, Bo­le­sła­wiec, Iłżę i Prze­myśl, prze­myśl do­brze to so­bie. Je­śli bę­dzie ci mało wra­żeń, po­pę­dzi­my w Ko­tli­nę Kłodz­ką albo na Po­je­zie­rze Draw­skie, pa­mię­taj o Pod­la­siu i o Ślą­sku tym Gór­nym i Dol­nym, po­wiesz Kra­ków, bę­dzie Kra­ków, po­wiesz Po­znań, bę­dzie Po­znań i Wro­cław na do­kład­kę, cze­ka na cie­bie Ba­ła­mą­tek koło Słup­ska, Sa­mo­cią­żek za Byd­gosz­czą i Bo­gu­chwa­ła pod Rze­szo­wem, wszyst­ko przed tobą, na­wet Ja­sna Góra i Li­cheń Sta­ry, Opi­no­gó­ra i Ob­lę­go­rek, Że­la­zo­wa Wola i Sta­lo­wa. Nie ma dnia, że­by­śmy o to­bie nie roz­ma­wia­li, że­by­śmy cię nie wspo­mi­na­li, nie daj się dłu­żej pro­sić, nie daj tak dłu­go na sie­bie cze­kać, zwłasz­cza, że cze­ka­my na cie­bie wszy­scy, jak je­den mqż, jak jed­na żona, my­zew­si imy­zmia­sta, a tak­że bez­dom­ni i bez­ro­bot­ni. Cze­kam na cie­bie, mimo że cię nie znam, nig­dy cię nie wi­dzia­łem, ale się nie martw, roz­po­znam cię w sza­rym tłu­mie na dwor­cu od razu, bo jak­że mógł­bym cie­bie nie roz­po­znać, tyl­ko na cie­bie spoj­rzę i już będę wie­dział, że ty to ty, tak więc przy­jedź wresz­cie do Pol­ski, Li­two oj­czy­zno moja. Głos w dyskusji Polska i Kościół Hi­sto­rii nie da się cof­nąć, ani po­pra­wić i wła­śnie dla­te­go każ­dy na­ród może w hi­sto­rii przej­rzeć się jak w lu­strze: trzy roz­bio­ry, pół­to­ra wie­ku pod za­bo­ra­mi, po­wsta­nie li­sto­pa­do­we, Wio­sna Lu­dów, po­tem stycz­nio­we, aresz­to­wa­nia, prze­słu­cha­nia, cy­ta­de­la, X pa­wi­lon, wy­wóz­ki na Sy­bir, re­wo­lu­cja 1905, I woj­na świa­to­wa, woj­na pol­sko-bol­sze­wic­ka, ra­dość z od­zy­ska­ne­go śmiet­ni­ka, pań­stwo w ru­inie, za­bój­stwo pre­zy­den­ta, prze­wrót ma­jo­wy, II woj­na świa­to­wa, wy­wóz­ki na ro­bo­ty przy­mu­so­we, de­por­ta­cje do obo­zów kon­cen­tra­cyj­nych, ulicz­ne eg­ze­ku­cje, pań­stwo pod­ziem­ne, po­wsta­nie w get­cie, po­wsta­nie war­szaw­skie, wresz­cie wy­zwo­le­nie, ale co to było za wy­zwo­le­nie, pań­stwo w jesz­cze więk­szej ru­inie, sta­li­nizm, kult jed­nost­ki, aresz­to­wa­nia, prze­słu­cha­nia na Ko­szy­ko­wej, wię­zie­nie na Ra­ko­wiec­kiej, pro­ce­sy po­ka­zo­we, wy­ro­ki śmier­ci, Czer­wiec, Ma­rzec, Gru­dzień, znów Czer­wiec, Ra­dom i Ur­sus, pa­pież z Pol­ski, Sier­pień, straj­ki na Wy­brze­żu, So­li­dar­ność, znów Gru­dzień, stan wo­jen­ny, strza­ły w ko­pal­ni Wu­jek, pa­cy­fi­ka­cja No­wej Huty, Boże coś Pol­skę, straj­ki w ca­łym kra­ju, wol­ne wy­bo­ry, ko­niec ko­mu­ni­zmu, orzeł w ko­ro­nie, Ar­mia Czer­wo­na wy­cho­dzi z Pol­ski. Czym by­li­by­śmy przez te wszyst­kie lata jako na­ród, gdy­by nie Ko­ściół, pada wresz­cie py­ta­nie z sej­mo­wej mów­ni­cy, po­wta­rza się je na ra­dio­wej an­te­nie, w te­le­wi­zyj­nym stu­diu, na ła­mach ga­zet i cza­so­pism, ile Pol­ska ma do za­wdzię­cze­nia Ko­ścio­ło­wi, pada py­ta­nie i w tym mo­men­cie ga­sną wszel­kie swa­ry i spo­ry. To do­bre py­ta­nie, jak każ­de py­ta­nie re­to­rycz­ne, py­ta­nie bez od­po­wie­dzi, cał­kiem do­bre py­ta­nie, a na­wet bar­dzo do­bre, zmu­sza­ją­ce, jak to się mówi, do re­flek­sji albo do za­du­my, po­dob­nie jak: ile Ko­ściół ma do za­wdzię­cze­nia Pol­sce. Jednym okiem, drugim uchem Sie­dzia­łem na ta­ra­sie drew­nia­ne­go domu w So­sno­wym Ogro­dzie, na skra­ju lasu, jed­nym okiem czy­ta­łem ,,Ga­ze­tę Wy­bor­czą", a dru­gim uchem słu­cha­łem Ra­dia Ma­ry­ja ze świer­go­tem ru­dzi­ka w tle. Wy­pi­łem her­ba­tę z ber­ga­mot­ką, zja­dłem ta­lerz mo­re­li. Po­tem zja­dłem ta­lerz cze­re­śni, wy­pi­łem her­ba­tę z ma­lin, jed­nym uchem słu­cha­łem Ra­dia dla Cie­bie, a dru­gim okiem czy­ta­łem ,,Nasz Dzien­nik", ze świer­go­tem pasz­ko­ta w tle. Od­su­wa­łem chwi­lę, kie­dy będę mu­siał wresz­cie od­po­wie­dzieć so­bie na py­ta­nie: co zro­bić z